Nga Reldar Dedaj
Rurika e përjavshme në ‘Opinion.al’, Personazhi i Javës, këtë radhë vjen disi krejt ndryshe. Nuk ka thjesht një emër të përveçëm. Por ka diçka më shumë se kaq. Një plagë, një poshtërim, një skllavërim, një dhimbje, në kuptimin më të plotë të fjalës, një ferr të vërtetë. Java që kaloi, për opinionin publik, më tepër dominuan ngjarjet se sa vetë personazhet e përfshira në to. Në vazhdën e kësaj ideje, këtë radhë, do flasim për prostitutën shqiptare, për vajzën e paemër që e detyruan. Dhe fjala nuk është tek emri në njëjës, por në shumës. Do flasim për atë qenie njerëzore, ku më tepër se sa e tillë, konsiderohet një gjësend, konsiderohet një damkë dhe mbi të gjitha, një gjë që pak ja vlen të flasësh për të.
Ka shumë nga ata që thonë se, sa bukur do të ishte, nëse legalizojmë prostitucionin: rrugë të pastra, më shumë të ardhura tatimore, gratë e lira për të ushtruar profesionin më të vjetër në botë, të sigurta dhe pa shfrytëzimin e çdo lloji.
Sipas tyre, ky do të jetë një hap përpara dhe një “grusht shteti” kundër hipokrizisë së gjithë atyre që ende pretendojnë se problemi nuk ekziston. Ky mendim, sot, gjerësisht bashkon disa politikanë, intelektualë dhe artistë, por edhe shumë njerëz të zakonshëm.
Ata kanë shumë dëshirë të theksojnë se, zanati më jetëgjatë në botë, është gjithashtu më i penguari në publik dhe më i mbrojturi në fshehtësi.
E pra, kjo në fakt do të ishte një ide e mirë? Do të ishte diçka shumë pozitive që shteti të marrë këtë rrugë? Përgjigja është: jo në të gjitha këndvështrimet. Për arsye etike dhe arsye praktike.
Së paku, 5.162 gra dhe vajza janë trafikuar për t’u shfrytëzuar si punonjëse seksi nga Shqipëria mes viteve 1990 dhe 2005. Rreth 22 për qind e tyre qenë minorene kur u trafikuan. Shtatë për qind e viktimave qenë rrëmbyer, përdhunuar ose u qenë kërcënuar familjet. Katër për qind u shitën në prostituim të detyruar nga vetë familjet e tyre.
Mësohet se grupet kriminale të mirëorganizuara kontrollojnë trafikun, ndërsa ata i pastrojnë fitimet përmes blerjeve të pronave në Shqipëri. Përpjekjet për të shkatërruar këto grupe kriminale, në të shumtën e rasteve kanë dështuar, pasi ato kërkojnë hetime ndërkombëtare dhe mbi të gjitha, tashmë është pranuar se ata kanë ndikim edhe në sistemin e drejtësisë në Shqipëri.
Në raportin e vitit 2007, policia shqiptare thotë se identifikoi më shumë se 2 mijë njerëz të dyshuar për trafikime përgjatë një dekade e gjysmë, por vetëm 23 për qind e tyre qenë në burg, brenda dhe jashtë vendit. Sipas Departamentit Amerikan të Shtetit, Shqipëria dënoi nëntë njerëz për trafikim në vitin 2014 dhe vetëm tre persona një vit më parë.
Kronika tregon se kriminelët, pothuajse 99 për qind të rasteve kthejnë kapitalin e tyre kriminal në Shqipëri. Atë para që kanë fituar mbi shfrytëzimin seksual të mijëra vajzave minorene, mbi gjakun dhe jetët e tyre. Ata kthehen këtu pa frikën se do t’u hyjë gjë në këmbë, pasi njohin sistemin si funksionon, e korruptojnë atë dhe mbi të gjitha bëjnë një jetë sociale për t’u pasur lakmi nga luksi dhe demonstrimi i tij.
Të flasësh për legalizim të prostitucionit, pikëspari, duhet të ndërtosh mekanizma për të evidentuar kapitalin e ngritur mbi skllavërimin barbar të mijëra vajzave shqiptare dhe pas kësaj, jo vetëm ta sekuestrosh atë, por edhe të dënosh autorët e kësaj plage famkeqe në vendin tonë. Për ato vajza të vdekura në shpirt, drejtësia nuk është një fjalë e çfarëdoshme, është shumë më tepër se kaq, është dinjitet në radhë të parë.
Pak a shumë, po e mbyllim këtu, e asgjë, asgjë nga gjithçka që kemi dashur të bëjmë e të mos e bëjmë, të dëshirojmë apo të mendojmë nuk do të na çonte drejt një fundi tjetër. Historia tragjike e këtyre mijëra vajzave, në pamje të parë, duket e qetë; ashtu si janë thonjtë para se të çjerrin. Është e njëjta dorë që përkëdhel dhe godet, dhe të njëjtat fytyra që janë buratinë dhe armiq, kukulla dhe monstra, të gjitha bashkë.
