“Shfaqja kërkon të rrëfejë përpëlitjen njerëzore në kërkim të vetes dhe vendit që i përket në hapësirë”, kështu është shprehur aktorja e njohur, Ina Gjonçi për projektin “Në altar”, i cili është vënë në skenë prej pak ditësh.
Në një intervistë të dhënë, Gjonçi tregon se frymëzimi i kësaj shfaqje për shëndetin mendor, ka ardhur nga ideja e një studenteje të regjisë në Akademinë e Arteve, Belkisa Zhelegu.
Shfaqja ishte këtë javë dhe do rijepet sërish në teatrin eksperimental.
Falë UNFPA-së që sipas saj prej vitesh mbështet edukimin përmes artit, Gjonçi thotë se ky projekt flet për zërin e zhurmshëm të dhimbjes, por nga ana tjetër është një simbol i fuqisë së familjes, shtëpisë, përgjegjësisë prindërore e fëmijës brenda nesh.
Intervista:
-Çfarë është ky projekt?
Nisi me një telefonatë nga Belkisa Zhelegu, studente e regjisë në Akademinë e Arteve, në prag të mbrojtjes së diplomës.
Diploma në Akademi ‘kremtohet’ me një shfaqje vec teorisë. Ajo ndau me mua tekstin e shkruar prej saj, gjëja e parë që më tërhoqi vëmendjen natyrshëm: besoj që të rinjtë e tanishëm kanë një guxim që u ka munguar 20-vjeçarëve të brezit tim.
Guximi për të shpërfaqur veten në këtë rast shoqërohej edhe me një tekst të angazhuar që hedh dritë në labirinthet e shendetit mendor.
E ndoshta shfaqjet mbeten produksione që kërkojnë organizim e mbështetje, sidomos kur synohet përfshirja e aktorëve profesioniste.
Arsye këto, që ja paraqita po aq natyrshëm Elsona Agollit, apo ndryshe UNPFA-së, si një nga zërat që prej vitesh beson e mbështet edukimin përmes artit dhe fuqizimin e krijuesve.
Nisma e tyre në këtë rast i jep mundësinë një vajze të re, të perballet me aktorë me përvojë dhe të prekë ‘botën e vërtetë’ dhe jo pa gjemba të produksioneve të teatrit.
2. A është i vështirë ky rol?
Tia është unë. Është ti. Është ne.
Ajo është zëri i zhurmshëm i dhimbjes, është një simbol i fuqisë së familjes, shtëpisë, përgjegjësisë prindërore dhe femijës brenda nesh, që nuk harron kurrë e na bën të rriturin e së nesërmes.
Tia me qenien e saj klith fuqinë e dashurisë si zgjedhje ndaj tjetrit dhe plagët që shkakton dhuna si mendjelehtësi apo ligësi.
Tia është viktimë e dashurisë së munguar.
3. Si është të vendosesh në personazhin që ka probleme me shëndetin mendor ?
Sic e thashë, jam perpjekur të gjej brenda vetes, atë cfarë e bën të brishtë mendjen time.
Jam hedhur pa paragjykime, shpesh duke i besuar instiktit, apo energjisë se asaj cfarë shkon përtej rreshtave.
Madje ndonjeherë duke harruar edhe tekstin.
4. Mesazhi i shfaqjes ?
Shfaqja kërkon të rrëfejë përpëlitjen njerëzore në kërkim të vetes dhe vendit që i përket në hapësirë.
Është pesha e kryqit njerëzor.
Luna, Beka, Kuli, Tikja, Tia, janë në kërkim të vetes edhe brenda një institucioni ku shpresa e vetes duket e largët.
Aty ku mendja e cartur ndihmon edhe “mendjen e shëndoshë” të shfaqjes.
Ashtu si vetë shfaqja na ndihmon neve si njerëz e krijues të njohim veten.
