Kjo është historia e një karabinieri italian, i cili gjatë Luftës së Dytë Botërore u kap rob në Prishtinë nga disa shqiptarë të cilët e dorëzuan më pas te nazistët gjermanë, të cilët e dërguan në një kamp përqëndrimi.
Por ku shpresa për të takuar të dashurën Bibi dhe besimi i palëkundur bënë që Corrado Capeschi ti mbijetonte vuajtjeve të pafundme në kampin e të përqëndrimit.
Korrado u lind në Carmignani, ku fillimisht punoi si ndihmës oficer para konfliktit të Luftës së Dytë Botërore dhe më pas si karabinier.
Në vitin 1943, në moshën 22 vjeçare ai u dërgua të patrullonte Prishtinën-tani në Kosovë, në atë kohë pjesë e Shqipërisë. Ku në 8 shtator u kap dhe u dërgua në një përqëndrimi në Sasoni,
E arrestuan disa shqiptarë, të cilët më pas e dorëzuan të gjermanët. Që nga ky moment për të filloi kalvari i vërtetë. Nuk do ta kishim mësuar këtë histori nëse Korrado nuk do ta kishte shkruar historinë e tij të vuajtjes qetësisht dhe me kurajo në një fletore,
Fjalë të thjeshta, që japin sensin e kujtesës dhe që sjellin përditshmërinë në një kamp përqendrimi nazist, vuajtjen dhe shpresën. Ditar që e ka sjell Aleksandri, djalin i ish-karabinierit, që ka ruajtur këtë ditar burgu.
Fletorja nis më 25 shtator 1943.
“Sapo arritëm në kampin e përqëndrimit të Wiezndorf.
Ditë që nuk harrohet lehtë. Gjithçka është e trishtë. Bie shi. Një kamp i madh drejtëkëndor i rrethuar me tela me gjemba dhe ushtarë të armatosur deri në dhëmbë.
Na kaluan në rivistë dhe më pas na çuan në kasolle që vinin erë të keqe. Na tubuan si dele. Jetonim vetëm sepse Zoti dëshironte. Prej tre ditësh nuk hanim asgjë: mbrëmë në darkë më në fund, pak çorbë me patate dhe asgjë më shumë. Këtu fillon martirizimi ynë. Zot ki mëshirë për ne. ”
“Ditët më pas u shoqëruan nga apatia. Vetëm mjegull dhe uri. Çfarë kemi bërë gabim që të kemi këtë fat mizor…?
Pas vitesh të gjatë sakrifice ky është shpërblimi?
Një sorrë fashiste erdhi të kërkojë vullnetarë, pak për të mos thënë shumë pak u antarësuan.
Më mirë vdes i uritur sesa të luftoj për këta antihumanët gjermanë. Janë vetëm pak ditë burg dhe ne jemi kthyer në të panjohur, fytyra bosh dhe të dobësuara, të zbehtë nga vuajtjet dhe të gjithë kemi uri, uri, uri…”/ Opinion.al Dritan Laci
