Dikur një i pastrehë, John Paul De Joria është sot një ndër 500 njerëzit më të pasur të globit. Ai posedon biznese në 108 vende të botës, ndërsa ndodhet tashmë në Shqipëri për të parë mundësitë që ofron Shqipëria.
“Jemi këtu për dy gjëra. E para, kemi përshtatur një prej kompanive të mija të quajtur ROKiT, e cila universitetet me ËiFi. Duam ti tregojmë njerëzve se si mund të lidhën me WiFi pa shumë shpenzime. Po ashtu duam të shikojmë mundësitë që ju keni në vendin tuaj. Për shembull, pak më parë isha me kryebashkiakun, është një djalë i mrekullueshëm, meqë ra fjala, ai më tregoi për zonën pa taksa që keni këtu dhe po mendoja që disa prej kompanive të mija, pasi unë merrem me biznese të ndryshme, të vijnë këtu”, tha De Joria gjatë një interviste në emisionin “Opinion”.
Duke folur për historinë e jetës së tij ai tha se kishte nisur të punonte që 7 vjeç.
Pjesë nga intervista
B: Jam i sigurt që gjatë fjalimit tuaj kanë për t’iu pyetur se si u bëtë miliarder. Ose të paktën milioner, nuk është problem.
J: Kam për ti treguar se si të bëjnë kalimin nga të qënit i pastrehë në tu bërit miliarder, por edhe nëse arrijnë të fitojnë disa miliona, edhe kjo do të jetë diçka shumë e mirë. Ka plot gjëra të mira.
B: Si ka qenë jeta juaj?
J: Jeta ime ka qenë shumë..
B: Nga fëmijëria.
J: Po, nga fëmijëria. Ka qenë shumë e vështirë. Nëna ime vinte nga Greqia. Ishte emigrante. Vëllai im.
B: Ishte emigrante e gjeneratës së parë e cila erdhi nga Greqia?
J: Ajo erdhi nga Greqia në SHBA për herë të parë, duke kërkuar për flori. Këtë i kishin thënë në Greqi, se Amerika është e mbushur me flori rrugës. Ajo nuk gjeti flori.
B: E njëjta histori thuhet në të gjitha shtetet ballkanike dhe Europiane.
J: Motra ime dhe unë lindëm atje. Babi ynë ishte ajo që quajnë një baba i këputur, na la përpara se të mbushja 2 vjeç.
B: Nuk e keni takuar babin tuaj?
J: E kam parë një-dy herë por nuk pata marrëdhënie me të.
B: Nuk patët fare marrëdhënie?
J: Jo.
B: Ishte me origjinë Italiane?
J: Po, familja e tij vinte nga Italia. Kishte edhe rrënjë nga Skocia por këtë e zbulova kur u rrita sepse doja të zbuloja për babin tim, doja ta gjeja e ta përshëndesja. Por nëna ime na rriti mua edhe vëllain duke punuar gjatë gjithë kohës.
B: Ka qenë e vështirë besoj.
J: Po, ka qenë shumë e vështirë. Jetonim në një vend shumë të vogël edhe ajo u sëmurë kur unë isha 5 vjeç. Kështu, për 4 vitet e ardhshme e shikoja nënën vetëm gjatë fundjavave. Vëllain dhe mua na çuan në familje kujdestare ngaqë kishte probleme mjekësore. Ishte pikërisht në atë kohë që vëllai dhe unë nuk kishim fare para dhe donim të hapnim një biznes të vogël, një ndërmarrje të parë.
B: Donit të ndihmonit nënën tuaj…
J: Pikërisht. Edhe të nxirrnim ca para për veten tonë pasi nuk kishim fare para. Kështu që vëllai dhe unë bëmë kuti me lule në Variety Boys & Girls Club të cilat i shisnim kur unë isha 7 dhe ai 8 vjeç.
B: Kështu fituat ca para.
J: Po, fituam ca para. Më vonë kur isha 9 vjeç përgatisnim karta krishtlindjesh dhe më vonë kur isha 11 vjeç, vëllai dhe unë ishim shumë krenarë. Unë isha 11 dhe ai ishte 13 në atë kohë filluam të shpërndanim gazeta. Kjo ishte gjatë viteve 1950. Fitonim diku te 32 dollarë në javë…
B: 32 dollarë në muaj… Në atë kohë ishin shumë para.
J: Edhe vëllai im bënte të njëjtën gjë. Fitonte diku te 32 dollarë në muaj duke shpërndarë gazeta çdo ditë. I jepnim të gjitha parat nënës sonë që të jetonte një jetë më të mirë dhe funksionoi.
B: Është shumë interesante por duket si e njëjta histori që dëgjova nga Bernard Tapie, një miliarder francez i cili filloi duke shitur televizor derë më derë për të pasur disa para në fillim dhe më pas u bë miliarder. E njëjta gjë edhe me Berlusconi-n, i cili filloi duke shitur libra e më pas pajisje elektronike derë më derë para se të bëhet më vonë miliarder. Me 32 dollarë në muaj, çfarë bëtë?
J: Ia jepnim të gjitha nënës sonë në mënyrë që të kishim një jetë më të mirë. Në atë kohë nxirrte shumë pak para me punën e saj kështu duke i dhënë parat nënës, mund të kishim një jetë më të mirë. Mund të blinte një shtëpi të vogël, një shumë të vogël, shumë të lirë por kishim në pronësi një shtëpi. Krijoi një oborr të jashtëm, si ai që kishte në Greqi. Nga aty merrnim perime të freskëta…
B: Nga cili vend i Greqisë?
J: Kavala.
B: Nga Kavala?
J: Po, në veri të Greqisë.
B: Po, e di ku ndodhet.
J: Jo larg nga Selaniku.
B: Po. Më pas filluat shkollën tuaj dhe studimet. Si ishin..?
J: Duke mos pasur para shkova vetëm në shkolla publike. Fillore, shkollë e mesme. Pra, shkova vetëm në shkolla fillore meqë ishte falas edhe ai ishte arsimimi im. Përfundova gjimnazin.
B: Dhe ndërkohë punonit gjatë shkollës.
J: Që kur isha 11 vjeç, gjithmonë kam punuar.
B: Asnjëherë nuk keni reshtur së punuari qëkur keni qenë 11 vjeç!
J: Jo. Lërmëni t’iu them..
B: E dini, ti flisni sot një njëmbëdhjetëvjeçari apo vjeçareje do të ishte e jashtëzakonshme.
J: Po, por lërmëni t’iu them diçka shumë interesante që e gjithë bota nuk e ka këtë, disa vende e kanë… Kur ne shkonim të punonin ndërkohë që kishim 11 vjeç dhe 13 vjeç dhe i jepnim parat tona nënës sonë, ne ishim krenarë që kishim punë, ne donim të punonim pavarësisht se sa paguheshim. Pra, për ne, motivimi në atë moshë ishte se kemi punë dhe mund ti japi ca para nënës sonë. Sot, fëmijët nuk duan të shkojnë në punë sa të bëhen 20 apo 30 vjeç.
B: Në SHBA… Sapo u ktheva nga Afrika. Nga Kameruni, Gaboni, Bregu i Fildishtë, dhe Togoja. Aty shikon fëmijë 5, 6, 7, 7 vjeç që punojnë edhe në vështirësi për të ndihmuar familjet e tyre. Gjithë parat që fitojnë ia japin buxhetit të familjes.
J: Kjo të bën të ndihesh mirë.
B: Kjo është një histori e vendeve të varfra.
J: Ne ishim njerëzit e varfër e një shteti të pasur./Opinion.al
