Redaksionale
Kërcënimi nuk përbën më problem në Shqipëri.
As vepër penale, madje së fundmi as shqetësim edhe kur denoncohet në institucionin ligjvënës, në parlament. Në teatrin absurd të seancës së sotme parlamentare, kur një deputet denoncoi hapur kërcënimin në telefon nga një kryetar bashkie, ajo që “vrau” nuk ishte as arma dhe as fjala e Elvis apo Ervin Roshit.
Ishte indiferenca e kryeministrit përpara të cilit u denoncua një akt kaq i shëmtuar.
Sot, një bashkëpuntor i afërt i Edi Ramës kërcënoi një ish mik dhe bashkëpuntor me të cilin kryeministri ka fituar dhe humbur beteja jo vetëm politike.
Edi Rama është ndoshta i sigurt që Elvisi apo Ervini nuk do guxojë kurrë të ngrejë dorën apo diçka tjetër kundër Blushit, por po kaq i sigurt kryeministri ka qenë edhe kur ka denoncuar sms qytetarësh të indinjuar që në zemërim e sipër edhe e kanë fyer apo paralajmëruar.
Sepse në një shtet demokratik siç pretendojmë të jemi, kërcënimi përveç vepër penale, është akt i shëmtuar dhe barbar sidomos për ata që veç politikës, pretendojnë të kenë edhe nuanca arti në gjakun dhe veprën e tyre.
Shëmtia e mesazhit të sotëm të Elvisit nuk qëndron as te kërcënimi real dhe as te frika e Blushit. Shëmtia e vërtetë e një akti të tillë është tek sindroma e “të fortit”, rrugaçit injorant të veshur me pushtet mbi të cilin fjala nuk ka as vlerë dhe as efekt.
Sepse, Edi Rama dhe ndonjë tjetër si ai ndoshta kanë harruar që të fortët e rrugës që sot drejtojnë këtë vend nuk të ofrojnë kurrë mbështetje dhe siguri edhe në ditët më të vështira.
Sepse, mbi çdo gjë, atyre u vepron instikti rrugaçëror dhe kurrë arsyeja apo marrëveshja.
Sepse, pushteti të zbraz nga vlera morale dhe ndoshta edhe pak letrare, të cilat as Edi Rama dhe ndonjë tjetër nuk i gjejnë dot tek Elvisi i tij…sepse dikush pat thënë shumë kohë më parë se politika të ishte art i politikanëve, që “fjala ishte e para”…dhe fjalët e duhura rrugaçët e politikës vështirë se kanë për t’i gjetur ndonjëherë.
