Ilir Meta ka marë sot përsipër të flasë hapur për të gjithë alternativat dhe zërat që qarkullonin ditët e fundit për mundësinë e zgjedhjeve të parakohshme. Por më shumë se sa zgjedhjet, duket se kryetari i kuvendit është fokusuar tek qeveria teknike qe do të mund të realizoje zgjedhjet, pse jo dhe në afatin e tyre normal, vitin e ardhshëm. Dhe arsyet për këtë qeveri teknike Ilir Meta i sheh tek ngërçi kaq mujor i miratimit të reformës, që sikundër e pohoi me një shikim depërtues, e kish lodhur po aq sa ambasadorin Lu, një nga diplomatët më aktivë të kësaj çështjeje.
Por Ilir Metën nuk e kanë lodhur vetëm negociatat për reformën. Pavarësisht zërave dhe negociatorëve të orëve te vona, në të gjitha daljet publike, kryetari i kuvendit ka këmbëngulur për domosdoshmërinë e votës së opozitës në këtë proçes. Të njëjtën gjë ai e përsëriti dhe në konferencën e sotme, duke shtuar se “nëse mosmiratimi i reformës ditën e enjte është një hap pas, miratimi i saj në mënyrë të njëanshme pa opozitën, mund te çelë një kapitull të destabilitetit politik në vend”.
I ndodhur në këto pozita, kryetari i kuvendit foli hapur dhe qartë për mundësinë e zgjedhjeve.
“Duke e parë se mosbesimi është kaq shqetësues, kaq i lodhshëm, dhe kaq i rrezikshëm për të ardhmen, jam i bindur që rruga më e mirë do të jetë ndërtimi i një qeverie ekspertësh e cila pas miratimi të reformës e çon vendin në zgjedhje demokratike dhe të pa kontestuara nga askush”. Me këtë fjali Ilir Meta i hap rrugën qeverisë teknike në skenarin më të mirë,atë të miratimit të reformës në drejtësi. Kështu më shumë i lodhur nga lojërat e pushtetit me Edi Ramën,aleati i tij kryesor i ka kthyer sot shpinën duke paralajmëruar haptas se nuk do të shkojë në zgjedhjet e ardhshme,qoftë dhe në qershorin e vitit tjetër me ministrat e rilindjes. Ai pak besim që Ilir Meta mund të ketë patur për aleatin e tij të majtë, sot ka marë fund për t’i lenë vendin një rruge të panjohur për kryeministrin,që si gjithmonë gjendet i papërgatitur nga lëvizjet e aleatëve të tij. Për arsyen e thjeshtë se hilet e vogla në drejtimin e ekzekutivit nuk e bënë dot kurrë të aftë të ishte lojtar i fortë në politikën e vërtetë. Ku ai dhe ministrat e tij mediokër shanin nën zë dhe mallkonin aleatin dhe kundërshtarin. Ata që sot praktikisht po i tundin themelet e “1 milion shuplakave”.
