Nga LINDA KOKALARI
Lidhur me artikullin e Novruz Shehut “Rrëfimi, njerëzit e Sigurimit të Shtetit përdhunuan në burg Musine Kokalarin” të datës 2 nëntor 2015, botuar në gazetën “Tema”, detyrohem të jap sqarimin e mëposhtëm. Unë quhem Linda Kokalari dhe jam e bija e Hektor Kokalarit. Nuk kam pasur ndonjëherë ndërmend të shkruaj apo të replikoj nëpër gazeta , po sot më duhet ta bëj. Më duhet ta bëj sepse po përgojohen e po shpifet për njerëzit e familjes sime, që kanë vuajtur e që nuk janë më në gjendje të mbrohen. Nëse dikush do të kishte marrë mundimin të verifikonte qoftë edhe një fjalë të këtij artikulli, do të kishte zbuluar që babai im jo vetëm që nuk është “sot 87 vjeç”, por nuk do të jetë kurrë, pasi ka vdekur para pak muajsh në moshën 85-vjeçare. Për këtë arsye, u kërkoj të gjithëve ta lënë të prehet në paqe dhe jo të flasin në emër të tij.
Në atë artikull, Novruz Shehu thotë që babai im i paska treguar atij një dialog me Musinenë, ku ajo i thotë që i kishin futur në qeli një burrë lakuriq, duke lënë të kuptohet, gjithmonë sipas Novruz Shehut, që e kishin përdhunuar në burg. Mund të them me bindje të plotë që babai im nuk i ka thënë një gjë të tillë Novruz Shehut. Nuk ma ka thënë as mua, që kam qenë me të natë e ditë deri në minutën e tij të fundit. Nuk ka pasur sekrete midis meje dhe tim eti. Ndryshe nga Novruz Shehu, babai im nuk thoshte gjëra që nuk i dinte. Ai dialog në artikull nuk ekziston. Musine Kokalari nuk fliste për kohën e saj të burgut, aq më pak në ditën e varrimit të së ëmës.
Edhe data e vdekjes së mamasë së saj, që ajo e thërriste Ané, është e gabuar. Ajo ka vdekur në vitin 1963 dhe jo 1964. Musineja erdhi nga internimi (jo nga burgu) dhe e vetmja gjë që i tha së ëmës ishte: “Ti moj Ané, sot nuk na ke hidhëruar vetëm ne të gjithëve, ti sot do të hidhërosh edhe baltën ku do futesh”, – aq e madhe ishte dhimbja që ajo plakë e mjerë po merrte me vete. I kishin vrarë dy djem dhe i kishin burgosur e internuar bijën e vetme. Kaq. Asnjë fjalë më shumë.
Novruz Shehu nuk duhet të shqetësohet kaq shumë për imazhin e Musine Kokalarit. Në një shoqëri civile, imazhi i një njeriu, i një gruaje, cilado qoftë ajo, nuk mund të prishet nga përdhunimi. Faji dhe turpi i këtij akti nuk është i njeriut që e pëson, por i kafshës që e kryen atë. Imazhin e saj nuk e shkatërruan dot as ata që e burgosën dhe e internuan tërë jetën dhe jo më një artikull delirant, i mbushur me shpifje dhe fjalë të ndyra. Një fjalor i tillë rrugësh nuk mund të qëndrojë në të njëjtin artikull ku flitet për Musine Kokalarin, pavarësisht se kujt i drejtohet ai.
Se kush është Musine Kokalari e dinë të gjithë. Unë do t’ju ftoja të shikoni fotografinë e saj në gjyq për të kuptuar fuqinë, inteligjencën, guximin, bukurinë e kësaj vajze 27-vjeçare, e cila ndërkohë kishte mbaruar studimet në Romë, kishte shkruar tre libra e shumë tregime, kishte themeluar Partinë Socialdemokrate, kishte hartuar peticionin e protestës drejtuar forcave aleate.
Shikoni sytë e saj tek vështron xhelatët dhe do ta kuptoni që asgjë dhe askush nuk mund ta cenojë këtë imazh.
*Marre nga gazeta në Mapo
