Ne muajin shtator-nentor 1990 kisha marre nje dhome ne qytetin student, por nuk rrija gjithmone aty. E ndieja qe ishte kohe per ndryshime. Kisha dhene nje interviste ne gazeten Zeri i Rinise ne prill 1990 ku flisja per domosdoshmerine e tyre dhe i kisha drejtuar dy pyetje Adil Carcanit mesditen e 8 dhjetorit. Pas kesaj, nuk kishim zgjidhje tjeter vec ndeshjes se hapur. Mbremjen e 8 dhjetorit isha ne dhomen numer 109, godina 14. Po lexoja tekstin e pedagogjise. E dija qe dicka do te ndodhte, pasi gjendja ishte shperthyese nga mungesat e shumta dhe djegia e transformatorit. Kur filluan thirrjet nxorra jashte nje shokun tim, Bashkim Dedej, dhe i thashe te me lajmeronte nese ishin me shume se 20 veta. Ai u kthye dhe me tha se qene mbi 30. Dola. Ishin perpara godines. Hipa mbi stolin qe eshte perpara saj dhe ju thashe: “Po qe se keni kerkesa politike jam me ju. Ju ve ne hipoteke dy femijet e mi”. Disa si Spiro Curra, Arben Broci, Ndue Lugja … me njihnin. Te tjeret pyeten kush isha dhe per cfare studioja. Kur ju thashe me ndoqen pas. Atw mbrwmje takuam ramiz Alinw. Ai kerkoi pas mesnate nje takim me 10 – 15 prej nesh dhe pranoi qe takimin ta bente ne Universitet. Kur u nisem, i thashe Arben Likes dhe Spiro Curres: “Po nuk u kthyem per 45 minuta vazhdoni protesten, ne nuk kthehemi me.” Kur u takuam, Ramizi dukej i lodhur dhe i pergjumur. Edhe Xhelil Gjoni qe rrinte ne kembe dhe fshinte derrasen e zeze. Te tjerat dihen. Pas kater ditesh u lejua pluralizmi dhe u formua Partia Demokratike.
(Marre nga nje interviste ne Revisten Klan, Dhjetor 1997)
