Nga Beatrice Delvaux
“I dashur, këtë mëngjes kur po kaloja nëpër qytetin tonë nga veriu në jug, bërtita. Nuk mund t’i ndalja lotët. Doja të shkulja nga vendi veshët. Nuk mundesha më të dëgjoja sirenat”. Kështu e nis letrën e gjatë drejtuar fëmijëve, gazetarja franceze Beatrice Delvaux (56 vjeçare) pas sulmeve terroriste që tronditën qytetin e Brukselit, duke goditur aeroportin Zaventem dhe metronë Maelbeek, shumë pranë institucioneve evropiane. Pas ngjarjes tronditëse, ajo ka ndjerë nevojën për të kërkuar falje. Por kujt? Fëmijëve të saj dhe shokëve të tyre të të njëjtit brez, që teksa besonin se lufta në Europë kishte përfunduar, tani përballen me terrorizmin.
“Ka ardhur momenti të të kërkoj falje, të të kërkoj ndjesë. Janë 20 vjet që të kam gënjyer…nuk kam asnjë justifikim… Unë vetë kam besuar në gënjeshtrat e mia. Të kam treguar se kjo ishte bota e mundësive të mëdha, e udhëtimeve të mëdha […] Isha e sigurtë që e kisha kursyer luftën, duke e vendosur atë në librat e historisë ose në anekdotat që gjyshja apo gjyshi do t’ju tregonte. Ishim aq të sigurt që i kishim varrosur, ata demonët që kishin ndërtuar kampet e përqendrimit, gjenocidet…”, shkruan ajo më tej
Béatrice thotë se kishte aq shumë besim në faktin se besonte në këtë botë si mburojë e lirisë sonë….dhe rikujton hapa të shumta të bëra dekadat e fundit. Që nga fundi i shërbimit ushtarak, rënia e Murit të Berlinit, barazia mes burrave dhe grave, e drejta e abortit, Erasmus, liria e besimit, martesat mes personave të të njëjtës gjini. betejat kundër racizmit … “Pra, jo, nuk dua që të shihni ato trupa të shqyer, mish të shpërthyer në stacionin e Maelbeek, pranë të cilës jetoni, në qendër të Brukselit. […] Pra, jo, nuk dua që të mendoni se ju mund të vdisni në qytetin tuaj dhe pafajësia juaj do të ndalet në këtë datë – 22 mars, 2016 – dhe xhaketat vetëvrasëse, eksplozivët e mbajtur në dorë nga ata djem..që shkaktuan të gjithë atë tragjedi, kishin moshën tuaj”.
Shqetësimi i gazetares, si çdo nënë, shkon për të ardhmen e fëmijëve të saj. Ajo admiron fuqinë e tyre, qetësinë me të cilën ata pranojnë të vërtetën e re. Por shpreson të jenë të fortë, ndërsa përgatiten për të luftuar, mendërisht… me shpresë që mos t’u duhet të luftojnë fizikisht. “Lufta? Refuzoj të them një fjalë, refuzoj të them se jemi në ditët e sotme. Nuk dua të bie në urrejtje. […] Kjo është e gjitha çfarë unë mund t’ju ofroj sot: të jem në anën tuaj dhe t’ju mbroj. Ne do të duhet të jemi të fortë, biri im. Ne duhet të jemi të fortë, bija ime. Të dashur, pas zemërimit dhe trishtimit, është koha që unë t’ju kërkoj falje. Ju kërkoj ndjesë. Por gjithashtu dua t’ju them se ju e dini se ju jeni këtu, me mua, jam e detyruar për t’ju rritur. Dhe për të besuar tek e nesërmja”.
Përshtatur nga HuffPost.it Panorama
