Nga Silvi Bakiri
Disa leksione i kemi dhe i kam kuptuar nga Rilindja. Në fillimet e këtij projekti, z.Rama nisi rrugëtimin e tij si Kryeministër me një qëllim të qartë: Të ribënte shtetin! Deri në ato çaste, për hir të së vërtetës qeverisja Berisha kishte mjaft probleme dhe si gjithnjë qeveritë, edhe kjo fshihej pas togfjalëshit: “Nuk po them që nuk kemi bërë gabime.” Sigurisht që ishin bërë pra gabime në atë qeverisje. As amnezia më e fortë nuk do ishte aq e fortë sa të na bënte të harronim “Gërdecin”, “21 janarin”, rrumpallën e policisë së shtetit, trashjen kapilare të çdo qelize që përbën qeverinë: korrupsion, rrumpallë. Ky, qartësisht nuk ishte modeli që Bashkimi Europian dhe SHBA pret e kërkon prej Shqipërisë.
Por, dëshiroj të ndalem pak edhe këtu për të nënvizuar disa ‘të mira’ të konsiderueshme që vetë Berisha manifestonte si lider në krahasim me modelin e lidershipit të Edi Ramës. Z. Berisha kishte disponueshmërinë dhe vizionin që të mbante afër dhe të mbronte besnikët e partisë së tij, ata që tradicionalisht kishin ditur të kafshonin gjuhën sa herë ai bënte ndonjë gabim… Në këtë mënyrë, ai bëri për vete një masë të mirë dhe kompakte aleatësh duke luajtur fair play. A nuk është ky pushteti më i mirëkonsoliduar kur vjen puna për mendësi lokaliste si Shqipëria?! Kjo është pak por e sigurtë.
Nga ana tjetër, Kryeministri i tanishëm bëri një ‘gabim’ strategjik që në fillimet e qeverisjes së tij: Mblodhi kritikët dhe i caktoi në poste me rëndësi në qeveri. Duke vendosur në karrige të mira në një farë kuptimi ‘kundërshtarët’… nuk mund të presësh përveçse që ata të kthehen shumë shpejt në të kundërt të misionin fillestar për të bërë shtet me një grup profesionistësh përtej të majtës dhe të djathtës…
Pra, nuk mund të mos kishim pritur që z. Kastriot Islami sot të quhej Kaç dhe nesër të bëhej Preç apo anasjellas. Kultura aktuale e të djathtës me dy emra shkon nga fryn era dhe nuk mund e as do të këtë kurrë disponueshmërinë për një frymë kompakte, besnike e njëkohësisht liberale.. Kameleonizmi i të njëjtës kulturë, po shohim se po bën konfuz edhe vetë ish-Kryeministrin Berisha. Kjo, sepse është krejtësisht alogjike që aleancat partiake të ndërtohen vetëm me biznesmenë. Edhe vetë Berisha po përballet më të njëjtin problem, tani që partia e tij është në opozitë. Pse? Për të njëjtën arsye. Një forcë politike e besueshme, e plotë e që mund të funksionojë për një kohë të gjatë, nuk mund të ndërtohet vetëm me biznesmenë!
Pikërisht një sendërtim i tillë i qeverisjes pa strategji, por vetëm me qëllimin për të ardhur në pushtet ndonjëherë, e herë të tjera për të krijuar diversifikim forcash brenda qeverisjes, ishte pikënisja e pamenduar me kujdes nga ana e Ramës. Ai mendoi se nëse bashkon njerëz “të përtejshëm”, pa parti si qëllim në vetvete, si edhe duke shtuar edhe forcën ekonomike të biznesmenëve, mund të ndërtosh një pushtet të qëndrueshëm dhe një qeverisje-model. Faktet e mëvonshme tregojnë të kundërtën: Nuk ka aleatë që nuk njohin mirë matematikën kur vjen puna te pushteti. Dhe prandaj, aktualisht, aletët e Kryeministrit janë një grup “stakeholdersash” që diktojnë legjislacionin dhe çdo lëvizje tjetër në fushën e shahut të politikës siç ua ka ënda meqënëse është vetë Kryeministri që u ka dalë që në fillim garant. Por ku po shkon qeverisja e Rilindjes në këto kushte?
A mos qeverisja sipas parimit të Berishës: ‘Me mirë një armik i sinqertë sesa një mik i shtirur’ është sidoqoftë më funksionale se qeverisja: “Përtej të majtës…”. A mos e majta aktuale duke u përtejësuar jashtë mase po bëhet një parti “as mish as peshk” së cilës i mungon fryma e fillimit që Rama donte të krijonte?
Megjithatë, për të qenë të drejtë deri në fund, megjithë sulmet nga brenda dhe jashtë partisë, Ramës, gjithashtu duhet t’ia njohim meritën për një politikë të jashtme fine dhe të mençur si edhe për rilindjen e policisë së shtetit duke hedhur në këtë mënyrë baza cilësore për një shtet ligjor. Ndërkaq, lënia jashtë e votuesve të tij, aleatëve të vërtetë, që kanë votuar partinë dhe jo thjesht atë vetë, është një gabim që nëse nuk rikuperohet në kohë mund t’i kushtojë një rilindje të dështuar bashkë me një kujtesë të hidhur për një ëndërr të votuesve të mbetur në tentativë realizimi. Rrugët në çdo rast janë vetëm dy: Ose kthim në bazën e elektoratit, ose dështim!
