Nga Arian Galdini
Nuk kam qenë aq qytetar i mirë sa të dal në çdo Protestë që është bërë për Parkun e Liqenit. Jo se nuk kam dashur, por jam baba e prioritet të kohës sime kam tim bir.
Çdo orë, a sekondë që ia marrë tim biri, a familjes sime, e ndjej dhe e besoj se duhet ta bëj, po për ta, e me ta si arsye. Kështu e kuptoj unë shërbesën publike. Dashuri për familjen dhe për vendin ku ti ndërton familjen. Pra duke ia nisur nga më e thjeshta, më bazikja.
E dua familjen time, e ndaj edhe aktet e mia si qytetar nuk kam pse ti ngarkoj me patetizëm, por i shoh e ushtroj lehtësisht si një detyrim a sherbesë që ia paguaj bashkëjetesës dhe vendit tim e të tim biri.
Përndryshe, përse duhet ta ndërtoj këtu familjen time?
Përndryshe, përse duhet ta rris këtu tim bir?
Më kujtohet ç’më tha një ditë një miku im i mençur: “Ky vend nuk bëhet sepse me shqiptarët nuk bën dot kontratë veprimi qytetar për ndryshim. Sepse shqiptarët janë të gjithë me valixhe në duar. Të gjithë duan ta braktisin këtë vend. E njerëzit që duan të ikin, nuk kanë se si të bëjnë kontratë e as lëvizje për ta ndryshuar e bërë vendin e tyre.”
Këto fjalë më buçasin sa herë ndaj kohën. Kaloj kohë me tim bir e familjen time, shkoj në punë duke menduar për tim bir e familjen time, kërkoj e përpiqem me ndershmëri e mund për më të mirën për tim bir e familjen time.
Kësisoj, edhe kur shkoj në Fakultet tek studentët e mi, mendoj për ta si për tim bir, e u jap më të mirën time. Ngase punën, me motivim tim bir, e kam pasion.
Po njëlloj edhe kur vendos të flas, shkruaj a veproj publikisht, e bëj duke menduar për tim bir e familjen time. Dua një vend më të mirë për tim bir e familjen time.
Nuk dua t’i mësoj tim biri sesi paketohet valixhja për t’ia mbathur nga sytë këmbët prej këtij vendi.
Nuk dua as t’i mësoj sesi mbushet valixhja duke e plaçkitur këtë vend.
Dua ta mësoj me orët e dedikuara veprimit për familjen dhe për vendin.
Dua që im bir dhe familja ime të jenë të sigurtë, të paqtë, të lumtur, të realizuar, krenarë në këtë vendin tim, vendin tonë.
Ndaj edhe orët e mia aktive i ndaj në orë drejtpërdrejtë të dedikuara ndaj familjes, si edhe në orë tërthorazi të investuara për familjen.
Ky është vendi ynë që e duam kaq shumë.
Por që na duhet të shtojmë arsyet për ta dashur më shumë. Pikërisht kur ne familjen dhe vendin tonë i bëjmë si te njëhsuara në kuptueshmëri, vlerë e dashuri, atëherë edhe veprimin tonë qytetar do ta bëjmë të pamëdyshtë.
Nese e vendosim familjen tonë përballë valixhes së ikjes apo përballë valixhes së plaçkitjes a lëmoshës, ne nuk e shohim dot vendin tonë si familje, e as familjen si vendin tonë.
E urrej valixhen si ikje, plaçkitje apo lëmoshë. E urrej me gjithë fuqinë e mendjes dhe shpirtit tim. Prandaj zgjedh vendin tim. Zgjedh të rri këtu. Prandaj edhe ne oret e mia zgjedh të dal edhe të Protestoj. Protestoj sepse besoj se kështu i shërbej vendit tim dhe shkelmoj valixhen.
Po, po, dua që protesta ime të jetë shkelm ndaj valixhes së ikjes, plaçkitjes a lëmoshës.
Protestoj për Parkun sepse betoni mbi Parkun e Liqenit më kujton pistat e ikjes, më kujton valixhen.
Protestoj sepse Kullat që ngrihen, pemët që priten, pushtetarët që hakërrehen, policët e shtetit që sillen si polici private e çifligareve, të gjitha më kujtojnë ikjen, më kujtojnë valixhen.
Protestoj sepse edhe kur Kryetari i Bashkisë a Pushtetari çifligar më thotë se kujdeset për tim bir, ngase do që ti bëj një Kënd Lojërash aty tek Parku i Liqenit, mua më lëndon sepse ai kënd më kujton përkohësinë.
Unë që e dua tim bir më shumë se mund ta dojë Kryetari i Bashkisë sime, mendoj e besoj se natyra është kaq në harmoni me imagjinatën dhe gjithëkohësinë saqë im bir nuk do të shihte kurrë as në makthet e tij më të këqija një valixhe.
Veç ky Kryetar Bashkie del e thotë se betoni është themel qëndrueshmërie.
E më kujton atë çka ndodh pareshtur e çdo ditë në këtë vend. Ne bëjmë shtëpi me gure e beton dhe i lemë si varre për ti vizituar herë pas here, pasi të kemi ikur larg nga ky vend.
Kryetari i Bashkisë ka një vizion modern qe nuk e tejkalon dot as atë Kamzaliun apo Bathorasin që ka ikur në emigracion dhe me lekët e fituara andej ka bërë një shtëpi të madhe këndej. Ama jetën e bën andej. Kryetari i Bashkisë bën thotë se Këndin e Lojërave e bën për fëmijët, në një kohë kur pemët e prera, dhuna e ushtruar, arroganca e dëshmuar, fyerjet e lëshuara, të gjitha të çojne drejt valixhes.
Kryetari i Bashkisë bën të fortin për të bërë Këndin e Fëmijëve. Madje vishet edhe si Supermeni që tu thotë se është heroi i tyre. Dhe kur prindërit i thonë Supermenit se nuk e duan Këndin tek Parku, ky ua rreh fëmijëve, prindërit.
E prindërit shkojnë në shtëpi e bëjnë gati valixhet.
Sepse e kuptojnë se një qytet, një vend që drejtohet nga Supermen që duan të bëhen heronj fëmijësh duke u rrahur prindërit, duhet braktisur.
Ndaj unë do dal përsëri në Protestë për Parkun. Sepse dua të thyej valixhen.
Dua të thyej valixhen që Kryetari i Bashkisë të më quajë barbar. Po unë jam barbar dhe valixhen do ta thyej.
