Nga Reldar DEDAJ
Shkatërrimi i kështjellës së Bastijës, e përdorur si burg për kundërshtarët e monarkisë ndodhi në 14 korrik 1789, kur nisi Revolucioni Francez. Ata që donin të mbillnin terror në Nisë duke vrarë të paktën 202 persona, mes tyre 10 fëmijë, kanë kërkuar edhe një datë simbolike. Një datë, që për francezët është liria dhe çlirimi nga monarkia e Luigjit XVI.
Çdo vit, kryhen rite zyrtare dhe festa popullore, që arrijnë kulmin në festimet e kryeqytetit, ku, në mëngjes, nga ora 10 deri në 12, në Champs-Elysees zhvillohet një paradë ushtarake përpara zyrave të larta të shtetit, Harkut të Triumfit, në drejtim të Place de la Concorde, të ndjekura nga Presidenti i Republikës dhe të ftuar të huaj.
Festimet dhe ceremonitë janë mbajtur edhe në Nisë, ku nisën në orën 17.30 me këngën solemne të Marsejezës, dhe disa orë më vonë, sapo përfunduan fishekzjarret, nisi gjakderdhja në rrugë.
Goditja tragjike që pësoi qyteti i Nises nuk mund të jetë diçka e veçuar nga pjesa tjetër e botës. Këtu nuk flitet për një tragjedi që i ndodhi vetëm një shteti, por përtej kësaj, për atë se si do të jetë bota nesër.
Sigurisht, ajo do jetë krejt ndryshe nga një ditë më parë.
Dhe me të drejtë, sot ajo shihet e ndarë në qytetërime rivale, këto “qytetërime” ndeshen së pari në mendjen e imigrantëve, gra e burra.
Nuk është e rastit që atentatet më vrastare dhe më të bujshme të këtyre viteve të fundit, ata të Nju Jorkut, të Madritit, të Londrës, të Parisit dhe për të ardhur deri tek ai i ditës së djeshme, janë bërë prej të mërguarish; kështu që militanti islamik që udhëhoqi sulmin ndaj kullave binjake të Ëorld Trade Center, dhe kur po mbaronte tezën e doktoraturës për urbanizëm në një universitet gjerman, ishte një prej tyre.
Po në këtë kohë, shumë të mërguar marrin pjesë paqësisht dhe me gjithë shpirt në jetën kulturore, intelektuale, shoqërore, ekonomike dhe politike të vendeve që i kanë pritur, duke iu dhënë ide të reja, aftësi të rralla, tinguj, shije, që u lejojnë t’u përshtaten botës.
Por ta themi troç, Europa sikur kishte rënë preh e plogështisë, përtacërisë, e ngadaltë dhe me shumë gjasa, vështirë të ndryshonte sjellje dhe shije.
Megjithatë, ajo nuk duhet të harrojë se beteja e madhe që lipset për të shpëtuar duhet bërë së pari atje, tek imigrantët, atje do të fitohet ose do të humbet.
Europa nuk është aspak ndryshe nga Charlie Hebdo, Bataclan dhe Nise, ajo nuk po arrin të fitojë besimin e imigrantëve dhe t’i bashkojë me vlerat që shpall.
Gjithashtu, me shumë gjasa, beteja do të jetë e ashpër dhe Europa s’duket fort në gjendje që mund ta fitojë. Dje veprimet e saj pengoheshin nga shtrëngimet ekonomike dhe nga vetë paragjykimet kulturore.
Sot, ajo duhet të bëjë mirë llogaritë me një kundërshtar të rëndësishëm, me identitetet e tij të lënduara për një kohë të gjatë, të cilat tani janë bërë lënduese nga ana e tyre.
Franca aspak ndryshe nga pjesa tjetër e vendeve të zhvilluara e trajtoi imigrantin si ato popujt e kolonive, prej forcës që i mbante nën kontroll kërkonte të sillej si nëna me ta, e jo si njerkë e keqe, bijtë e tyre nga inati, nga krenaria, nga lodhja, nga padurimi nuk e duan më këtë lidhje familjare; ata tundin në ajër shenjat e përkatësisë prej nga vijnë, dhe veprojnë nganjëherë sikur shtëpia që i ka birësuar ka qenë një truall armik.
Ndoshta, dikur Europa u nis të ndërtojë një ide efikase, por me siguri, sado që pak e ngadaltë makina e integrimit diku ka ngecur.
Dhe nganjëherë është sabotuar me qëllim.
Në kohën tonë, është e pamundur t’i shpëtosh një shkarje komunitariste të shtrirë në mbarë planetin, t’i “lidhësh me zinxhir” gratë e burrat pas përkatësisë së tyre fetare, i rëndon problemet në vend që t’i zgjidhesh./Opinion.al/
