Kryetari i Bashkisë së Tiranës, Erion Veliaj, ishte i pranishëm sot në Vlorë, në Konferencën Ndërkombëtare “Drejt së Ardhmes: Qyteti im, Shtëpia ime”, një platformë dialogu dhe shkëmbimi idesh me fokus përfshirjen e komuniteteve në vendimmarrje dhe formësimin e së ardhmes.
Në fjalën e tij, ai shtroi disa pyetje me të cilat përballen sot edhe qytetet dhe kryeqytetet më të zhvilluara në botë.
“Pyetja që ne kemi sot për qytetet është: Cila është e ardhmja e qyteteve? Zv/kryeministri e parashtroi, deri në vitin 2050, 70% e popullatës së botës do jetojë në qytet e nuk ka më nevojë për krah pune në bujqësi. Shumë prej proceseve të punës janë të mekanizuara. Atëherë, çfarë do ndodhë? Si do u përgjigjemi atyre që thonë “not in my backyard” (jo në bahçen time)?! Për sa kohë që destini i qyteteve është rritja, duhet të pranojmë që e kemi të pamundur të kthehemi në qytetet romake, apo greke, ku muret e qytetit ndanin qytetin. Kjo është diçka që do duhet të reflektojmë dhe si do përballemi me histerinë e atyre që, pasi bëhen të suksesshëm në një nga qytetet tona, ngrejnë zerin dhe thonë “boll më, se qyteti u mbush!””- evidentoi Veliaj.
Një tjetër pyetje e madhe sot është vlera e fqinjësisë, tha Veliaj, përgjigjen e së cilës më mirë se kushdo, e japin qytetarët ukrainas.
“Pyetja tjetër është: a kanë vlerë fqinjët? Vlera e tyre është vetëm simbolike, apo mos ndoshta ka ardhur koha të vlerësojmë sa e rëndësishme është fqinjësia? Imagjinoni të keni një fqinj sot që të jetë duke menduar si do të të pushtojë? Mjafton të pyesni kryebashkiakët e Ukrainës për të gjetur përgjigjen e kësaj pyetjeje. Ne jemi me fat me fqinjët tanë. Jemi me fat me fqinjësinë e Italisë dhe Greqisë. Ndaj do doja shumë që ky të ishte një moment reflektimi për të parë se si do avancojmë në qytetet tona,” nënvizoi kryebashkiaku Veliaj, në Konferencën ku të pranishëm janë dhe mjaft kryetarë bashkish të rajonit, por edhe europianë.
Duke bërë një rezyme të 7 viteve të tij në krye të Bashkisë së Tiranës, Veliaj vlerëson me humor se gjithnjë thuhej “një herë në 100 vjet ndodh”, pyetja e fundit është, tha ai, a mund të kthehen këto sfida në mundësi?
“Pyetja është këto sfida – që krejt papritur nga sfida që ndodhin njëherë në shekull janë paketuar në shumicën e mandateve të një kryetari Bashkie, të një Kryeministri, të një Qeverie, – janë aty për të parë forcën tonë, apo dobesine tonë? Pra, qytetet maten sa shpejt rrëzohen, apo sa shpejt ngrihen pasi rrëzohen, edhe kur nuk është faji i tyre? Unë besoj se provokimi i fundit është si mund t’i kthejmë sfidat në mundësi, si mund të kthejmë siç bëmë në Tiranë sfidën e thatësirës, për të pasur ndoshta projektin më revolucionar të ujit në Tiranë, sidomos në Tiranën e madhe që trashëguam. Për çështjen e përmbytjeve e kthyem në mundësi se si bashkë me qeverinë mund të rehabilitohen gjithë lumenjtë dhe për të pasur sot një qytet që nuk ka parë më përmbytje në 6 vitet e fundit. Siç kthyem sfidën e zjarreve për të kuptuar që qytetet kanë nevojë të ofrojnë shërbime edhe në periferi, kur vjen puna tek mbrojtja e jetës së qytetarëve. Si të kthejmë sfidën e tërmetit në një mundësi fantastike, sfida e pandemisë se si ne mund të kontrollojmë më mirë shëndetin publik, si mund të komunikojmë më mirë, si mund të testojmë popullatën dhe sidomos me sfidën tani të luftës”, përfundoi ai.
