Kotec

Nga Edmond TUPJA

E pabesueshme, por e vërtetë: Për herë të parë që nga shembja historike e sistemit të dështuar komunist në Shqipëri, Kuvendi ynë i nderuar pluralist u ka krijuar, para pak ditësh, disa miqve të mi, midis atyre edhe Françesk Armadhit, përshtypjen e një…. koteci! E një koteci madhështor, hijerëndë e zulmëmadh, por e një koteci zhangëllues, gjithsesi.

E një koteci ku, që prej dy vjetësh e gjysmë, shumica parlamentare, d.m.th. pozita, pjell premtime të
mëdha të krahasueshme me vezë superkrijesash parahistorike, por që ende po çelin tek­tuk vetëm ca si
zogj harabelash.

Tek­tuk, tik­tak, por aspak tak­fak. Dhe ja që pakica parlamentare, d.m.th. opozita, duke e humbur
durimin e brishtë, mendoi se pas kaq kohësh (dy vjet e gjysmë nuk janë pak), me siguri që vezët e pozitës, rreth 300 000, po aq sa vende të reja pune të premtuara për tërë pulat e gjelat e Shqipërisë sonë tmerrësisht demokratike, të gjitha për t’iu shpërndarë kësaj shpezërie pa dallime diskriminuese, përveçse dallimeve partiake, ashtu si edhe shërbimet mjekësore falas, të premtuara gjithashtu, pra, vezët e pozitës, tek ngroheshin e mërdhinin njëkohësisht, duhej të ishin bërë llukë, gjithnjë sipas opozitës; rrjedhimisht kjo do të ketë thënë me vete: “Let’s have a look!”

Dhe kështu veproi, pa ndonjë luks të tepruar. Por ku i gjeti vezët? Te karriget e rehatshme të KuvendKotecit?
Diku poshtë copës së tyre të butë të mbushur me pupla pulash? Vetëm me pupla pulash? Po ndonjë gjurmë glase të tharë a kishte? Pse i gjeti kaq vonë opozita këto vezë, pas dy vjetësh e gjysmë kakarisjesh pa fund e pa duk, pa fat e pa grat, me gjithë bashkëqeverisjen e dy krerëve të majtë në aleancë e në unitet të plotë e të pathyeshëm mendimi e veprimi, ndonëse proverbi ynë thekson që
“S’këndojnë dot dy këndezë në të njëjtin harem­qymez”?

Nga ana tjetër, mirë që opozita e gjeti (Eureka! Si Arkimedi) ku ishin fshehur vezët, por si e vërtetoi që
ishin vërtet llukë? Mos vallë theu ndonjërën prej atyre dhe e ndjeu erën e skaduar? Sidoqoftë, përderisa
i hodhi ato “në drejtimin e duhur”, sipas logos rozë apo mav(r)i të fushatës së zgjedhjeve të fundit
vendore në Tiranë, ato vezë intriguese vetëm erë parfumesh të rralla franceze nuk mund të binin
kurrsesi.

Fatmirësisht për pozitën, por fatkeqësisht për opozitën, vezët e hedhura në drejtimin e duhur nuk qëlluan në shenjë dhe dyshemeja e nderuar e Kuvend­Kotecit u indinjua jashtëzakonisht për këtë ndotje të neveritshme, por u ngushëllua duke e përgëzuar tavanit, oponentin e saj të natyrshëm sipëran, që nuk e pësoi edhe ai një ndotje të tillë, sepse, po të kishte ndodhur kështu, salla e seancave plenare të Kuvend­Kotecit do të ishte kthyer pashmangësisht në një shpellë plot stalaktite e stalagmite lëvozhgash vezësh, me gunga e degëzime ku pulat dhe gjelat, sa të njërit krah, ashtu edhe të tjetrit, do të hipnin për të kaluar natën pas debateve të ndezura, gjatë të cilave ndërsa njëri krah do ta bënte vezën deve,
mizën buall dhe qimen tra, krahu tjetër do t’i thoshte “U bë veza të mësojë pulën!”; në këtë mënyrë, do të vazhdonin akuzat e kundërakuzat e ndërsjella të tipit “pozita të jep vezë pa të verdhë” – “opozita përpëlitet si veza në prush”, “pozita e merr vezën që në bark të pulës” – “opozitës i ka ngecur veza kryq” etj., etj.
Së fundi, ia vlen të theksohet se incidenti me vezët e hedhura para pak ditësh në Kuvend­Kotecin e Shqipërisë sonë tmerrësisht demokratike nuk do të ishte asgjë sikur, në vend të vezëve, të ishin hedhur, për shembull, ftonj, arra kokosi ose shalqinj në drejtimin e duhur apo të gabuar, pak rëndësi ka, sikur pulat (ka­ka­ka) dhe këndezët (kiki­ki) të përlesheshin, kërlesheshin e gramshalesheshin midis tyre, deri në atë pikë sa trupat e NATO­s dhe ato të Organizatës së Kombeve të Bashkuara të detyroheshin të
ndërhynin për të rivendosur rendin në Kuvend­Kotecin tonë vezak të papërsëritshëm jo vetëm në rruzullin tokësor, por edhe në Galaktikën tonë të pafund.

Botuar në gazetën Panorama