Nga Jan Techau
Nuk është befasi që marksistët dinë një gjë apo dy, në lidhje me opiumin e popullit. Në fakt, ata kanë qenë gjithmonë tregtarët më të talentuar të shpresës utopike dhe shpenguesit e kuazive fetare nga sëmundjet tokësore. Nëse doni pak doza të dokrrave të majta, shkon në teatrin Volksbühne në Berlin sonte, ku një grup Euro-revolucionarësh nga dymbëdhjetë vende do të lançojnë “Lëvizja e Demokracisë në Evropën 2025″(DiEM 25).
Biletat janë €10 ($11) secila dhe ajo çfarë do të merrni në këmbim është një ndihmë e mire për ushqimin antik, mbushur vetëm me të vërteta të mjaftueshme, por shumë më shumë se kalitja me teoritë e konspiracionit, por gjithmonë joshëse në kuptimin e përbashkët. Që është një turp, sepse është në fakt një ide e mirë e fshehur në atë çfarë grupi ka për të thënë.
Në Evropën pupuliste të 2016-së, zgjidhjet e thjeshta për problemet komplekse janë kërkesa të rëndësishme, si djathtas, ashtu edhe majtas. Dhe ndërsa e djathta nacionaliste, ksenofobe në mënyrë të drejtë merr pjesën më të madhe të vëmendjes në këtë moment, e majta është gjithashtu duke u përpjekur për të kapur momentin për të “frymuar” përsëri në një ideologji që nuk mbulohet plotësisht nga humbja e saj epokale në 1989-1990.
Njeriu i cili dëshiron të bëhet kampioni i së majtës së re në Evropë nuk është askush tjetër përveçse Yanis Varoufakis, ish-ministër i Financave të Greqisë dhe o vetë-vetëquajtur heroi i anti-masave shtrënguese.
Ai është autori kryesor i manifestit politik të DiEM25, i cili u botua më 4 shkurt, dhe ai është vendosur tani për t’u bërë fytyra kryesore e lëvizjes së re, duke u përpjekur për të vendosur famën e tij për t’a përdorur para se të venitet plotësisht.
varufakis me gishtVaroufakis dhe kufizimet e tij nga njëra anë, manifesti në vetvete është mjaft interesant. Si gjithmonë me programet populiste, ajo përmban vetëm të vërtetën e mjaftueshme për të patur kuptim në sipërfaqe dhe për të folur me gjysmën-informuar të zhgënjyer për të cilët shpresa vjen lehtë.
Po, ka një deficit demokratik në BE. Por kjo nuk e bën BE-në jodemokratike në tërësi, të paligjshme dhe autoritare. Po, Europa ka nevojë për më shumë solidaritet, por solidariteti nuk do të thotë të pranosh paratë e njerëzve të tjerë duke refuzuar mbikëqyrjen e tyre për mënyrën se si do shpenzohen.
Po, shtrëngimi i tepërt nuk është produktiv, por një “dozë e dhimbshme” e saj është e nevojshme në qoftë se vendet evropiane duan të kthehen në rrugën e qëndrueshmërisë financiare. Po, e ashtuquajtura trojka e Bankës Qendrore Evropiane, Fondi Monetar Ndërkombëtar dhe Komisioni Evropian, të ngarkuar për ofriminin dhe monitorimin e borxheve të Eurozonës, ka bërë gabime.
Po, më shumë transparencë është e nevojshme, por jo të gjitha gjërat mund të bëhen publike në negociata politike dhe kërkimi për kompromis nëse dikush është i interesuar në shkatërrimin e procesit.
Qëllimi më i rëndësishëm i përsëritur i Manifestit është Demokracia, kuptimi i shkonjës D duke theksuar se autorët dhe lëvizja e tyre e re ka ardhur për të bërë zërin e njerëzve standard të ri të artë për politikën në Europë.
