Nga Dritan Laci
Edhe pse nuk jam bërë ende prind, ndjesia që përjetova duke parë pamjet kur një edukatore godiste pa mëshirë një fëmijë tre vjeç, ishin të tmerrshme. Aq sa refuzova veten ti shikoja për herë të dytë ato pamje. Por shokimi im u bë më i madh pasi filluan të qartësoheshin rrethanat. Kur mësova se “edukatorja” që tani ishte pronare e kopshtit, në fakt ishte një kolege e jona, madje një njohje e vjetër e imja. Një njohje që fillonte nga bangat e shkollës së lartë dhe më pas vazhdonte në redaksitë e medias.
Kështu e kam njohur unë Anjën, apo Anjeza Shabanin, siç e njihni ju tashmë që nga orët e vona të mbrëmjes së djeshme. Qe të bëjmë një pakt fjale që në fillim, unë nuk po shkruaj për ti ardhur në ndihmë Anjës. Sepse veprimi i saj është plotësisht i dënueshëm. Dhe ju ja keni taksuar tani dënimin tuaj.
E pra unë Anjën e kam njohur në kursin e Gazetarisë. Unë kam qenë grupi A ajo grupi C, por duke qenë se ishte shumë tip, ishte nga ato vajza që binin në sy për temperamentin e tyre. Me një fjalë ne e konsideronim “gocë bobe” apo ndryshe “gocë garipe”
Kështu e kam njohur edhe në redaksinë e gazetës “Korrieri”, 8 vite të shkuara, kur ajo erdhi të mbulonte në mos gaboj showbizzin.
E njëjta Anjë, i njëjti temperament, e njëjta e folur, gati “lace”, vajzë me humor të spikatur.
Sigurisht që pas emisionit investigativ “Alarm”, 3 vite me parë, ne të gjithë e humbëm nga sytë.
Pa e ditur se një ditë Anjën do ta shikonim në një rrethanë të tillë, aspak të këndshme.
“Monstër”, “Bishë”, “Bitch”, “Bushtër: dhe lloj-lloj epitetesh që e ekzekutuan pa gjyq brenda një kohe të shkurtër, nga një llavë e pafund ofendimesh që në të vërtetë ishin po kaq monstruze sa edhe epitetet që ata i vendosnin Anjës.
Në fakt duke u distancuar edhe njëherë nga Anja e mbrëmshme, duhet të biem të gjithë dakord.
Anja nuk është vetëm në shoqërinë tonë. Për fat të keq duhet ta pranojmë.
Si Anja e mbrëmshme, jo si Anja që kam njohur në fakultet dhe në punë, ka shumë.
Po shumë ama.
Ka në familje baballarë dhe mamallarë që i zhdëpin keqazi fëmijët. Sigurisht që Anjës nuk i lejohet. Madje e meriton ti themi: “Tu thafshin duart”
Po kështu ka edhe mamallarë dhe baballarë që heshtin kur ai që rrihet nuk është fëmija i tyre. Po prapë Anjës meriton ti themi: “Të zëntë haku te fëmija yt”
Por a e keni menduar ndonjëherë që Anja fle brenda nesh, brenda jush, brenda edhe atyre që e derdhin kokrrën e lotit rrëke. Por që sillen me fëmijët e botës por si Anja.
Që Anja është thjesht një përbindësh në shpirt që pa e kuptuar na ka kafshuar të gjithëve.
E pra duke parë Anjën mbrëmë dhe “lumin” e pafund të ofendimeve mu kujtua një histori jo më larg se tre vite më parë.
Rastësia më çoi të ulesha pas shumë vitesh në bangën e klasës së parë. Ishte një ndjesi e papërshkueshme kthimi në një moment të tillë. Isha aty bashkë më kushëririn tim, vajza e të cilit do njihej me mësuesen e saj të ardhshme.
Prezantimi i parë, gjithçka ishte ok. Çdo gjë po shkonte mirë e bukur.
Në një moment mësuese Moza (emrin po ja stis) u drejtohet prindërve me një kërkesë shumë të arsyeshme.
“Për efekt të numrit të lartë të nxënësve në klasën time, ju lutem vendosni kush nga fëmijët do shkojë në klasën tjetër, me mësuesen x”
Më të ka plasur një sherr midis prindërve sa u llahtarisën edhe fëmijët.
“Pse të shkojë fëmija im” “Pse të mos shkojë fëmija yt” “Fëmija im kështu” “Fëmija im ashtu”. Aq sa në një moment u desh ndërhyrja e mësueses Mozës që të vinte rendin në klasë.
Po sikur të mos mjaftonte kjo zallamahi, një tjetër kërkesë po e dhysh Mozës, i nxehu edhe më shumë gjakrat.
“Fëmijët që kanë probleme me shikimin të dalin në bangat e para të klasës”
U hodh njëra nga mamatë. “Fëmija im ka nevojë për ajër, të lutem ma vendos nga dritarja”. Mamaja tjetër thoshte: “Fëmija ime preket shpejt, të lutem vendose në bangë të parë”
Dhe kështu u hap një tjetër front sherri. “Pse fëmija yt në bangë të parë, pse fëmija im në bangë të mesit”
Aty pashë “Monstrën” brenda tyre. Atë “monstër” për të cilët ju me të drejtë patë dhe akuzuat te Anja.
Por që fle po aq përbindshëm te gjithsecili prej nesh dhe na shpërfytyron në një moment të caktuar të pavetëdijes sonë.
Ndaj edhe mendoj që duhet të reflektojmë për Anjën brenda nesh.
Sepse një fëmi është i tillë sikur është i yti sikur nuk është i yti.
Ndaj kur të hedhim gurin e fundit mbi Anjën, duhet të shikojmë edhe për mëkatet tona si shoqëri që krijojmë çdo “Anja” apo siç i quani ju “Monstër”, “Bushtër” “Bitch”, “Karakurvë” e shumë e shumë epitete të tjera.
Edhe diçka. Mos u përpiqni të gjeni në këtë shkrim një mbrojtës për Anjën, pasi nuk ka një të tillë, por përpiquni të edukoni nëpërmjet këtij shkrimi Anjën që është brenda jush.
