Nga Dritan Laci
Në një botë e cila po bëhet gjithmonë e më globale, ku flamujt, ngjyrat, racat, ushqimi, stili i jetesës, nuk janë më domain ekskluziv i një vendi të caktuar, nuk kishte si të mbetej jashtë këtij gllabërimi edhe futbolli.
Në një treg global ku një kinez vjen të luajë në Itali, apo anasjelltas një anglez shkon të luajë për ca para më shumë në Vietnam, nuk përbën më habi që një afrikan të luajë në një ekip kombëtar që deri para 20 vitesh dominohej nga biondë shtatlartë me sy bojëqielli, me emra tipik si Jurgen, Tomas, Rudi, Stefan e me radhë, apo që një shqiptar me emër muhamedan të luajë në një ekip si Zvicra që dallohet për rojet papal që i ka dhënë Vatikanit.
Në këtë kontekst sot nuk çuditemi aspak që një shqiptar, ai i Kosovës, i Maqedonisë, i Diasporës, apo lindur dhe rritur në Sidney, Kambera apo gjetiu në tokat e Australisë, të mos zgjedhë të luajë me Kombëtaren e Shqipërisë, por për një vend që edhe pse nuk është atdheu i tij biologjik, është treguar një prind i mirë duke u kujdesur që të mos e ndjejnë peshën e refugjatit, por të socializohen në shoqëritë ku janë atashuar.
Dhe të tilla raste ka plot. Xherdan Shaqiri, Valon Behrami, Ahmir Mehmedi, Granit Xhaka, Blerim Xhemaili te Zvicra, Shkodran Mustafi te Gjermania, dhe shumë të tjerë të shpërndarë nëpër kombëtare të ndryshme në Evropë, janë një dëshmi e qartë se nacionaliteti është një flamur që sa vjen dhe po zbehet, parë në kontekstin global.
Sigurisht që për të gjithë këta nuk ka qenë e lehtë zgjedhja që kanë bërë.
Midis thirrjes së Shqipërisë për tu bashkuar në një kombëtare dhe thirrjes së vendit ku janë rritur dhe që ka investuar në atë çka ata janë sot, një pjesë e mirë e këtyre futbollistëve kanë zgjedhur të dytën.
Kush për më shumë famë, kush sepse askush nuk e mori mundimin ti thërriste në kohën e duhur, kush sepse nuk e ndjen të luajturit në një ekip si Shqipëria që për të së vërtetës, ka ende pak për të dhënë për karrierën e një futbollistit.
Por në të gjithë këtë mori “tradhtarësh” siç na pëlqen ti etiketojmë sa herë nuk ka vijnë pas avazit, sigurisht që dallojnë dy kategori shqiptarësh të “pabesë” të topkëmbës.
Ata që kanë qenë të sinqertë duke pranuar se zgjedhja e tyre nuk ishte Shqipëria, dhe ata që u treguan me plot gojën të pabesë, që jo vetëm nuk pranuan të vishnin fanellën e Shqipërisë, por e shkelën atë duke e përbuzur me lloj-lloj historish.
Dhe këtu meriton të veçohen dy futbollistë për të cilët vetë Federata Shqiptare por edhe faktorë të jashtëm të interesuar, janë përpjekur me të gjitha mënyrat për ti pasur në gjirin e kësaj Kombëtare, që sot po shkruan historinë e saj më të ndritur, luajtjen për herë të parë në një kompeticion madhor, siç është Kampionati Europian.
I pari është Elvis Kabashi. Sot ndoshta për shumë prej jush ky emër nuk ju kujton asgjë. Tre vite më parë Kabashi konsiderohej si një talent me të ardhme në Itali. Ishte pjesë e të rinjve të Juventusit. Ishte thirrur të luante me Shpresën e Shqipërisë. Por pikërisht në momentin që i vjen një tjetër ftesë nga Federata Shqiptare e Futbollit për të vazhduar të luajë me Shpresat e Shqipërisë, Kabashi me anë të një letre lëshoi bombën që askush se priste; “Ju lutem mos më shqetësoni më, pasi unë pres ftesë vetëm nga Kombëtarja Italiane”.
Në fakt Kabashi jo vetëm që nuk u thirr asnjëherë nga Kombëtarja e Italisë, siç pretendonte, por shpejt humbi gjurmët, duke luajtur shpesh i huazuar në kategoritë e ulta të futbollit italian.
Muaj më vonë Kabashi u pendua për gjestin e tij por Federata ja kishte mbyllur derën njëherë e mirë.
Rasti i dytë dhe që ka bërë më shumë bujë, ka qenë ai i Adnan Januzaj. Lojtar me origjinë kosovare, i dalë nga të rinjtë e Mancester UTD. I konsideruar si një nga talentet më të mëdha shqiptar në qarkullim, dy vite më parë Januzaj ishte një nga dëshirat më të mëdha të Federatës Shqiptare të Futbollit. Ku shumë njerëz të njohur u angazhuan edhe personalisht për ti mbushur mendjen që të vishte fanellën Kuqezi.
“Do vi, s’do vi Januzaj te Shqipëria” u kthye gati në një telenovelë. Aq sa u mor edhe një nismë nga tifozët Kuqezi: “Adnan Januzaj thuaj Po Shqiperisë”.
Por Adnan Januzaj jo vetëm që nuk i tha kurrë Po Shqipërisë, por as nuk i hapte telefonin.
As kur telefonit i binte vetë trajneri Giani De Biasi.
Babai i Januzaj u kthye në protagonist më shumë se vetë Januzaj. Duke thënë se Januzaj nuk kishte ftesë nga Shqipëria, edhe pse Shqipëria i lutej thuaj çdo ditë për të veshur fanellën Kuqezi.
Përfundimi: Januzaj veshi një herë fanellën e Belgjikës në Botëror. Gjithë-gjithë 5 herë. Kaq. Sot Januzaj është një lojtar që u la jashtë Belgjikës në Europianin Francë 2016 dhe po mendon seriozisht ta braktisë këtë ekip kombëtar.
Thuhet se do të luajë te Kombëtarja e sapoformuar e Kosovës. Ndoshta edhe këtu pret ta lusin si me Shqipërinë. Por a duhet ta pranojë Kosova një renegat si Januzaj që është tallur kaq hapur me dëshirën e Shqipërisë për ta pasur në gjirin e Kombëtares së saj? Që nuk ka pasur kurajon më minimale të tregonte që zgjedhja e tij nuk ishte Shqipëria dhe jo të luante deri në ndyrësi me dëshirën e vazhdueshme të bashkëpatriotëve të tij për ta pasur në ekipin Kombëtar dhe të brohorisnin në kor emrin e tij?
Kjo sigurisht që është e drejtë e Kosovës, ta pranojë ose jo në Kombëtaren e saj.
Kabashi dhe Januzaj janë vetëm dy shembuj të shkëputur. Por ka edhe të tjerë që Federata Shqiptare e Futbollit dhe Presidenca e Republikës, i ka pajisur me pasaportë shqiptare dhe më pas janë kanë mbathur paturpësisht në një kombëtare tjetër.
Ndaj mos ja vini fajin Shqipërisë nëse nuk jeni pjesë e historisë së saj të tanishme.
Ju e bëtë zgjedhjen tuaj për të qëndruar jashtë Europianit dhe Shqipëria po e shkruan historinë e saj brenda Europianit.
Kjo vlen edhe për ata që nesër do të kenë të njëjtën sjellje ndaj fanellës së Kombëtares së Shqipërisë, si Kabashi, Januzaj, apo dikush tjetër që u pendua shpejt dhe sot gëzon lavdinë në Francë 2016….
