“Babi, babi, shiko! Është Marcelo i Real Madrid”. “Jeremia, bëhu djal i mirë, mos lëviz dhe mos bezdis askënd”.
Ky dialog është zhvilluar në një restorant të Majemit, disa vite më parë: Jeremia njeh të gjithë lojtarët e Real Madrid dhe Marcelo është një nga të preferuarit e tij.
Në një moment, mbrojtësi brazilian ka ngritur shikimin, është çuar nga tavolina dhe ka shkuar drejt babait të Jeremias. “Më falni, nuk doja t’ju bezdisja, jam Marcelo, një adhurues i juaji…”.
Fëmija nuk kupton, nuk i beson syve, qesh, më pas bën fotografitë me Marcelo dhe pret një shpjegim nga babai i tij. Edhe pse, pak ditë më parë në Montevideo, kishte ndodhur e njëjta gjë me Luis Suarez, sulmuesi urguajan më i famshëm në botë.
Jeremia e di mirë se babai i tij ka qenë një futbollist, por përsëri ka diçka që nuk kupton, sepse këtu bëhet fjalë për fenomenë.
Kush është babai? Alvaro Recoba, datëlindja 1976ta, një nga futbollistët më argëtues dhe më të paparashikueshëm të 20 viteve të fundit: talent i jashtëzakonshëm, por pa një dëshirë të madhe për t’u stërvitur, përndryshe do të kishte arritur të fitonte disa Topa të Artë.
Dhe ky nuk është një ekzagjerim. Të enjten më 31 mars do t’i thotë lamtumirë futbollit: në Montevideo do të shkojnë yje të futbollit ndërkombëtar.
Mes tyre, Christian Vieri. “Sigurisht Chino, – ‘Bobo’ në telefon, – do të vij! Nuk mund të mos festoj njeriun, i cili më ka ndihmuar të realizoj të paktën 50 nga golat e shënuar tek Inter”.
Në pranverën e 1997ës, në shtëpinë e Morattit është dorëzuar një videokasetë. Imazhet tregonin një djalosh të skuadrës së Nacional Montevideo, pak mbi peshë, që merr topin nga zona e tij e rreptësisë, kalon të gjithë ekipin rival dhe futet në portë me gjithë top: një përzierje force, shpejtësie dhe teknike e nivelit lartë. Nëse nuk besoni, mund të shkoni videon e mëposhtme. Presidenti dhe djali i tij nuk kanë dyshime: “Është i yni!”.
Këto janë kohët kur gjithçka është e mundur tek Inter. Massimo Moratti është presidenti i ëndrrave: tifoz i çmendur dhe mbi të gjitha i dashuruar me lojën e bukur. Pikërisht, pas pak kohe te zikaltrit do të shkojë edhe Luis Nazario da Lima Ronaldo, “Fenomeni”.
Në fillimin e gushtit Inter luan një miqësore në Bologna. Ronaldo luan 70’: del nga fusha me ekipin në avantazh 10 (gol i Ganz) dhe në vendin e tij është futur Recoba.
Kalojnë pak minuta, “Chino” merr topin në mesin e fushës, kontroll dhe goditje parabël nga 40 metra: traversë! “Ai aty, në fund të stërvitjes, vendos 67 topa në vijën e mesfushës, i godet me përkëdheli, dhe vetëm një gjuajtje nuk përfundon direkt poshtë traversës”.
Këto janë fjalët që fillojnë të qarkullojnë në Milano në atë kohë. Por ajo që ka ndodhur më 31 gusht në “San Siro”, më 1997ën, është më se e vërtetë.
“Kishin ardhur 80.000 njerëz për të parë Luiz Nazario da Lima Ronaldo, – ka thënë atëherë radiokronisti i Rtl 102.5, – por kanë zbuluar Alavaro ‘el Chino’ Recoba, i cili ka dinamit në vend të këmbës së majtë”.
Brescia kalon në avantazh me Hubner, trajneri Simoni është një hap larg shkarkimit, më pas, kur kishin mbetur 20 minuta nga fundi, futet në lojë Recoba: dygolësh, predhë nga 25 metra dhe goditje dënimi nga 30 metra.
Këto dy magji bindin popullin interist, por jo Gigi Simonin, i cili ka shumë zgjedhje në sulm me Ronaldo, Djorkaeff, Ganz, Moriero dhe Kanu.
Recoba e kalon pjesën më të madhe të ndeshjeve në stol ose në tribunë. Rikthehet në fushë në ndeshjen e fundit të fazës së parë të kampionatit. Çfarë ndodhi? Inter është në disavantazh të një goli.
“Chino”, në stol, vëzhgon, më pas kthehet nga uruguajani Rivas: “Martin, shiko portierin (Roccati), është gjithmonë jashtë portës: nëse futem do t’i bëj një goditje parabël, që do t’i dalë në gjumë për dhjetë vite…”.
U tha, u bë. Në minutën e 70të futet në fushë, 8 minuta para fundit realizon një goditje parabël prej 50 metrash.
Për të bërë një përmbledhje: në fund të fazës së parë Recoba ka shënuar 3 gola duke luajtur pak a shumë 45 minuta… Të gjithë e duan në skuadër.
Një ditë, një gazetar i ri u takua me Diego Simeone, kapiteni i vërtetë dhe lideri i asaj skuadre. “Diego, ky Ronaldo ka një teknikë të jashtëzakonshme dhe është shumë i shpejtë…”.
Simeone: “Ke të drejtë, por e di se kush është më i shpejtë me topin në këmbë? Ai ‘gordito’ (bullafiqi) aty…”. Tregon me gisht nga Recoba dhe vazhdon: “Nuk e kap kurrë, duhet t’i qëllosh”. Kohët e fundit ka qenë afër fitores së titullit në një kampionat në “beach soccer”, ka filluar të prodhojë dokumentare mbi sportistët më të mëdhenj amerikanojugorë dhe kujdeset për interesat e futbollistëve të rinj të Uruguajit.
Një nga talentet më të mirë është pikërisht djali Jeremia, i cili është i vetëdijshëm sot për atë që ka përfaqësuar babai i tij në Uruguaj dhe në Itali.
I rrëfejnë se: “Na ishte një herë një djalosh me emrin Alvaro, i cili realizonte 56 gola për ndeshje. E udhëhoqi ekipin e tij të vogël në finalen e një kampionati të rëndësishëm dhe shkoi për peshk për të festuar. I pëlqente aq shumë të qëndronte në lumë sa harroi finalen: shkuan e morën pasi ndeshja kishte filluar, teksa shokët e tij ishin në disavantazh të tre golave, ai u ndërrua në makinë, u fut në pjesën e dytë dhe realizoi pesë gola.
Legjendë? Ekzagjerim? Ku i dihet, por në ato ditë një legjendë e uruguajit, Rafa Perrone, ishlojtar i ekipit të Danubit në vitet 1960të, vuri re fenomenin me sy aziatiku dhe, duke njohur karakterin e vështirë të tij, e mori në shtëpi, për ta kontrolluar nga afër para se ta aktivizonte me skuadrën në kategorinë e parë të futbollit uruguajan…”.
Ky ishte fillimi i “Chino”s si futbollist dhe fillimi i një historie të bukur dashurie me Lorena Perrone, vajza e Rafas, mamaja e Jeremias.
