Raphael Hock është optimist në jetë. Ai ka arsye për të qenë i tillë. Në moshën 22-vjeçare, ai ka një trup në formë, flet dy gjuhë, është shumë i aftë, nget një makinë të re dhe sapo është kthyer nga pushimet dimërore në Alpet e Europës. Ai është gjithashtu trashëgimtar i një biznesi familjar që vlen miliona euro.
Hock po nget makinën në vilat e të pasurve, në një lagje të mbushur me pemë në Gruenvald, në periferinë jugore të Mynihut. Jemi në pjesën më të begatë të një prej qyteteve gjithashtu më të begatë në botë. Këto shtëpi, me pishina dhe gjithçka që u duhet për festë jashtë shtëpisë, u përkasin bosave të firmave më të famshme të prodhimit dhe futbollistëve të Bajern Mynihut.
Por edhe kësaj lagjeje iu desh të ngushtohej paksa për të akomoduar disa nga qindra mijë emigrantët pa asnjë kacidhe në xhep, që sapo kanë mbërritur. Sapo kemi vizituar një nga të ashtuquajturat qendra kujdesi, një nga 15 të tilla në qytet që zotërohet nga kompania e Hock dhe është dhënë me qira te qeverisja vendore.
Është një sallë e madhe, sa një pishinë olimpike, që strehon 300 njerëz nga Siria, Afganistani, Pakistani dhe Afrika Perëndimore, që kanë udhëtuar nga Lindja e Mesme në Europën Jugore për të mbërritur këtu. Ata qëndrojnë, falas, në streha të ngrohta, konsumojnë tre vakte në ditë, luajnë pingpong, marrin para xhepi dhe presin se çfarë do të ndodhë me kërkesën për azil.
Hock nuk është një punonjës bamirësie. Së bashku me shumë sipërmarrës të tjerë si ai, Hock është pjesë e asaj që gazetat gjermane po e quajnë “industria e refugjatëve”. Ai dikur ofronte akomodim për klubet sportive, por e ndryshoi shpejt drejtimin dhe po merr goxha para nga kjo. Hock parashikon 37 milionë euro fitime për dy vite nga kompania e tij.
Rrëfimi
Paul Henley, korrespondent i BBC në Mynih, rrëfen përvojat e tij me demografikën në Gjermani.
Më kujtohet një dhomë në një qendër kujdesi në Vitenberg, në ish-Gjermaninë Lindore, 10 vjet më parë, kur një 90-vjeçare po këndonte këngët më të trishtuara për miqtë që po i plakeshin dhe po i vdisnin. Po bëja një dokumentar rreth asaj që vendi e quajti “bomba demografike me sahat”. Bisedova me politikanët rreth popullatës në plakje të Gjermanisë, normën e ulët të lindjeve dhe shkatërrimit të mundshëm nga mungesa e të rinjve në të ardhmen, përfshirë këtu pagesën e taksave që mbajnë vendin gjallë.
Në atë kohë, ekonomia ende mezi po merrte veten nga pasojat e ribashkimit dhe papunësia ishte më e larta në 70 vitet e fundit. Çdo sugjerim se zgjidhja e Gjermanisë mund të ishte imigrimi masiv pasohej nga një e qeshur dhe nga pyetja “E kush do të donte të vinte këtu?”
Nuk jam takuar kurrë me Angela Merkelin, por ajo nuk më duket si një person që kryen veprime bamirësie pa marrë parasysh veten. E marr me mend që ka dëgjuar për parashikime të tilla si, shumë shpejt kërkesa shtesë për mallra dhe shërbime nga një milion të ardhurit mund ta zhvillojë ekonominë gjermane me 2 për qind në vit. Patjetër që ajo mund të ketë dëgjuar edhe parashikimin se në term afatgjatë, shumë të rinj që do të vijnë për punë në Gjermani, sapo të integrohen me kulturën e vendit dhe të mësojnë gjermanishten, mund të bëhen shpëtimtarët ekonomikë të vendit.
Një burrë i veshur me një kostum ‘Hugo Boss’ më tha kur ishim në zyrën e tij luksoze të një qendre analistësh në Berlin se nuk kishte asnjë argument fiskal kundër emigrantëve, vetëm argumente politike.
Ndaj, mos u befasoni nga fakti që shtypi më i rëndësishëm gjerman është pro projektit të refugjatëve ose që policia në qytetet ku kanë ndodhur krimet e emigrantëve heziton t’i denoncojë ata publikisht si fajtorë.
Por mos nënvlerësoni as vullnetin e madh dhe bujarinë e miliona gjermanëve që janë ende të gatshëm të tregojnë se vendi i tyre është një destinacion human për të dëshpëruarit. Kam takuar shumë nga këta gjermanë bujarë, si për shembull, një nënë të vetme që fton sirianët e pastrehë të flenë në divanin e saj çdo natë dhe një mësuese të dalë në pension që kalon gjashtë ditë në javë duke u mësuar afrikanëve gramatikën gjermane.
Dhe mbase mund të ketë një ndryshim të madh mes tyre dhe Raphael Hock e milionave që ai po bën duke shitur akomodim për refugjatët te qeveria gjermane. Por unë do ta kisha përgëzuar atë edhe përpara se të zbuloja që ai personalisht kishte pikturuar korridoret, përpara se të më thoshte që ishte martuar me një kosovare myslimane, përpara se të premtonte të ndryshonte ushqimin sepse dy afganë ishin lodhur me makaronat. Ai më tha që jo vetëm që Gjermania kishte nevojë për refugjatët, por gjithashtu ky ishte një shans që atij po i jepej një herë në jetë për të treguar se çfarë shpirti ka në mënyrën se si i trajtonte ata.
Nuk e di nëse, Raphaeli optimist dhe i pastër përshkruan më së miri pragmatizmin e Gjermanisë moderne apo humanizmin dhe bujarinë. Por mendoj se ka një dozë të mirë të të dyjave në një vend që i hapi dyert e veta për një milion të huaj brenda natës. /BBC/
