Nga Dritan Laci
Një nënë me foshnjën e saj ende motake u shua mesditën e së dielës. Një baba humbi të birin vetëm një vit e gjysëm jetë në po të njëjtin aksident tragjik. Një familje, nënë e bir u ndanë nga jeta tragjikisht pa u zbardhur mëngjesi i sotëm, në atë që për ta duhet të ishte ishte fillimi i një jave të re. Një bashkëshorte po lufton me vdekjen. Dhe nuk dihet nëse do ta fitojë betejën. 72 orë bilanc lufte në kohë paqe.
Më zi se kaq nuk mund të bëhej. Rrugë të gjymtuara që marrin pafund jetë njerëzish. Diku tre, diku 2 diku, diku 1, nga jugu në veri, autostrada që nuk përfunduan kurrë dhe që tanimë janë kthyer në autostradat e vdekjes që prodhojnë vetëm viktima dhe skena horror. Tri muaj më parë vëlla e motër u gjetën të mbytur në një kanal moçalor të mbuluar nga fekalet në krah të autostradës Kavajë-Rrogozhinë. U gjetën ashtu në krah të njëri-tjetrit. Një tabelë e gabuar në një rrugë të pandriçuar që Ministria jonë e Transportit e quan autostradë të përfunduar që i kishte detyruar të futeshin në një qorrsokak pa e ditur se kthimi pas për të hyrë në ato gjoja autostradë do i merrte jetën duke përfunduar në kanal.
Jo më larg se një muaj më pas pak kilometra nga ai vend një nënë humbi tragjikisht dy engjëjt e saj, sepse mitomania piramidale e bashkuar me nepotizmin e frikshëm që fillon e zbret vertikalisht nga majat e pushtetit deri te bizneset e lidhura me oligarkinë, kishin arritur deri aty sa të sharronin trafikndarëset për qëllime përfitimi. Sa shumë viktima në kaq pak aksidente të përmendura por sa shumë të tjerë që në harkun kohor të vetëm 6 muajve kanë mbetur të memorizuar rrugëve në lapidarë dhe buqeta lulesh të shplara nga agjentët atmosferikë. Dhe pse?! Sepse rrugët tona nuk janë rrugë. Por paçavure që kryeministri ynë i shet për rrugë.
A mund të quhet autostradë Tiranë-Lezhë ku lopa, karroca me kalë, zetori kapërcyer me mullar bari, motoçikletat 50 kubikshe me gruan mbrapa, mungesa katastrofike e sinjalistikës dhe ndriçimit, dreqi shejtani dhe i biri udhëtojnë të gjithë bashkë drejt vdekjes së sigurtë çdo ditë të jetës së tyre.
A mund të quhet autostradë Tiranë-Durrës, një autostradë që fillon si një piknik ekzotik me palma dhe që vazhdon me tabela pafund reklamash, burim i sigurtë shpërqëndrimi dhe vazhdon me mungesë të theksuar tabelash dhe sinjalistikash.
A mund të quhet autostradë Tiranë-Elbasan apo anasjelltas një rrugë zgërqe që ka 5 vite që nuk përfundon dhe nuk dihet kur do të përfundojë kështu si ka nisur, ku i vetmi segment i ndriçuar është fatmirësisht tuneli 4.5 km, më pas gjithçka është si të shkosh nga humbëtira në humbëtirë.
A mund të quhet autostradë Fier-Lushnje kur për të hyrë dhe për të dalë nga kjo palo autostradë të duhet të të udhëheqë makina e google earth pasi nuk ka Zot që të kuptojë se si mund të hysh në autostradë pa marrë fillimisht 30 kthesa.
A mund të quhet rrugë ajo që zgjaton përgjatë Lungomares që të çon më tej drejt Rivierës, ku pa të dalë pushimet nga hundët nuk ka Perëndi që të lëshojë nga trafiku i rënduar. Ku vajtën premtimet e zotit Kryeministër që thoshte “Rrugë të reja s’do bëjmë, por do të standardizojmë këto që kemi”.
Ku vajtën premtimet e z. Kryeministër ku anatemonte kryeministrin paraardhës se i bëri lekët rrush e kumbulla duke bërë rrugë. Ky është standardizimi që premtuat z. Kryeministër. Numërimi i viktimave çdo ditë?! Edhe sa jetë njerëzore duhet të humbasin për të kuptuar se rrugët tona nuk janë gjë tjetër vetëm se tallje me investimet e kryera. Kam shëtitur me kilometra të tëra brenda dhe jashtë Shqipërisë, por pasigurinë që ndjej në rrugët e Shqipërisë nuk e kam ndjerë askund. Të paktën të kishe ndërrmarrë një plan masash emergjent kombëtar. Po unë dhe të tjerët të kemi dëgjuar për gjithçka të kesh folur, por për kapicën e viktimave të rrugëve s’të kam dëgjuar asnjëherë. Ndoshta ti udhëton me avion, charter a ku di unë.
Por do të të sugjeroja të merrje njëherë edhe makinën dhe të vozitje Rrugën e Kombit në pjesën e Kosovës. Dhe këtë impresion dua që ta lexoj në profilin tënd në facebook, në një status ku edhe të na thuash se çfarë ndryshimi pe. Se si sinjalistikat funksiononin. Se si tabelat orientuese ishin në vendin e duhur. Se si rruga të çon në qytet në fund të fundit, dhe jo të përplas me ndonjë kanal apo rrethrrotullim që të rrotullon dhe s’di ku të çon. Kaq! Asgjë më shumë kryeministri im. Është detyra jote kjo. Për këtë je votuar. Çdo viktimë është një kosto politike më shumë për ty dhe premtimet e pambajtura në këtë afrim të fundit të mandatit 4 vjeçar. Dhe është një gisht i madh akuze për paaftësinë që ke treguar në menaxhimin e kësaj situate.
