Një nga ish lojtarët e ekipit kombëtar të viteve ’70, Dhimitër Gjika, tregon se sa e varfër ishte baza materiale e ekipit kombëtar. Se si shkuan në Gjermani me këpucë me taka hekuri të mbërthyera me gozhdë. Si u shokua gjyqtari që kërkoi ti ndërronin menjëherë. Tregon zhvillimin e Gjermanisë, dëshirën për të blerë veshje dhe televizorë me ngjyra dhe survejimin nga sigurimi i shtetit.
Ai rrëfen:
“Më kujtohet kur kam qenë në Gjermaninë Perëndimore në vitin 1971 së bashku me vëllain, Mihalin. Ishin emocione të jashtëzakonshme. Të jesh futbollist i ekipit kombëtar është privilegj, është kënaqësi, por është edhe detyrim ndaj kombit tënd. Nuk është shëtitje. Vërtet ke privilegje, por ke shumë detyrime.
I kujtojmë me nostalgji ato vite pasi ne ishim një brez i mrekullushëm. Nuk di kë të përmend më parë, Jorgaqin, Taushanin, Stringën, Himcin, Lleshin, Lleshi, Popa dhe ka shumë tjerë. Fanela e ekipit kombëtar nuk ka të blerë. Është e përgatitur nga një stof i veçantë. Se kam fjalën për përbërjen, por për përgatitjen e saj nga mbarë opinioni publik. Kush ka shans ta veshë duhet të tregojë kujdes të jashtëzakonshëm.
Ka shumë gjëra që ky brez nuk i kupton dot. Kur shkuam në gjermani ne kishim me vete taka hekuri me gozhdë. Kur i pa gjyqtari vuri duart në kokë. Na tha se duhet ti ndërronim menjëherë. Se takat duhet të jenë kauçuku. Ne u habitëm si ka mundësi. Çfarë janë këto taka kauçuku. Sot janë të gjitha fanellat, topat, këpucët. Ti vësh në diskutim është budallallëk.
Shqipëria e atyre viteve ishte shumë e varfër. Dhe të kishe një veshje apo prodhim të huaj ishe i privilegjuar. Ja si e kujton z. Gjika çastin kur ishte në Gjermani ku u “qante” zemra për të marrë me vete ndonjë prodhim perëndimor:
Në qershor 1971 ishim në Gjermaninë Perëndimore. Fati ynë i madh ishte që ne kishim përkthyes një Stathi nga Përmeti. Një burrë fisnik. Na donte na respektonte, na ndihmonte. Kishte një djalë që ja quanin Gjergji. Por ne kishim frikë. Gjeta momentin dhe e ndava veç se kisha frikë. I thashë: dëgjo Stathi turp është por ne duam televizorë me ngjyra. Ja thashë në emër të ekipit. Ai e kapi me sportivitet të madh. Mirë mos kini merak. Dhe mori ne telefon një nga magazinat. I tha atyre, do vijë ekipi shqiptar dhe do 22 televizorë me ngjyra. Pa problem më tha, do zgjidhet. Unë shumë i gëzuar u thashë shokëve Do bëhemi me televizorë me ngjyra. Të gjithë u gëzuan. Madje kishte nga ata që shprehën mosbesim. Të nesërmen në ora 8 shkuan në një magazinë të stërmadhe, një supermarket elektronik. Të gjithë morëm nga një televizor. Unë vura dorë tek një Optel Lux. Si tani më kujtohet ai ishte një prodhim hungarez. I morëm i ambalazhuam. Por kishim një hall tjetër. Si do i justifikonin në aeroport. Mund të na akuzonin. Por jo. Ata na prenë edhe faturën dokumentat dhe na thanë: E keni peshqesh prej atij zotnisë.
Ndjeheshim keq në atë kohë sepse të gjithë i mbanin sytë tek ne për një palë letra, të mbathura, xhuboks, bluza etj. E tillë ishte koha. Perëndimi po zhvillohej me shpejtësi. Ne vetëm tkurreshim. Vëllai im binjak, Petriti, më porositi: Po erdhe në Elbasan e nuk më sjell xhuboks, ti nuk je më vëllai im!
I thashë Stathit edhe për vëllain. Më dërgoi në një supermarket me ashensor. Aty kam parë për herë të parë. Unë desha të bie. Skisha provuar. Atje kishte prodhime nga Milano, Parisi, gjithë perëndimi. Ndaj këtij brezi sot nuk i mungon asgjë. Dhe duhet që të japin maksimumin për veten e tyre për atdheun dhe gjithë shqiptarët. /Autori: Fatos Salliu, infoelbasani.al
