Një 27-vjeçare italo-shqiptare i ka dhënë fund jetës në qelinë e burgut, pas një lufte të gjatë me varësinë nga droga. Donatella Hodo vrau veten në burg, pasi ishte dënuar për vjedhje. E reja gjashtë vitet e fundit të jetës i kishte kaluar mes burgut dhe lirisë, pasi ishte ndaluar disa herë për vjedhje.
Në një intervistë për Corriere della Sera gjyqtari, Vincenzo Semeraro, që ndoqi çështjen e saj, ka thënë se që kur ndodhi ngjarja po i bën pyetje vetes se ku gaboi.
“Ne jemi njerëz para se të jemi gjyqtarë. Dhe unë, si magjistrat, e ndjej se kam dështuar tani që një vajzë 27-vjeçare, është vetëvrarë në burg”.
Semeraro është gjyqtari mbikëqyrës i Gjykatës së Veronës, ndërgjegjja e të cilit u trondit nga ngjarja e rëndë. Ai shkroi një letër që u lexua në kishë gjatë funeralit të Donatella Hodo.
Intervista
Pse ndihesh fajtor, gjyqtar Semeraro?
“Ka një javë që kur Donatella kreu gjestin e saj tragjik dhe unë i bëj vetes një mijë pyetje. Ku gabova, në çfarë? Sa herë që një person në burg vret vetën, kjo do të thotë se i gjithë sistemi ka dështuar. Në rastin e Donatellës, unë isha pjesë e sistemit pasi e kisha ndjekur rastin e saj për gjashtë vjet. Pra, si sistemi, edhe unë kam dështuar”.
Çfarë mendoni se e keni gabim?
“Këto janë pikërisht dyshimet që më shqetësojnë. Çfarë mund të kisha bërë më shumë për këtë vajzë? Ndoshta herën e fundit që shkova për ta vizituar në burg, në qershor, mund t’i kisha thënë edhe disa fjalë? Pse, pavarësisht se e njihja që kur ishte 21 vjeç, nuk e kuptova që dhimbja ishte bërë kaq e thellë?”.
Ai flet për këtë si psikolog, jo vetëm si gjykatës…
“Çështja për mendimin tim është pikërisht kjo. Kur je gjyqtar ekzekutiv dhe menaxhon ngjarjet e ndryshme të burgut dhe paraburgimit, nuk ke të bësh vetëm me një të burgosur, por mbi të gjitha me një person. Burra, gra me histori të ndryshme. Ata nuk duhet të trajtohen si numra, , por si individë të ndryshëm nga njëri-tjetri. Ata janë njerëz, sigurisht të burgosur në qeli, por gjithsesi mbeten njerëz”.
Cili person ishte Donatella?
“A më beson nëse rrëfej se m’u deshën vite për të krijuar një dialog të vërtetë me të? Më dukej e pakalueshme pas atij muri që ishte ngritur, vetëm në mars të këtij viti mendoj se vendosa një lidhje me të, në atë moment Donatella e kuptoi se mund të më besonte”.
Në mars, ajo ishte transferuar në komunitet.
“Në fakt, unë rregullova që ajo të dilte nga burgu sepse qelia nuk ishte vendi i duhur për të. Për fat të keq më pas ajo iku, por u kthye sërish atje. Së shpejti për të do të vinte një masë alternative me besimin që do të vazhdonte terapinë, mjafton të bënte pak durim. Fatkeqësisht, brishtësia e tij pushtoi në vetminë e asaj qelie”.
Pse “burgu nuk ishte vendi i duhur” për këtë grua të re?
“Ajo kishte nevojë për mbështetjen e duhur psikologjike, një shërbim mbështetës që i gjithë sistemi nuk është në gjendje ta garantojë jo vetëm në burgun e Veronës, por në të gjitha burgjet e Italisë. Objektet e burgut nuk janë miqësore me gratë, ato duhet të trajtohen krejtësisht ndryshe pasi kanë një emocionalitet që nuk ka të bëjë me atë të burrave.”
Pas funeralit ai donte të takonte privatisht babanë e Donatellës.
“U përqafuam, të dy qanim. Ne të dy ndihemi fajtorë, unë si gjyqtar, ai si prind. Secili i tha tjetrit të ishte i fortë, ishte prekëse. Por momenti më i trishtuar ishte kur babai i Donatellës më falenderoi, sepse vajza e tij i foli për mua si baba i dytë.
