Hera e parë nuk harrohet kurrë. Pothuajse për të gjithë organikën e Milan-it, suksesi i arritur në Superkupën e Italisë kundër Juventus ka qenë i pari në karrierë. Një gëzim i parakohshëm për lojtarë si Donnarumma dhe Locatelli, që deri para 18 muajsh luanin me ekipin e të rinjve dhe, ndoshta, nuk imagjinon që mund t’i ngjisnin kaq shpejt shkallët e karrierës. Ndërsa mund të konsiderohet si një “çlirim” për lojtarë ekspertë si Montolivo (që ka ngritur kupën si “kapiten”, edhe pse i dëmtuar), Paletta ose Kucka, që nuk kishin arritur kurrë të ngrinin një trofe në Itali. Ose për Montella-n, që sigurisht nuk ka një eksperiencë të gjatë si trajner, por që i ka shuar dy herë shumë afër, në kohët e Fiorentina-s, mundësisë për të fituar një kupë (Europa League dhe Kupa e Italisë, të dyja në 2013-ën). Po tani? A ekziston mundësia që triumfi në Superkupën e Italisë të mos mbetet “një herë e vetme”?
Watch our exclusive video and be proud of being Rossonero!
??✌??❤⚫#SupercoppaTIM#weareinDohapic.twitter.com/B4ogsDxNzQ— AC Milan (@acmilan) December 23, 2016
Në krahasim me herën e fundit që ka fituar një trofe, Superkupën e Italisë në 2011-ën kundër Inter-it në Pekin, Milan është transformuar. Ajo e drejtuar nga Allegri në atë kohë ishte një skuadër eksperte (30,45 mosha mesatare) dhe e pasur me individualitete të mëdha (Thiago Silva, Nesta, Seedorf, Boateng, Ibrahimovic). Ndërsa, ekipi i sotëm i Montella-s është i ri (24,90 mosha mesatare), por i aftë, kryesisht, të tregojë një shpirt të fortë skuadre. Një aftësi për t’u sakrifikuar njëri për tjetrin, që në Milanello nuk shihej me të vërtetë prej shumë vitesh. Dhe ky është aspekti që mund t’i bëjë tifozët të shpresojnë.
We know you are waiting for the Christmas wishes from the Rossoneri… ?❤⚫
-1! In the meantime watch the making of! ?#weareacmilan pic.twitter.com/USto4M6F8K— AC Milan (@acmilan) December 24, 2016
Në Doha, Milan-i ka mundur Juventus-in në “fushën” e bardhezinjve: atë të urisë, të shpirtit të sakrificës, të dëshirës për të luftuar për çdo top, pavarësisht se nuk është në një nivel me kampionët në fuqi të Italisë. Sigurisht, të gjitha këto mund të mos mjaftojnë. Për këtë arsye është e domosdoshme që të përforcohet ekipi, të përfshihen lojtarë me eksperiencë dhe cilësi te një skuadër që, gjithsesi, nuk mund të ecë gjithmonë më njëqind në orë. Por fitoret sjellin shumë entuziazëm, që mund të ndikojë edhe pronarët e rinj kinez, të cilët mund të vendosin t’i bëjnë në janar investimet që janë menduar të bëhen pas mbylljes së shitjes së klubit. Nëse do të ndodhë kështu, atëherë ajo e Dohas mund të jetë me të vërtetë vetëm “hera e parë” dhe jo “hera e vetme”.
