Analisti Agron Gjekmarkaj nëpërmjet një analize në gazetën ‘Panorama’, ndër të tjera, ka shkruar në lidhje me vizitën e kryetarit të Kuvendit të Shqipërisë, Ilir Meta në Greqi.
Gjekmarkaj shkruan se ndryshe flet Meta, krejt tjetër Idrizi dhe allasoj Bushati. Sipas tij, vizita e Ilir Metës në Athinë nxori përsëri shejtanin nga shakulli i koalicionit qeverisës, të cilët mundimshëm ia lidhën grykën përkohësisht të ngrohur nga shishet e verës.
“Prej aty shfryjnë ende erërat e korrikut që kaloi dhe të Dibrës që sapo lamë pas, mes shumë pikëpyetjesh që shtroi për të ardhmen e vendit nën kanabis dhe të kanabisit në vend. Një çështje kjo, për të cilën Meta po hesht me shpresën se gjithë faji i mbetet bashkëkryetarit. Gabim e ka. Aq shkulme ajri dalin prej aty sa edhe Circja antike nuk i bën dot terbiet”, shkruan Gjekmarkaj.
Ai thekson se turi treditor i Metës mund të konsiderohet korrekt dhe konstruktiv në këndvështrimin e marrëdhënieve dypalëshe. Mirëpo, sipas tij, kreut të Kuvendit i mungoi skandali ndryshe nga ç’ndodhi në takimin Bushati-Kotzias, ku mikut iu bë një pritë populiste në dyert e Ministrisë së Jashtme.
Ndërsa, vë në dukje, se më pas i nxorën në pazar edhe bisedat konfidenciale, duke e vënë të gjorin në sy të ciklonit. Kotzias në siklet përcëllues sapo u kthye në vendin e vet fët e fët mohoi e përgënjeshtroi gjithçka. Kësaj here pohimi magjistral i kodeve zakonore shqiptare se “shtëpia e shqiptarit është e Zotit dhe e mikut” u shkel paburrërisht.
“Grekët nuk i sajuan asgjë të tillë numrit dy të shtetit shqiptar, përkundrazi as një kalë troje nuk u pa ato ditë, së paku. Kryetari i Kuvendit, i cili u prit në të gjitha nivelet e larta të përfaqësimit të shtetit grek, përdori një gjuhë të butë dhe bashkëpunuese. Në fakt, kjo është mënyra më korrekte për të folur me një popull mik e fqinj si ai helen, me të cilin jemi aleatë nën ombrellën e NATO-s, e fqinj qysh kur u krijua toka. Gjuha e dyfekut pa barut dhe retorikës elektorale, nuk zgjidh asnjë problem”, shkruan Gjekmarkaj.
“Ajo i shton ato si këndej, ashtu edhe në anën tjetër të kufirit.-shkruan ai- Qëndrimi i Shpëtim Idrizit si kryetar i një partie që ka në shumicë elektorat nga komuniteti çam është e pranueshme dhe e kuptueshme, madje edhe e justifikuar, po të kemi parasysh tragjedinë e popullsisë çame, gjenocidin, dëbimin dhe humbjen e pasurisë në vitet 1913, 1929 dhe 1945. Ndjeshmëria në këtë pikë është mbarëkombëtare, pa dallim. Bushati ditën e enjte në Parlament nuk foli siç duhet të flasë një ministër i Jashtëm, por si një rapsod që këndon këngë trimërie për betejat e humbura. Nostalgjia për diplomacinë e Enver Hoxhës ndihej pa vështirësi si një afrodiziak stimulues”.