Edhe pse miliarda dollarë janë shpenzuar për të zhdukur këtë kulturë, në disa vende tregtia duket më e ligjëruar se kurrë, me policinë vendase që i mbështet haptaz bujqit.
Mazar-e-Sharif është një nga qytetet më të sigurtë në Afganistan, me zhvillim të mirë, një model i qeverisjes së mirë, por vetëm gjysëm ore larg qytetit, në një fshat të vogël me shtëpi balte, kuptohet se cila është kultura kryesore për treg.
Unë ndala në një fushë të madhe me lulëkuqe opiumi djathtas, në anë të rrugës. Duhet të ishte 100 metra katrorë. Mijëra boçe të fryra lulëkuqesh lëkundeshin butësisht në ajrin e agimit.
Nëpër fushë, 5 ose 6 burra janë duke punuar, duke këputur boçet me një vegël si drapër. Ata nuk duken të shqetësuar. Fshatari që më shoqëron më tregoi se me gjeste se mund të veja në arë.
Bimët janë të larta deri në bel dhe përplasen tek unë kur eci mes tyre. Boçet janë më të mëdha sesa i prisja, afro sa një kokërr kumbulle e madhe. Shumica kanë një vrrajë të zezë dhe pikëza të purpurta anash.
Çdo pasdite, punëtorët i shënojnë boçet me një sërë gërvishtjesh të vogla. Gjatë natës, të çarat formojnë një kore të errët. Është e vështirë të besohet se ky është burimi i kaq shumë mjerimi dhe konflikti në botë.
Për një moment, unë kujtoj orën e historisë në shkollën time në veri të Londrës, ndërsa shiu rridhte teposhtë në dritare, tek mësoja për luftërat e opiumit. Unë mbaj mend njerëz që i njihja në atë kohë që u bënë të varur nga heroina. Dy kanë vdekur tashmë.
E prek opiumin me gisht. Prisja të ishte ngjitës, por është në fakt i lagësht. E zeza në të kuqe ngjyros lëkurën e hollë. Nën të, është i bardhë dhe duket si qelb.
E nuhas. Zor se ka aromë. Ndoshta është një iluzion i kërcellit të barit apo gjetheve të grimcuara, por në këtë formë, droga legjendare është thuajse pa erë.
E fërkoj mes gishtave. Ajo errësohet dhe bëhet më ngjitëse. Kurioziteti më mund. E çoj gishtin tek goja dhe e çik me gjuhë, vetëm për një moment. Ishte e tmerrshme, e hidhur dhe si metalike.
Më shkund një britmë. Një prej korrësve, me rrobën e tij ngjyrë kafe të ndotur me njolla, më shikon. Ai më kishte parë duke provuar drogën.
“Mos e bëj atë. Kjo është shumë keq për ty,” thotë ai.
“Nuk keni qejf ta provoni ndonjëherë?”- dua të di unë.
“Unë e di se nëse do të filloj ta përdor, do të varem prej tij dhe e ardhmja ime mori fund. Njerëzit që e përdorin atë – unë i kam parë në qytet të shtrirë përtokë – jeta e familjeve të tyre është shkatërruar, fëmijët e tyre nuk shkojnë në shkollë,” më tha ai.
“Por ju ama po ndihmoni duke i prodhuar këto gjera. Nuk ndihesh fajtor?” e pyes unë bujkun.
Dhe nuk habitem nga përgjigja e tij: “Nuk kam asnjë zgjidhje. – tha ai, – Unë nuk kam punë, kurse ju fitoni shumë para me opiumin.”
Kolegu im Mahfouz, që është duke përkthyer, më tregon se fermeri që prisnim kishte ardhur dhe ne duhet të takonim atë. Taza Meer më përshëndet me gëzim, por kur ne takojmë duart, vërej i tronditur se burri ka një kallashnikov AK47 në sup.
Meer e shikon se unë jam trembur. “Mos u shqetëso për të, – thotë ai. – Ai është polic”.
Burri buzëqesh me ngrohtësi dhe tërheq dorën, transmeton syri.net.
Rritja e opiumit në Afganistan është një krim i rëndë. Këtu mund të dënoheni me vdekje, por ja tek është një polic që përshëndet një gazetar të BBC në një fushë plot me boçe në kulmin e të korrave.
Ne bisedojmë për pak kohë pastaj Meer na fton për një çaj. Ai më çon nëpër një rrugicë anash një përroi të vogël që shërben për ujitje. Polici më ndjek nga pas.
Unë shikoj pemë bajamesh, pjeshkësh, arrash dhe kumbullash: “Ferma juaj është shumë pjellore, – i them.
Ai pohon dhe më tregon se po ashtu mbjell grurë, pambuk dhe shalqi. Megjithatë, duke më parë sipër filxhanit me çaj shafrani që nxirrte avull, më tha se s’kish nga t’ia mbante, përveçse të mbillte opium./Syri.net
