Nga Meri Dishnica
Qëndrova në shtëpi dje në mbrëmje, hapa televizorin (nga e Hëna në të Enjte…) Tema e rradhës ishte “divorci”…e konsumuar, mendova. Literalisht…
Pastaj gjithsesi vendosa ta dëgjoj, sepse kishte personazhe që i njihja.
Paneli kishte diversitet, mendime të moderuara nga shumë të martuar “të lumtur”, dhe shumë besim në Zot sigurisht…
U fol për analiza shkaqesh dhe pasojash, u fol sesi papunësia dhe ekonomia e keqe ndikon në divorc, u fol për arsye të qënësishme, tradhëti të mundshme në cift, por nuk u fol për atë recetën e famshme që përdorin ciftet e pasura për të mos u ndarë (në më të shumtën e rasteve)
Një gjë nuk kuptoj, nëse ndahen të varfërit, që mezi paguajnë psikologun në gjykatë, cfarë i pengon ciftet e pasura të ndahen, kur kanë aq shumë gjëra për të ndarë dhe do të dilnin të gjithë “të lumtur” e të cliruar (e për më tepër mund të përballojmë të paguajnë psikolog për cdo anëtar të familjes)… Pastaj mu kujtua një histori që kam lexuar dikur në një libër, ku personazhi edhe pse ishte i përfshirë intelektualisht në një fare mënyrë me dikë tjetër, në fund të tregimit (i thirri mendjes dhe tha me vete, “Zot më lër kështu si jam”, dhe shtrihu këmbët i relaksuar diku në llixhat e Austrisë…
Më shumë sesa cështje mendësie dhe formimi, është “Zgjedhje” me koshiencë të plotë për të vazhduar nën petkun e hipokrizisë dhe fasadës.
Divorci po duket më shumë si një aset i njerzëve me integritet, jokonvencional në thelb, aventurier, ëndërrimtar dhe paksa të krisur…
E vërtet! Divorci do të ishte një sipërmarrje e madhe, intelektualisht (sepse jo të gjithë arrijnë tek ajo rreze mendimi, madje as e cojnë nëpër mend) dhe psikologjikisht (sa ndihen të aftë ata ta përballojnë këtë ndryshim që do të vijë, sa të aftë janë të menaxhojnë marrëdheniet me fëmijët dhe me të tjerët miq e shokë që urrejnë divorcin). I frikshëm fakti, që një pjesë e madhe e grave, i mbajnë fëmijët si peng në një martesë (një këngë me temë të tillë fitoi dhe Këngën Magjike). Edhe pse fundja fëmijët vuajnë më shumë para divorcit, tek ajo ftohtësia që i paraprin këtij procesi dhe që nën agoni shkon deri në finalizmin e tij…
Unë besoj se divorci është zgjidhje! Por është vendim që duhet implementuar butë në një marrëdhënie, mbi të githa të jetë një vendim i ardhur nga të dyja palët. Të ketë konsensus, ose thjesht dikush duhet të dorëzohet me dinjitet. Ajo që duhet është vetëm pak egoizëm i shëndetshëm…
Dikush më tha dje kur e pyeta për celësin e martesës së gjatë “Mos u marros nga dashuria, thjesht zgjidh atë që të përshtatet më mirë… Ndoshta celësi i martesës është të mos martohesh me dashuri, por me mend, të projektosh tek personi tjetër se ai mund të jetë “i duhuri”… ta shohësh që hap rrugë, bën sikur nuk kupton, nuk bezdis… Të martohesh me një budalla ndoshta…?!
Fundja, nuk ka pse gjejmë arsye, këndvështrime, teori, për të shpjeguar pse dicka nuk ecën. Është si aplikimi i një matematike të thjeshtë “1 plus 1 bëjnë 2”, vetëm se në këtë rast është “1 minus 1 qe shkon 0” dhe nëse ti nuk e sheh, apo nuk e njeh vlerën e O-s, ke gabuar në këtë provë, dhe ajo që të pret është një vetëm një notë e keqe.
