TIRANË- Ka pasur polemika e komente të shumta për mënyrën se si protestoi Partia Demokratike në 8 Dhjetor, dhe konkretisht djegia e bunkerit ka tërhequr vemendjen më së shumti.
Dritan Hila, analist por dhe ish-zv.ministër i Mbrojtjes deri para pak muajsh ka hedhur akuza të rënda ndaj studiuesit Aurel Plasari dhe poetit Rudolf Marku (të dy me funksione të larta publike në kohën e PD-së).
Gjithçka ka të bëjë me komentet e tyre lidhur me djegien e bunkerit. Ja çfarë shkruan Hila pas shkrimit të Plasarit që e sheh si të padrejtë djegien e bunkerit.
Statusi në Facebook i Dritan Hilës
Shume i lezetshem amerikani Abrahams tek “Shqiperia e re”, kur tregon si u deshen 4 dite per te mbledhur 300 firma per formimin e PD-se.
Pastaj kur tregon si Rudolf Marku ju mbylli zyrat per nje artikull kritik ndaj Berishes, dhe Aurel Plasari i beri copë ne gazeta. Rudolfi e mban veten per poet. Ne ’97-en ishte ambasador ne Londer, mbylli ambasaden pas renies se Berishes, dhe u zhduk pa lene gjurme, duke diskretituar shtetin qe perfaqesonte. Ndersa Plasari ne 2011-en, shante demostratat e PS ne opozite, ndersa tani mbron ato te PD-se. Protesta eshte gjithmone e drejte Aurel, edhe kur behej ne 21 Janar, edhe dje ne 8 Dhjetor.
Sepse me vjen ne mëndje këllira, qe ne e prodhojme me kaq shumice kur lexoj keta emra.
Statusi në facebook i Aurel Plasarit
Po pse, shkatërrimi qenka zgjidhja e vetme e çështjes së bunkerit që ia kanë ofruar dhuratë popullit të kryeqytetit si “instalacion artistik”? Ndonjëherë njerëzit e thjeshtë, me më pak shkollë se ne “të dijshmit”, janë më praktikë dhe pra më të zgjuar për zgjidhjen e çështjeve të tilla sesa ata që parapëlqejnë shkatërrimin. Diçka kam mësuar për një zgjidhje të tillë praktike këtu e 25 vjet të shkuar, kur monumentet e diktaturës po shkuleshin e po përdhoseshim duke derdhur ujët mbi ta.
Në një cep të pallatit tonë banonte, atëherë e pensionuar, “Teta Kristina”, e përmendur si e para femër skulptore në Shqipëri. Ndër punimet e saj bënte pjesë edhe shtatorja në bronz e Vladimir Iliç Leninit, që ngrihej madhështore në të hyrë të bulevardit “Dëshmorët e Kombit”, sikurse shumë prej jush e mbani mend: përkundrejt Stalinit gjithashtu në bronz. Në ditët e trazirave të shkurtit 1991, kur Tirana gëlonte nga të rinjtë e përndezur kurse pensionistët pëlqenin të mbylleshin brenda, “Teta Kristina” vendosi të nxirrte pak kokën në dritare për të pyetur çunat e lagjes në sheshin poshtë: “Të keqen teta… ça bahet? Si asht puna…?”. Duke i dashur të mirën dhe thjeshtësisht fare njëri prej tyre i thotë: “Futu brenda, Teta Kristina, se po e shkulin Leninin dhe do të ta sjellin brenda në shtëpi…!”. E mbaj mend si tani “Teta Kristinën” se si mbylli vrik dritaren e apartamentit të saj të vogël duke ulur edhe perdet.
Nuk më është hequr nga mendja ky episod as sot e 25 vjet dhe m’u kujtua pikërisht ndërsa vështroja orvatjet që u bënë për ta shkatërruar bunkerin që ia kanë ofruar dhuratë popullit të kryeqytetit si “instalacion artistik”. Ja pra se përse m’u duk e padrejtë prishja e tij. Përse të mos vihet në jetë ideja ingjenioze e atij çunit të thjeshtë të lagjes dhe bunkeri, i shkulur me mjetet e përshtatshme, t’i çohet në shtëpi autorit të tij? Një rrugë e dy punë: edhe Tirana pastrohet, edhe “instalacioni” shpëtohet.
