Më 24 prill 1933 përmes një urdhëri të Ministrisë së Arsimit, u mbyllën të gjitha shkollat private, kryesisht ato katolike, vendim që hyri në fuqi 3 ditë më pas.
Çuditërisht dy ministrat e Arsimit që firmosën ishin: Hilë Mosi dhe Marash Ivanaj, të cilët ishin katolikë. Ka ngelur proverbiale thënia e Fishtës në prani të nxënësve në oborrin e gjimnazit françeskan “Rrnoftë Shqipnia”.
Në maj të 1936, pas dhënies së dënimit nga Lidhja e Kombeve dhe në atmosferën e një shtendosje të marrëdhënieve me Italinë, mbreti Zog nxjerr një ligj, me të cilin synon të mbyllë çështjen e vjetër të shkollave private.
Ipeshkvijtë e Veriut të Shqipërisë, megjithëse druanin se zbatimi i ligjit të ri mund të bëhej duke dëmtuar institucionet katolike, prapë e pranuan rendin e ri shkollor. Nga 1933-shi mbeteshin edhe dy ndryshime në Kushtetutën shqiptare që shpallnin kombëtarizimin dhe shekullarizimin e arsimit dhe për të cilët prelatët katolikë donin të rishikoheshin që të shpallnin të mbyllur grindjen trevjeçare me shtetin.
Mirëpo qeveria shqiptare s’kishte ndërmend të bënte asgjë për këtë. Një pajtim de facto në mes Kishës Katolike dhe Shtetit, me kapërcimin e kësaj pengese kushtetuese u arrit falë trysnive të Selisë së Shenjtë, e cila këmbënguli tek ipeshkvijtë shqiptarë që të gjenin një kompromis me Tiranën, duke u kënaqur me ligjin e majit 1936.
Në shtator të vitit 1936, përmes një urdhëri të Ministrit të Arsimit Nush Bushatit, u rihapën shkollat katolike, të cilat ishin mbyllur, kjo mbasi çështja i ishte bërë e ditur Lidhjes së Kombeve nga ana e Provincës Françeskane, e cila e kishte hedhur Shtetin shqiptar në Gjyqin e Hagës, gjyq i cili mori vendim në favor të shkollave katolike.
