Marr këtë shtysë të shkruaj diçka, megjithëse nuk jam as gazetar dhe as shkrimtar. Jam Dr. Skerdi Faria, mjek anestezist dhe drejtor i Klinikës KEIT. Kam reflektuar thellë dhe vazhdoj të reflektoj në lidhje me disa paragjykime, fjalë të hedhura lart e poshtë nëpër rrjetet sociale rreth bashkëpunimit të Klinikës KEIT dhe Kryqit të Kuq për dhurimin e gjakut.
Fillimisht, atij që i flet gjuha para mendjes i bëj dy pyetje të lehta për t’u përgjigjur:
1. Unë dhuroj gjak prej 15 vjetësh pa bërë zë, pa u mburrur, pa u dukur, e do të vazhdoj të dhuroj sa te kem gjak në vena, po ti?!?
2. Tani që fillova të nxis dhe sensibilizoj të tjerët pse kërcen përpjetë, pse grindesh, pse paragjykon, pështyn e përlyen? Vallë ndjehesh në siklet që tregohesh indiferent para një situate dramatike në të cilën ndodhet Shqipëria për dhurimin e gjakut?
Kini pak durim dhe lexoni deri në fund.
Nisma jonë dhe e Kryqit të Kuq “EDHE UNË DUA TË JETOJ!”, është totalisht transparente dhe nuk ka asnjë lloj përfitimi. Ne vëmë në dispozicion ambientet e klinikës për Kryqin e Kuq dhe Qendrën Trasfuzionale, duke bllokuar edhe punën tonë, me qëllimin e lartë human për të ndihmuar fëmijët që vuajnë nga talasemia si dhe të gjithë pacientët në nevojë.
Përveç kësaj, impenjohemi fort në promovimin dhe sensibilizimin e kësaj nisme, në mediat publike dhe rrjetet sociale. Një apo dy herë në muaj, tek Klinika KEIT vjen stafi i qendrës trasfuzionale dhe me qindra njerëz të thjeshtë paraqiten për të dhuruar gjak vullnetarisht, pa zhurmë, në heshtje, me dinjitet. Këta vajza e djem, të cilët unë falenderoj nga zemra, janë heronj të vërtetë të dikujt që vuan. Nga janari 2016 dhe deri tani në qershor, nismës tonë i janë bashkuar edhe disa universitete private, anëtarë të Lions Club Tirana, vajzat musulmane të konviktit “Mawaddah we Rrahmah” (Dashuri dhe Falenderime).
Dhe jo vetëm kaq, por për dhurim kanë ardhur edhe personazhe të njohura si Eno Popi, Valbona Selimllari, Balina Bodinaku, Aulona Musta, Soni Malaj, Bes Kallaku, Mira Konçi, Valbona Memaj, Florian Binaj dhe Irgen Celaj (dy policët e famshëm të portokallisë), Valer Kolnikaj, Arbër Hajdaraj, Ilir Hoxholli dhe stafi i fundjavë ndryshe, Bleona Qerreti, Iva Tiço, bukuroshet e Miss Universe Albania 2016, etj.
Falë këtij kontributi të çmuar nga Janari deri Qershor 2016, janë mbledhur mbi 600 qese gjak. Është fillimi i mbarë i një udhëtimi të gjatë, pasi nevojat e Shqiperisë janë mbi 40 mijë qese gjak në vit.
Gjatë procedurës respektohen të gjitha protokollet ndërkombëtare dhe dhurimi i gjakut bëhet në siguri të plotë. Çdo qese gjaku analizohet dhe përgjigjet e analizave i kthehen edhe dhuruesit. Më tej gjaku përpunohet dhe konservohet tek qendra trasfuzionale, e cila e përdor sipas nevojave të saj apo edhe të rretheve.
Miku im, jam dakord kur thua që ka korrupsion në Shqiperi, nuk e mohoj, megjithëse nuk kam informacione rreth fenomenit në fjalë. Por dua të theksoj që ka edhe shumë mjekë të ndershëm që punojnë me përkushtim e sakrifica. Nëse do të arsyetojmë në këtë mënyrë, më mirë të mos dhurojme gjak fare dhe të lëmë të vdesin njerëzit sepse paska korrupsion dhe gjaku “shitet”. Spitalet private, e blejnë gjakun prej shtetit me fatura të regullta dhe kur është e nevojshme ia japin pacientëve në siguri të plotë, kundrejt pagesës, sic bëhet për çdo shërbim tjetër që ofrohet nga mjekësia private. Kështu ndodh në të gjithë Europen perëndimore, SHBA, Kanada etj. Për sa i përket “shitblerjes së korruptuar” të gjakut nga spitalet shtetërore nuk kam informacione e nuk dua të paragjykoj e as të gjykoj njeri. Preferoj më mirë të ketë gjak me bollëk dhe të “shitet” se sa të mos ketë e të vdesin njerez.
Spitalet, qoftë private e qoftë shtetërore si dhe qendrat trasfuzionale kanë gjithmonë mungesa të theksuara gjaku dhe shpesh mjekët detyrohen t’u kërkojnë të afërmve të pacientëve të japin gjak që të zëvendësohet ajo sasi që i jepet pacientit në fjalë. Nje fenomen i tillë nuk ndodh në Itali dhe vendet e tjera të Europës, SHBA, Kanada etj, pasi ka dhurime vullnetare të mjaftueshme që mbulojnë nevojat e pacientëve për gjak. Por nuk po shkoj larg, le të ndalemi tek fqinjë tanë, ku shumica janë shqiptarë si une dhe ti. Ndërsa Maqedonia i mbulon nevojat e saj me dhurime 100% dhe Kosova 65%, Shqipëria është e katandisur vetëm me 25% . Situata rezulton dramatike sepse ne si pupull nuk jemi të sensibilizuar, jo se nuk jemi njerëz të mirë dhe bujarë, përkundrazi.
Sot ka dikush nevojë për gjak dhe unë dhuroj, bëj detyren time. Nesër ndoshta do të kem nevoje unë, ti, apo fëmijët dhe të afërmit tanë, e tillë është jeta. Cfarë do të bëjmë?!? Do të dalim nëpër Facebook duke ulëritur për ndihmë, kur shumica e rasteve janë tejet urgjente dhe kanë vetëm pak minuta jetë?!?
Une nuk i kam borxh askujt gjak pasi u bënë 15 vjet që dhuroj në Itali dhe Shqipëri, por theksoj që askush nga ata pacientë që kanë marrë gjakun tim, nuk më është borxhli, sepse e ndiej për detyrë si qytetar në rradhë të parë e pastaj si mjek që të jap ndihmesën time për shoqërinë.
Ditën që bankat e gjakut do të jenë plot, falë kontributit tonë, Shqipëria do të jetë një vend më i sigurt, më i bukur, më i qytetëruar, për ne dhe për femijët tanë.
Eja e dhuro gjak o miku im, le t’i lëme menjanë të gjitha justifikimet dhe paragjykimet, se nuk kanë asnjë vlerë përpara jetës së një njeriu, më beso, ta them unë si anestezist, që për profesionin që kam, jam ndeshur, për fat të keq, edhe me vdekjen.
Eja e dhuro miku im, do të ndjehesh më mirë fizikisht dhe shpirtërisht, më i vlefshëm për vetveten dhe shoqerinë!
