Nga Dritan Laci
Sonte është një tjetër mbrëmje e madhe për shqiptarët. Një mbrëmje nga ato që priten me zemër në dorë dhe që për një komb të vogël si Shqipëria nuk vijnë shpesh në historinë e saj të topkëmbës.
Pas dy paraqitjeve tejet dinjitoze kundrejt Zvicrës dhe Francës, ku si rrallë herë shtypi botëror nuk na i ka kursyer elozhet, Rumania është shpresa jonë e madhe për të bërë një tjetër hap në këtë Europian; atë të kualifikimit për në 16 ekipet më të mira të këtij kompeticioni.
Një ndeshje ku predominon fjala shpresë dhe besim, për një ekip që na ka bërë aq shumë të ëndërrojmë në këto vitet e fundit.
Por që në vetvete është edhe një shpagim për një mallkim gati 70 vjeçar që na shoqëron ndaj rumunëve, të cilët nuk i mundim që nga ajo datë e largët e 2 majit 1948.
Një ekip si Rumania që ka treguar limite në këtë fazë të Francë 2016.
Besim se mund tja dalim duke pasur parasysh që Rumania e mbrëmjes së sotme nuk është më Rumania e madhe e emrave si Lakatush, Haxhi, Popesku etj. Një brez i artë futbollistësh që i dhanë Steauas së Bukureshtit në fundin e viteve ‘80 Kupën e Kampionëve dhe që për shumë vite e mbajtën Rumaninë në ajkën e ekipeve kontinentale.
Një Rumani e sotme që ka treguar se është një ekip i përballueshëm edhe pse vazhdon të mbetet i frikshëm për një ekip si Shqipëria që e ka pësuar kohë pas kohe nga pasaardhësit e Dakëve.
Besim që na lind edhe duke parë progresin që ka bërë Shqipëria e Kombëtares në këto 15 vitet e fundit dhe sidomos në epokën De Biasi të drejtimit.
Shqipëri që është rritur shumë sidomos në anën taktike ku ka çaluar gjithmonë përballë ekipe strikte në këtë pjesë.
Shqipëri me grintë që guxon të kafshojë.
Shqipëri me një moshë të rë mesatare lojtarësh të cilët kanë treguar se kanë dëshirë të shkojnë përpara.
Pikërisht atë forcë vullneri që treguan si ndaj Zvicrës ashtu edhe ndaj Francës, ku vetëm fati dhe mungesa e eksperiencës i ndaluan të mos merrnin rezultat pozitiv.
Ndaj sonte Le të shpresojmë.
Le të Shpresojmë që djemtë do kenë edhe fatin me vete.
Le të shpresojmë që shtyllat të mos e ndalin më Kombëtaren drejt një ëndrre tjetër më të madhe.
Le të shpresojmë që lotët që do të derdhen të jenë gëzimi dhe jo hidhërimi.
Le të shpresojmë edhe për ata që dhanë gjithçka të mundur që të vinte kjo ditë.
Duke duke filluar që nga i madhi Loro Boriçi, Panajot Pano. Mehdi Zhega, Arben Minga e shumë e shumë futbollistë të plejadës së artë që kanë vendosur një tullë në arritjen e kësaj Kombëtare.
Le të shpresojmë edhe për tifozët e mrekullueshëm që kanë ndjekur Kombëtaren.
Ata që me imazhin e tyre në rrugët dhe në shkallët e stadiumeve franceze kanë ndryshuar njëherë e mirë mendësinë që shoqëron të huajt për Shqipërinë dhe shqiptarë.
Le të shpresojmë….
