Nga: Dituri Dizdari
Një mikesha ime më shkruan…nuk po të shikoj të flasësh më…unë i shkruaja një tjetër mikeshe për
një komentim të sajin…të lumtë për guximin …pak orë më vonë një miku im i mirë në facebook jepte
komentin e fundit të një ambasade në Tiranë dhe unë nuk pata as guxim, as fytyrë, as duar, për të
shtypur tastierën e kompjuterit, të komentoja atë që më erdhi në mëndje dhe zemër apo dhe në
shpirt po të doni.
…dhe të thuash që, ti nuk guxon apo ti guxon, apo ti nuk bën as njërën dhe as të dytën dhe
gjëndesh në mes të shtegut që si haset fundi kurrë, dhe më tej, edhe pse e vështirë nuk do të doje
të ishe në mesin e artë. (si e paformë, vret më shumë)…
…të shkruaj diçka, pa parathënë asgjë, se në të vërtetë nuk kam ndonjë gjë për të thënë, kur nuk
mund të them atë që dua të them… e vështirë t’a thuash dhe të ngec në grykë e që nuk ka mjek që
të shërojë… pasqyrën e asaj që nuk shihet që nuk kurohet sepse nuk mund t’a shoh as vetë dhe as
që mund t’a di se duhet t’a shoh për shkakun e vetëm që kam dhe nuk kam asgjë për të kuruar,kam
dashur gjithmonë t’a thyej.
Dilemë e vjetër sa bota, reh të më pushtojë, nuk është hera e parë s’do të jetë as e fundit,por
ndalesh të kuptosh apo njësoj të jesh një pike mali dhe të shohësh poshtë, që gjithsesi tani nuk më
duket edhe aq poshtë si më parë.
Ngjarjet e Tiranës time, pra politikës tonë, vrasjet, korrupsioni, terrori, abuzimet pa fund të pushtetit
dhe parasë, deri në fund të abuzimit, deri tek fjala e lirë dhe manipulimi i saj (sipas rendit demokratik
ose fjala që të vjen në majë të gjuhës por ti nuk duhet t’a thuash,baba Zeus shpëtomë,) nuk më
kanë lënë në hije të pemës megjithë dëshirën për të jetuar romantikën e saj.Jam njeri si gjithë të
tjerët dhe si gjithë të tjerët dua të më pushtojë shpirtin qetësia… për familjen time, por ti s’më le, për biznesin tim por ti nuk më le, për miqte e mi, por ti nuk më le… të jetoj jetën time por ti nuk më
le…nuk më le… nuk më le…po më merr frymën Tirana ime, që nuk e di se për ç’dreq të dua……
Në ç’vit jetojmë, më thuaj,Tirona ime, në ç’kohë, në ç’vend je ti, ,…mos koha është e dikujt që dje
shiti librat e tij për të jetuar… e atij që shiti shtëpinë pse ishte sëmurë apo atij që vrau veten pse i morën kasollen … është e atij që jep mendimin për të mos e dëgjuar kush apo koha për të folur e për
të mos dëgjuar askush dhe këtë t’a dish ?
Kush na ka vrarë ne ?… familja, shoqëria, shteti, biznesi, buka që hamë dhe mbetet në grykë,
politika jonë, që vetëm në se bota funksionon kështu: ku një popull i tërë nuk flet dot prej frikërave të
shumta ose arsyes së tij të thjeshtë pse është njeri,( atëhere po e lemë politikën, të gëzojë emrin e
saj ) ti…ti qyteti im po më vret mua … po na vret të gjithëve …
T’a dëgjosh është e frikshme, t’a jetosh nuk je më njeri.
Sot një mik, pra ky miku im i mirë , njeri i nderuar i shoqërisë tonë dhe intelektual priste përgjigjen
time për çka kish lançuar në facebook të tij….u ndodha përpara rrugës pa krye, hem ashtu e hem
kështu, hem këtu e hem atje dhe shkrova sa më lart dhe ndjeva revoltë të ankthshme që e kam
ende tani që po shkruaj dhe guxim, që do të thotë ndryshe, guxim, prej të marri do të thoni ju, për të
vrarë më parë atë që vrasim gjithmonë dhe askush nuk do t’ia dijë, vetveten …
