Shkrimtarja e njohur Flutura Açka ka njoftuar të dielën ndarjen nga jeta të djalit të saj 18-vjeçar, pas një sëmundjeje të rrallë.
Miq, të afërm, por dhe lexues i kanë përcjellë asaj ngushëllimet për këtë humbje të rëndë. Mes tyre edhe deputetja Grida Duma, e cila I ka dedikuar një postim të gjatë.
Postimi i plotë
“ ..Nuk kam frikë nga vdekja, jeta mund të më tmerrojë… “
Kjo shprehje m’u fanit në mendje kur lexova lajmin e humbjes së djalit të vetëm të Flutura Açkës.
A mundet njeriu të gjejë fjalët e duhura të ngushëllojë në të tilla humbje! Asnjë fjalë, asnjë simbol nuk ngushëllon dot; por pa fjalën, krejt në heshtje humbëtira të zhyt në errësirë deri në mbytje.
Flutura kish shkruar për humbjen e të birit me një madhështi jo vetëm prej nëne të madhe, por prej njeriu të madh.
Madhështia në rreshtat e saj ishte mungesa e plotë e çdo elementi prej shkrimtareje.
Të zgjedhësh të ndahesh nga shpirti i shkrimtares, të ndahesh në dy, në momentet kur shpirti është copëtuar në qindra, është vendim i një force të përbindshme njerëzore.
Dhe ajo zgjodhi ashtu, e na përcolli madhështinë humane, madhështinë e dhimbshme të faktit të ftohtë të humbjes së më të shtrenjtës qenie në jetë.
Faktit më të ngurtë, të ngrirë akullt, të jetës njerëzore.
Ish shkruar sot për të tjerë shkrimtarë e poetë që kanë vuajtur humbje të tilla, që mbi ta rëndon një peshë prometeu dhe vetë prova e mbinjerëzishme për t’i treguar njerëzimit madhështinë në dhimbje.
Më erdhi ndër mend Zija Çela, një ndër bisedat më të vyera me të, për humbjen e të birit. “….Vdekja s’më tremb aspak, jeta shumë, jeta mund të të tmerrojë. Kur do duhet të jetosh me pahir pasi ke humbur vetë jetën….. “kështu mërmëriti krejt pa pritur ndërsa flisnim për ide të tjera.
Uli paksa kokën e me sytë që shihnin në një botë tjetër e vijoi:
“…. E vetmja gjë që mund t’i them miqve është jetojini të gjitha sa më shumë, jetojini fëmijët, jetojini të shtrenjtët tuaj sa më shumë, se duket se vetëm kjo i mbron dhe ata të mos humbin, …jetojini.”
