Nga Manjola Bregasi
Lëreni të qetë Adelën! Është ky mendimi i parë që më erdhi që ditën që mësova lajmin e trishtë për largimin nga jeta të një vajze të re, mbi të gjitha kolege. Është ky mendimi që vazhdoi ta kisha përgjatë gjithë asaj dite teksa lexoja aludime për vdekjen e saj, statuse të pafund keqardhjeje, dashurie, hipokrizie e ca më keq akoma komente apo deklarata “mikeshash” që nisën të tregonin pa hezitim se sa pranë i kishin qëndruar në ditët e saj të vështira.
Mu kujtua historia e Belulit, të cilën shqiptarët e dinë mjaft mirë. Mu kujtua pastaj edhe Marigoja e komedisë “14 vjeç dhëndër” që kish lënë një amanet: “T’i hedhë dhè kush nuk i hodhi baltë në jetë”.
E nëse ju kujtohet nga filmi të parët që guxuan ta nderonin Marigonë ishin ata që nuk e respektuan në jetë.
Ndoshta ky nuk është rasti i Adelës, që në fakt respektin e fitoi me punën e saj dhe mënyrën se si sfidoi realitetin nga erdhi, por ky është i rasti tipik i shqiptarëve “të çuditshëm”, që nga vdekja e Adelës u përpoqën të hedhin ca vëmendje më shumë ndaj vetes. Dhe këtu nuk e kam fjalën as për mediat e as për portalet që kanë treguar se në raste të tilla nuk kursehen, por më keq akoma për miqtë dhe kolegët e gazetares e madje edhe për ndonjë politikan, që nuk vonuan të publikonin çdo copëz kujtimi që më shumë se sa homazh për Adelën ishte vëmendje publike për ata vetë. Kuptova se miqtë e vërtetë të saj, ata që iu gjendën pranë në çastet e fundit, folën pak, sepse dhimbja nuk i lejoi dhe dhimbja nuk do protagonizëm.
Vazhdoj të lexoj akoma për Adelën, për shkaqet e vdekjes, për ekspertizë mjeko-ligjore, për atë që i ndodhi dhe atë që nuk i ndodhi, duke lënduar çdo ditë dhimbjen e familjes së saj.
Lëreni të qetë Adelën, ka mënyra të tjera për të bërë protagonizëm në jetë!/Opinion.al
