Ka një siguri në jetë dhe ajo është që një ditë do të vdesim.
Vdekja është një nga misteret më të mëdha, kryesisht e panjohur, pavarësisht nga përparimet e mëdha shkencore.
Sa i takon faktit se si është të vdesësh, ka teori popullore rreth dritave të bardha dhe momentet më të bukura që të kalojnë para syve. Sigurisht që këto nuk kanë asnjë bazë apo provë por janë thjesht fjalë e thashetheme që qarkullojnë prej vitesh.
E vetmja përgjigje që kemi janë disa pohime nga njerëzit që janë shpallur njëherë klinikisht të vdekur nga mjekët, pastaj janë rikthyer përsëri në jetë. Disa prej tyre janë përgjigjur pyetjeve rreth asaj që kanë parë gjatë kohës që kanë qënë të vdekur dhe përgjigjet ndryshojnë shumë.
Si leximi i një libri
Pesë vjet më parë iu nënshtrua një operacioni, gjatë së cilit ai vdiq për disa minuta.
“U zgjova në atë që dukej si hapësirë, por nuk kishte asnjë yll apo dritë. Isha vetëm aty. Nuk isha e nxehtë apo e ftohtë, e uritur apo e lodhur – vetëm e qetë dhe neutrale. E dija se kishte dritë dhe dashuri diku aty pranë, por nuk kisha asnjë thirrje apo nevojë të shkoj atje menjëherë. Mbaj mend të kem menduar për jetën time, por nuk ishte si një montazh. Më shumë sikur unë isha duke lëvizur nëpër një libër dhe copëzat qëndronin këtu dhe atje. Çfarëdo qoftë ajo që kalova ndryshoi mendimet e mia . Kam frikë të vdes, por nuk shqetësohem për atë që ndodh pas kësaj”.
Një vizitë nga një njeri i dashur
Schneidah ra nga motorri e tij ndërsa ishte duke udhëtuar shumë shpejt dhe ishte i vdekur klinikisht kur u dërgua në spital. Teksa rrinte në rrugë para se të vinte ambulanta, ai kujtoi dikë që e njihte.
“Mbaj mend vetëm të kem qënë në trotuar dhe gjërat ngadalë po më errësoheshin dhe heshtja po më kaplonte.
Arsyeja e vetme për të cilën nuk rashë në gjumë ishte për shkak të një momenti të çuditshëm ku dëgjova dikë duke bërtitur :”Ngrihu , ngrihu.”
Pastaj dikush po e godiste përkrenaren time, e cila ishte e prerë me të vërtetë mbi kokën time.
Kur i hapa sytë, pashë vëllain tim që rrinte në trotuar ngjitur me mua. Kjo ishte e çuditshme, sepse vëllai im vdiq nga një mbidozë disa vjet më parë.
E vetmja gjë tjetër që mbaj mend është ai duke hedhur shikimin në orën e tij dhe duke thënë diçka si ‘Ata do të jenë këtu së shpejti’ dhe pastaj duke u larguar.
Dua që të jap më shumë detaje, por sinqerisht nuk mbaj mend shumë nga incidenti dhe kam ende probleme me kujtesën time si rezultat i aksidentit.”
Një kopësht
Ndërsa shumë të tjerë e përshkruan “vdekjen” e tyre si një zbrazëti, kjo grua kishte një përvojë shumë të ndryshme nga të tjerët pas një reaksioni alergjik që i shkaktoi pushimin e zemrës së saj për 6 minuta.
“Më kujtohet sesi diçka po më thithte mbrapa, jashtëzakonisht ngadalë, sikur po tërhiqesha nga uji.
Në një moment e pashë veten duke shikuar një kopsht.
Nuk ishte i mbushur me lule, vetëm pluhur dhe bar. Kishte një shesh lojrash dhe dy fëmijë që vraponin rreth tij, një djalë dhe një vajzë.
Është e vështirë për të përshkruar, por kisha ndjenjën që unë mund të zgjidhja nëse doja të qëndroja apo të dilja prej aty, por çdo herë që u përpoqa të kthehesha u mbajta në vend.
Mendova të gjitha arsyet për të cilat dëshiroja të kthehesha, dhe kur i thashë pranisë time që nuk doja të braktisja nënën time, më në fund më lamë të shkoj.
Nuk ka asgjë pas vdekjes.
Pas një aksidenti me motoçikleta, fryma dhe pulsimi i Rullknuf u ndal.
Pas dy minutash, shoku i tij arriti ta ringjallte atë.
“Për mua kjo ishte vetëm një ndërprerje. Asnjë ëndërr, asnjë vizion, thjesht asgjë.Me sa duket unë atë ditë pyeta më shumë se dhjetë herë se çfarë ka ndodhur dhe jam i lumtur të jem gjallë sot”./Opinion.al
Burimi: Mirror
