Nga Dritan Haxhiraj
Të godasësh ditën e Pavarësisë, nuk është gjetje e çdo dite, nuk është as dhe rastësi por të godasësh një nga qytetet më të survejuara në botë me kamera sigurie diçka nuk shkon në aparatin e sigurisë kombëtare franceze.
Mbas lajmit të parë dhe orëve që do të vinin në vijim, do të paraqiteshin në sytë e njerëzve pamjet deshpëruese të një kamioni të etur për të vrarë sa më shumë fëmijë, te rinjë, të moshuar e turistë.
Dhe ai kamion i vdekjes ia kishte arritur qëllimit.
Kishte goditur Ditën e Pavarësisë.
Ditën e Lirisë Barazisë dhe Vllazërimit Planetar. Atyre vlerave që Franca është, e që ka qenë gjithmonë krenare ti eksportojë në Botë.
Franca është në gjendje shoku prej muajsh.
Franca prej disa minutash ka thirrur ish-ushtarakët në rezerve ti shërbejnë vendit.
Situata ka kaluar limitin e gjendjes së jashtëzakonshme.
Franca në karahasim me vendet e tjera të mëdha europiane Angli, Gjermani, Itali dhe Spanjë është e vetmja që muajt e fundit ndodhet përballë një urrejtje pa limit e kryer jo nga jashtë por nga shtetasit e vet.
Nga ish-kolonët, ata kolonë që vinin nga luftrat e Algjerisë e duke përfunduar me komunitetin e madh tunisianë e marokenë.
Ata ish-kolonë të gjeneratës së dytë e të tretë që nuk e gjejnë veten të integruar të shpërfillur nga shoqerite e sekolarizuara.
Janë 6 milionë maghrebinë sot në Francë, të gjeneralizosh e të përgjithësosh nuk është pjesë e asnjë prej politikave të ketyre shteteve të fuqishme por që në sistemin e sigurisë franceze me riorganizimin e kërkuar nga presidenti Hollande ka diçka që nuk shkon kjo është evidente.
Diten kur sulmohej në teatrin Bataklan, trupat speciale informoheshin vetëm 2orë e gjysëm me vonesë, dhe kjo bënte që inati i oficerave operacionalë ndaj gjeneralit të tyre të arrinte në ofendim frontal.
Diten e djeshme të shohësh një kamion që hyn në një nga rrugët më të survejuara me kamera në botë dhe asnjë nga policët që e shoqërojnë me vrap nuk qëllojnë as mbi goma për 3 km udhëtim kjo të lë të dëshpëruar dhe ngre shumë pyetje për stresin e sigurisë franceze.
Të flasësh dhe të shkruash nuk është aq kollaj sa të paraprishë ndaj këtyre kriminelëve por të riorganizosh dhe të kërkosh forma të reja mbrojtje ndaj kësaj forme luftimi është detyrim ndaj atyre fëmijëve të pafajshëm që kishin dalë vetëm të shihnin fishekzjarret Ditën e Bastijes.
Kush e ka radhën pas Nicës, do të pyesja?
