Nga Reldar DEDAJ
Ne kemi nevojë të konsultohemi me historinë, kur përballemi me çështjen nëse deputeti i PS-së, Vladimir Kosta është apo s’është më në këtë parti, kryesisht pas letrës së hapur të bërë publike mbrëmjen e djeshme. Mendimi jonë është se përgjigjja duhet të jetë pozitive. Nisur nga fakti, se ai pak kohë më parë, edhe njëherë tjetër u largua nga partia. Një Zot e di se sa mund të ketë luftuar Edi Rama gjatë asaj kohe për të bindur deputetin Kosta për “papajtueshmërinë” e tij me PS-në. Lista e ankesave dhe zhgënjimeve ishte tepër e gjatë. Megjithatë, ai u kthye. Sot, ende nuk dihet se realisht çfarë do ndodhë.
Në këtë nyje, që herë lidhet e herë zgjidhet, ka një histori. Ajo është humbja.Vladimir Kosta dhe Edi Rama janë humbës. Ky është realiteti. Humbja, si e tillë, është shumë joshëse. Pjesa më e madhe e njerëzve, krahas prekjes, rezervojnë një ekzaltim të pashembullt ndaj humbësit. Historia këtë ka treguar gjithmonë. Është e mërzitshme të ekzaltohesh ndaj fitimtarëve. Humbësit janë më tërheqës.
Ky është njeriu.
Nuk është aspak ndryshe as letërsia. Ajo që shpreh më bukur se askush tjetër ndjenjat e fshehura të kësaj bote, gjithmonë është magjepsur nga humbësit. Franc Kafka shkruante për humbësit. Dostojevski shkruante për humbësit, personazhi kryesor i Iliadës, Hektori, ishte një humbës. Kënaqësia e të shprehurit ka arritur kulmin kur është shkruar për humbësit.
Si e tillë, humbja nuk shkakton turp. Ajo ka rrëmbyer dhe vazhdon të rrëmbejë turma të mëdha admiruesish. Kështu ka qenë gjithmonë. Ne jetojmë në një kohë kur bota mund të rrotullohet plotësisht dhe krejt papritur, me 360 gradë, prandaj është e padobishme që të rrish e të spekulosh se si do të bëhet më vonë. Por, shumëçka na tregon se “heroi” i tanishëm nuk do të na shqetësojë më, p.sh, pas një apo dy vitesh.
Dhe, këtu nis zgjimi.
Shumë persona kur lexuan letrën e hapur të bërë publike nga një deputet i mazhorancës, u ndjen shumë të zhgënjyer nga politika. Shumë të tjerë kanë të drejtë të ndjehen të zhgënjyer nga mediat. Ndoshta, po aq ndjehen të zhgënjyer edhe nga koha dhe vendi në të cilin jetojnë. Është koha e zhgënjimeve të mëdha. Është koha e mundësive të pakta. Është thirrja e t‘pavetëdijshmes për t’u dorëzuar dhe për të ngritur duart lart.
Mjafton të lexosh veçse disa radhë të shkruara nga një deputet i mazhorancës në lidhje me faktin se si ka funksionuar jo vetëm një parti fituese, një kryetar partie, një grup partish apo dhe një koalicion fitues, për të kuptuar shkallën reale të degradimit jo vetëm të një kryeministri, por të gjithë shtetit. Para të hedhura në fushatë, fatura të bëra publike, blerje mediash, arrogancë e pashoq dhe kaq. Mjafton për të kuptuar se ku ka degraduar një parti që erdhi në pushtet me mitin e njeriut të thjeshtë dhe stilit të jetës sipas një frymëzimi të tillë.
Pas kësaj letre, të gjithë pyesin: Si është e mundur? Në fillim, thyerja e parë, ndodhi kur në Kuvendin e Shqipërisë, Edi Rama futi modelin më të shëmtuar në politikë. Njerëzit me rekorde kriminale. Thyerja e dytë, jo më pak e rëndësishme, koalicioni me qelbësirat. Me tamamin, të dalë ku të dalë, vetëm Berishën të rrëzojmë nga pushteti.
Thyerja e tretë, duket sikur ndodhi pas një shkelje syri, diçka që u bë me kast, që duhej të ndodhte. Promovoi njerëzit pa asnjë rekord në jetën e tyre, madje pa asnjë ditë pune të firmosur në bordero institucionesh.
Ashtu si nuk pritej, befas, e prerë me thikë, e çara ndodhi pak sipër kërthizës, në mesin e dy kohëve. Socialistët e kanë paksa të vështirë ta pranojnë, për ata e shkuara duhej të ishte e pastër pa dritëhije, ndërsa viti që do vijë, si çdo gjë që s’dihet, e sidomos kohës, mund të sjellë gjithçka. Mirëpo, sot ata gjenden përballë një sfide, më tepër se e jona, kjo është një sfidë për ata.
Në kohën kur kanë humbur çdo bilanc, çdo vlerë, çdo shpresë se nesër diçka do të ndryshojë, më tepër se sa ne, dilema që ua han shpirtin është fakti; a vlen të qeverisë më një koalicion i mbështetur mbi parime të tilla?
