Nga Ida NURCE
Mbrëmjen që kaloi vrava veten. Ma kishin marrë trupin dhe e kishin dërguar në morg. Aty, ku preheshin dhimbshëm edhe disa të tjerë. Sot vendosa të shkoj ta shoh si duket vetja ime e vdekur.
Si asnjëherë me futën pa më pyetur, se ku do të shkoja, kë do të shihja, apo çfarë do të bëja. Isha e lirë të ecja në vende, ku forca e sigurisë ishte e lartë. Si përfundim e gjeta diku. Në ato frigoriferë të mbushur plot dhimbje të qetë.
Po e shihja atë dhe po i flisja. Po i tregoja për fëmijërinë time. E pyeta nëse e mbante mend sa herë isha rrëzuar, kur isha e vogël. Nuk më përgjigjej. I fola aq shumë për fëmijërinë, por nuk i kujtohej asgjë. Mendova të ndryshoj temë dhe t’i flas për adoleshencën time. Unë beftas po buzëqeshja teksa po kujtoja gabimet e bëra në atë kohë, të cilat nuk ishin pak. Por tek kalova te dhimbja që kishin ndjerë prindërit e mi, më rodhen edhe lotë. Lotë, që rëshkitën e ranë në fytyrën e vetes sime, por që sërish nuk po reagonte fare. Dukej aq e pafajshme dhe po aq indiferente ndaj çdo fjalie që une nxirrja nga goja. E pyeta nëse i mbante mend ato herë, kur unë vrapoja darkave në bregun e detit të trazuar netëve të ftohta të vjeshtës.
Kur gjithçka kishte humbur brenda unit tim dhe gjithë asaj hapesire. A e mban mend, i thashë, kur andej tutje u shfaq një qen dhe unë vrapoja nga frika, por edhe qeni vraponte pse unë vrapoja? Sërish asnjë pipëtimë.
Ok, le të flasim për momente më të freskëta. Të flasim për ditët e fundit të këtij viti. Për këto ditë, ku si vetja ime, shumë të tjerë i mbyllën sytë përgjithmonë. Shumë i hengri dheu e shumë dora e njeriut. Po të flas për Shqipërinë, vendin ku u linde, u rrite, e të përpiu, pa të thënë as më fal. Këto ditë këtu, janë bërë të frikshme. Zgjohesh dhe nuk e di nëse do shtrihesh të flesh në krevatin e shtëpisë, së spitalit, apo të një bote tjeter. Këtu njerezit janë ç’orientuar. Nuk dinë më çfarë bëjnë. Por askush nuk zgjohet, qe t’ju flasë. Duket sikur edhe gjaku i tyre është helmuar.
Çdo ditë zgjohem me vrasje, me vdekje, aq sa nuk e di më ku po jetoj. Të gjitha ndodhin për një arsye, por askush nuk del ta tregojë atë. Ndoshta kanë frikë ta pranojnë varfërinë që ka ngulur rrënjë thellë në këtë vend të vogël. Ndoshta kanë frikë nga ajo që mund t’ju ndodh edhe vetë atyre. Ndoshta nuk duan ta pranojnë që njerëzit nuk kanë më as bukë të hanë. Por askush nuk flet. Të gjithë heshtin, ja si ty tani. Kam frikë edhe unë vetja ime. Kam frikë nga e ardhmja e këtij vendi dhe e këtyre njerëzve që po zhduken çdo ditë, si mizat në dimër. Dikush duhet të dale të flasë e t’ju tregojë atyre, që e gjithë kjo do të jetë një vdekje masive. Një tragjedi, që vetëm fundin e dinë të gjithë. Ti nuk flet, ata nuk flasin, të gjithë janë shurdhuar… Kush vallë do e ketë radhën?
