Shpesh dëgjojmë njerëzit të thonë se janë disa ndeshje të mëdha që nuk duhen humbur dhe më pas vijnë takimet e tjera. Edhe pse duhet ta pranojmë se skuadrat “e vogla” janë më pak tërheqëse, kjo deklaratë nuk është e vërtetë. Edhe sfida e djeshme mes Rumanisë dhe Shqipërisë është parë si një përballje “e vogël” nga masa, që nuk meritonte vëmendjen e duhur, por ka qenë një shembull i një sfide që do të mbetet përgjithmonë në historinë e popullit shqiptar. Nga ky këndvështrim ajo e djeshmja nuk mund të konsiderohet një ndeshje e vogël, apo jo? Ndër të tjera, kjo ndeshje na ka treguar se si rivëniet e topit në lojë, që zakonisht injorohen, mund të jenë vendimtare për një takim. Rumania ka qenë favorite për ta fituar ndeshjen, për këtë arsye ata janë futur në fushë me idenë për të kontrolluar takimin.
[fbvideo link=”https://www.facebook.com/allfootygoals/videos/254001518302781/” width=”500″ height=”400″ onlyvideo=”1″]
Nga ana tjetër, ashtu siç pritej, Gianni De Biasi i ka kërkuar skuadrës të zbatonte të njëjtën ide loje të përdorur në dy ndeshjet e mëparshme të Grupit A. Të disiplinuar në mbrojtje dhe më të shpejtë dhe më të vendosur në kundërsulm. Pjesa e parë ka filluar më mirë nga sa pritej për kuqezinjtë, ndërsa Rumania është vënë menjëherë në vështirësi. Për shkak të organizimit shumë të mirë në mbrojtje ata kishin shumë pak lojtarë të lirë në mesfushën kundërshtare. Teksa Hoban dhe Prepelita zhvendoseshin mbrapa për të marrë topin rumunët kanë mbetur me 5 lojtarë në mesfushën e Shqipërisë dhe plani i tyre për të kontrolluar lojën është prishur pikërisht në këtë moment. Mbrojtja jonë ka bërë një punë shumë të mirë, por zgjedhja për të mos i avancuar mbrojtësit e krahut nga ana e Iordanescu-t ka qenë vendimtare në neutralizimin e planit të Rumanisë për të marrë kontrollin e lojës.
Në fotografinë e mësipërme mund të shikoni sesa shumë hapësirë kanë mbrojtësit e krahut për të marrë topin. Megjithatë, edhe kur e kanë marrë topin ata nuk kanë qenë efikas në sulm. Fotografia që e tregon akoma më qartë këtë janë pasimet e dy mbrojtësve të krahut rumunë. Përfshirja e të dy lojtarëve në aksionet sulmuese të ekipit është ndalur 32 metra larg portës. Për më tepër ata kanë realizuar në total 2 krosime. Kjo ka qenë gjithë puna e tyre sulmuese. Pse ka ndodhur kjo? Ndërsa ata kanë qenë të mbyllur në mes për shkak të disavantazhit numerik (zakonisht Prepelita tërhiqej mbrapa për të marrë topin nga qendërmbrojtësit), e vetmja zgjidhje për të ndërtuar aksionet sulmuese kanë qenë pasimet e gjata diagonale, që janë kontrolluar me lehtësi nga mbrojtja e Shqipërisë. Në fund rumunët kanë realizuar 34 pasime, 1/3 e të cilëve kanë qenë të sakta dhe asnjë nuk ka përfunduar në zonën e rreptësisë. Me fjalë të tjera, Shqipëria ka dominuar sfidën dhe ka bërë atë që ka dashur. Ashtu si Rumania, edhe Shqipëria ka kërkuar pasimet e gjata pasi është vënë në zotërim të topit. Megjithatë, këto pasime janë bërë kundrejt një mbrojtje që nuk ka pasur një organizim të mirë. Kanë qenë efikase, duke ndryshuar drejtimet e sulmit dhe duke qenë, brenda 5 ose 10 sekondave, afër portës kundërshtare ose kanë dorëzuar topin për shkak të një pozicioni jashtë loje të Sadikut.
Gjithsesi, rasti më i mirë i kuqezinjve nuk ka ardhur falë një kundërsulmi, por për shkak të lëvizjes së bukur të bërë nga Abrashi dhe Lenjani në minutën e 23-të. Pasimet e shpejta kanë kapur të papërgatitur rumunët dhe për rrjedhojë Sadiku ka pasur shumë hapësirë në dispozicion dhe kohë të mjaftueshme për të pasuar te Lila. Aksioni është mbyllur me një krosim në shtyllën e dytë për Lenjanin, i cili nuk ka arritur ta dërgojë topin në rrjetë me portën e boshatisur. Edhe nëse Shqipëria do të kishte bërë një punë të mirë në kundërsulm, ndeshja është vendosur nga ekzekutimi i shpejtë i rivënieve anësore. Ky është një aspekt shumë i nënvlerësuar i lojës saqë nuk përfshihet as në statistika. Ndërkohë Shqipëria ka realizuar rivënie anësore të sakta nga krahu i djathtë. Tri nga këto kanë kapur të papërgatitur kundërshtarin dhe nga njëra prej tyre ka ardhur goli i realizuar në minutën e 43-të nga Sadiku, që ka vendosur takimin.
Pjesa e parë ka treguar se Shqipëria ka pasur një ide më të qartë në lidhje me atë që duhej të bënte në fushën e lojës. Kemi qenë pothuajse perfekt në mbrojtje dhe kemi pritur momentin e duhur për të goditur, nëse kombëtarja jonë do të ishte pak më e talentuar në aspektin teknik do të ishte akoma më e rrezikshme. Por nëse ne do të kishim më shumë cilësi teknike atëherë edhe plani i lojës do të ndryshonte pasi do të kërkonim ta kontrollonim më shumë topin dhe për rrjedhojë lojën. Ngathtësia dhe mungesa e efikasitetit në fazën sulmuese është theksuar edhe nga trajneri i Rumanisë Angehel Iordanescu. Perpelita është zëvendësuar me Sanmartean, i cili është dukur më i vendosur në lojën e tij. Ai ka kërkuar të udhëheqë skuadrën siç bën Ivan Rakitic me Kroacinë dhe ka kërkuar të japë më shumë pasime të shkurtra dhe të sakta. Pavarësisht nga kjo, Rumania ka dhënë përshtypjen se nuk kishte besimin e duhur për të ndryshuar rrjedhën e sfidës. Nga këndvështrimi i Shqipërisë asgjë nuk ndryshoi në pjesën e dytë. Kuqezinjtë vazhduan të zbatonin planin e lojës duke siguruar një fitore historike në Europian. Në fund, dy gjëra kanë vendosur fatin e ndeshjes.
E para ka të bëjë me organizimin perfekt në mbrojtje të lojtarëve të De Biasi-t. E dyta ka qenë një aspekt për të cilin De Biasi nuk do të marrë vlerësimin e duhur, pavarësisht se ka qenë kjo gjetje e tij që ka sjellë fitoren, duke udhëzuar lojtarët (Hysajn kryesisht) për të ekzekutuar rivënie anësore të shpejta. Nga ana tjetër, Iordanescu nuk ka dashur të rrezikojë duke mos nxjerrë përpara mbrojtësit e krahut. Loja agresive sulmuese në pjesën e dytë nga ana e Rumanisë nuk ka mjaftuar për të mposhtur një Shqipëri të organizuar.
