Pjesë e librit të tij “Takimet e mia me…” është dhe shkrimtari i madh Petro Marko. Gazetari Blendi Fevziu ka rrëfyer sot te “Rudina” në Tv Klan se ka një arsye shumë të fortë pse e ka përzgjedhur.
Përpos romaneve të jashtëzakonshme që ai u ka falur lexuesve shqiptarë, Fevziu thotë se në takimin e dytë e njëkohësisht të fundit me të, Marko i tha një frazë që “nuk do e harrojë kurrë”. Këshilla e tij, thotë Fevziu, e ka ndihmuar në shumë momente të vështira.
Blendi Fevziu: Unë Petro Markon e kam takuar vetëm dy herë në jetë, një takim pak më i gjatë dhe një takim fare formal, po them i shkurtër. Mirëpo, Petro Marko më ka thënë një frazë të cilën s’kam për ta harruar kurrë dhe vetëm prej asaj fraze unë doja që ai të ishte pjesë e kësaj përmbledhjeje. Sepse ishte një gjë që në momentin e parë që ma tha nuk reflektova, u shkëputa. Kur shkova në shtëpi, i thirra dhe njëherë mendjes, thashë më ka thënë një gjë mahnitëse dhe nuk më është hequr nga mendja ime gjatë gjithë jetës. Domethënë sa herë kam momente vështirësie…Njeriu ka sfidat e veta në jetë, sa herë je i lodhur, i trishtuar, diçka s’ecën mirë…Gjëja e parë që kam kujtuar ka qenë ajo fjala e Petro Markos.
Petro Marko ishte një personazh që ti sot thua “ku e gjente, ku i buronte ajo kurajo dhe energji e atij njeriu që çfarë s’kishte provuar në jetë, domethënë një mijë e një të zeza.” E kam takuar herën e fundit që ndejta pak më gjatë, ishte në rrugë me Xhevahir Spahiun. Ishte një burrë i gjatë, simpatik. Ishte në fund të jetës së tij, ca muaj më mbrapa ndërroi jetë. Në momentin që po diskutonim diçka, herën e dytë që Xhevahir Spahiu që ishte i njëjti që na kishte takuar herën e parë, tentoi të më prezantonte ai tha “Oo e njoh tha Blendin”, sepse sa kishte filluar koha që unë kisha botuar shkrimet e para në gazeta, kishte zhurmë. “E njoh tha, ia kam lexuar reportazhet”, po më jepte nja dy vërejtje të vogla që “shkruaj kështu, shkruaj ashtu”, po rrinte, pra po e zgjaste bisedën.
Në një moment kur po ndahesha, i thashë “dua të vij tek shtëpia të të takoj”, ishte akoma ajo dalldia e momenteve të para, e të bërit të njohur në moshë 21-vjeçare, kisha një ngut që gati gati nuk e ka një njeri në kushte normale dhe ai më tha “shiko bir, djalë, çdo gjë të lë në jetë, e vetmja gjë që s’të lë kurrë është vepra jote”. Kur u kujtova dhe e mendova, thashë ky njeri që kishte pasur probleme në familje, probleme me gruan, probleme me regjimin, për të cilin kishte kontribuar, probleme me të gjitha regjimet në Shqipëri, në fakt atë vetëm vepra se kishte lënë. Dhe unë e adhuroja prej veprës, sepse se njihja. Kisha lexuar romanet e tij dhe në fund të fundit kur e mendon, njeriu veprën e vet e ka si një çantë në kurriz edhe atëherë kur s’duket dhe se tradhton kurrë.