Për të provuar vullnetin e mirë të tyre, ata kanë hequr të gjitha pankartat e vjetra marksiste. Klasa në pushtet (oligarkia, qeveritë, kartelet e biznesit, burokratët e BE-së, media “mongole”) ka frikë nga asgjë më shumë se sa populli dhe demokracia të vërtetë dhe për këtë arsye përpiqet që çdo gjë t’a perceptojë në status quo-në e korruptuar. “Agjencitë e fshehta publike”, në fjalët e manifestit, fshehin të vërtetën nga populli.
Varoufakis dhe aleatët e tij e dinë se çfarë njerëzit duan me të vërtetë. Fakti se shumica e anëtarëve të lëvizjes kanë dështuar si politikanë në kontekstet e tyre të brendshme, që disa prej tyre kanë fituar zgjedhjet, dhe se Varoufakis vetë ishte shumë i padurueshëm edhe për kolegët e tij të krahut të majtë të podemos spanjeqeverisë në Greqi, i lë autorët të qetë.
Ata bëjnë atë që e majta radikale bën gjithnjë: në mungesë të një mandati të vërtetë, në mënyrë demokratike të shëndoshë politike, ajo sjell një mandat fiktiv për ndryshim, në bazë të vullnetit të supozuar të masave të shtypura të cilët aktualisht s’janë në gjendje të flasin mendimet e tyre, sepse ata kanë të “verbuar” dhe të joshur nga një komplot i madh i kapitalistëve të fuqishëm dhe ‘budallenjve’ të tyre politik dhe burokratike.
Gjuha mospërfillëse e DiEM25-ës dëmton rëndë atë që mund të jetë një propozim konstruktiv për të ardhmen e Evropës. Në zemër të manifestit është një ide që është aq e shëndoshë sa është politikisht ambicioz: një plan për të krijuar, brenda dhjetë viteve, një bazë të re ligjore për BE-në, e ndërtuar në një parlament pan-evropian që do të bashkëpunojnë me legjislaturat për të përfaqësuar më mirë vullnetin e popullit të Evropës në nivel evropian.
Pikënisja e kësaj nisme do të jetë një proces i ri kushtetues i kryer nga një asamble Evropiane përbërë nga përfaqësues të delegatëve kombëtar, rajonale dhe komunale të zgjedhur nga e gjithë Evropa.
Kjo ide është aspak e re, dhe ajo ka qenë e shpallur në një mënyrë apo një tjetër nga shumë politikanë (në mesin e tyre mik i veçantë Varoufakis, ministri gjerman i Financave Wolfgang Schäuble), ekspertë (duke përfshirë veten time), dhe akademikë. Në këtë manifest, ideja është përshkruar në një paragraf të shkurtër, dhe ajo është këtu që revolucionarët e DiEM25-ës duhet të përfshijnë dispozita më të hollësishme dhe një plan më të qartë për mënyrën se si do të sillen të gjithë këto ndryshim në lidhje me mjedisin aktual politik, brutalisht armiqësor të Evropës.
Në vend të kësaj, autorët vendosën të shuajnë një kontribut të dobishëm për debatin mbi të ardhmen e Evropës në flluskë ideologjike, pohimet e komplotit, dhe imazhin morale. Nëse ju mbështesni zemërim e njerëzve më tepër, se sa në themel idenë tuaj, atëherë shembulli juaj është i dobët.
Ndoshta, pasi vaniteti i tyre është ushqyer dhe nevoja e tyre fillestare për qendrën e vëmendjes është përmbushur, këta të së majtës së re evropiane mund të ulet, për heqjen e pakuptimta të vjetër të klasës luftës, duke u përqëndruar në çështjet reale, dhe të fillojnë të punojnë me ata të cilët tani i përshkruajnë si armiq për të ndërtuar një bashkim më pak të papërsosur në Evropë. Por për aq kohë sa zhurma ideologjike është më e rëndësishme se kompromisi dhe puna e madhe, e gjitha ajo çfarë bëjnë është se shesin atë që dinë aq shumë: opiumin e popullit.
/Carnegie Europe-përktheu: Citynews/
