Më 17 gusht jeta e Valon Krasniqit ndryshoi përgjithmonë. Krasniqi një 30-vjeçar, muskuloz dhe adhurues i motoçikletave, pas pushimeve në Shqipëri, ishte kthyer bashkë me familjen e tij në Gjermani, kur filloi të mos ndjehej mirë. Ai dhe motra e tij bën testin për koronavirus dhe rezultuan pozitivë, shkruan WDR.
Por, motra e tij pati simptome të buta, Covid-19 e goditi më fortë Valonin. Ai nuk ishte vaksinuar, pak javë para se të infektohej ishte përpjekur ta caktonte një termin, por atëherë nuk kishte vaksina shumë dhe prioritet ishin të moshuarit.
Me ditë me radhë pati temperaturë të lartë, dhe nuk po mund të hante apo të pinte. Më pas nisi të kishte vështirësi me frymëmarrje. Familja telefoni ndihmën e parë, e cila e dërgoi Krasniqin në një klinikë në Bergheim.
Por, edhe nën mbikëqyrjen e mjekëve, gjendja e 30-vjeçarit nisi të përkeqësohej në mënyrë të shpejt.
Pas një jave atij iu zhvillua edhe trombozë në dorën e djathtë dhe u dërgua në spitalin “St-Vinzenz” në Koeln. Më 26 gusht iu nënshtrua një operimi emergjent për t’i shpëtuar jetën.
“Në të njëjtën mbrëmje kur u operova, më futën edhe në koma artificiale”, shpjegon Krasniqi, me një zë të butë, tashmë pesë muaj më vonë.
Atëherë ishte 93 kilogramë. Tani ai është 65 kilogramë.
Ai ka marrë shumë medikamente gjatë trajtimit disa mujorësh. Por, megjithatë buzëqeshja në fytyrën e tij është prezentë. Ai mbijetoi.
Lufta me virusin nisi vërtetë kur ai u fut në koma.
Në atë moment mushkëritë e 30-vjeçarit u dobësuan aq shumë, sa që u desh të futej në frymëmarrje mekanike. Deri më 2 nëntor, pra afro 10 javë, Krasniqi u fut në aparatin ECMO.
“Ishte një periudhë që mezi po lëvizja shkaku i gypave të shumtë. Por më mirë me gypa dhe aparate të zhurmshme dhe në fund fitues i betejës”, thotë Krasniqi.
Është familja që i dha të riut forcë. Bashkëshortja e tij dhe motra bënë çdo gjë për t’ia bërë me dije 30-vjeçarit se janë aty për të.
“Ekipi kujdestar telefononte familjen, veçanërisht bashkëshorten dhe motrën time, që më flisnin. Më afronin telefonin në vesh”, tregon Krasniqi.
Më vonë, kur familja e tij ishte në gjendje ta vizitonte, punonjësit në spital shpesh mbyllnin një sy.
Bashkëshortja shfrytëzoi vizitat në mënyrë që në dhomën e spitalit të vendoste foto të familjarëve dhe të shokëve. Ajo i la edhe letrat të shkruara nga nipërit e Krasniqit. Këto e motivuan të riun shqiptar që të shërohej plotësisht./Opinion.al
