Thonë se dhimbja flet, dy njerëz që i bashkon e njëjta dhimbje fillojnë të merren vesh më mirë me njëri tjetrin. Plagët fillojnë të qajnë sëbashku kur kupton se dy njerëz të ndryshëm sa e bardha me të zezën po përjetojnë të njëjtën vuajtje. Ne mendojmë se vdekja i ndan njerëzit, por shpirtërat e tyre mbeten gjithmonë me ne. Kur humbasim dikë që duam shumë qajmë për mungesën e tij, qajmë nga dhimbja që ndjejmë, qajmë sepse nuk mund t’a shuajmë flakën që është ndezur brenda nesh. Nga i vdekur mbeten shumë gjëra,por në të vërtetë pas vdekjes njeriut i mbyllet çdo hesap i pa shlyer, asgjë që ka bërë në këtë botë nuk i përket më atij. Edhe ajo pjesë e shpirtit tonë që i përkiste atij njeriu largohet me vdekjen e tij dhe ne qajmë, sepse ndihemi të paplotë.
Asllë humbet njeriun e vetëm që i kishte mbetur nga familja, vëllanë e saj, kështu që boshllëku brenda saj është tejet i madh. Një fëmi që e ka humbur babain në moshë të vogël dhe në vendin e tij kishte vënë të vëllanë, por edhe atë e humbur. Xhem për Asllënë ishte më shumë se një vëlla. Jeta e ka goditur aq fort sa besimi i saj është trondtur. Xhem vdiq në moshë të re duke marrë në varr gjithë ëndrrat e tij rinore. Asllë i kujton ato një nga një, sepse po të mos i kujtojë ka frikë se kujtimi i tij do të harrohet. Por kur i kujton ato dhimbja e saj bëhet edhe më e madhe.
Nëse në një dhimbje të tillë të gjendet pranë dikush që e do vërtetë dhimbja lehtësohet. Mos harroni se pas çdo rrëzimi është dikush që të ndihmon të ngrihesh sërisht, sa herë që ndihesh e lodhur është dikush që do të japë frymën e tij, e sa herë që dhimbja bëhet aq e madhe sa një barrë që nuk e mban dot më në supe, është dikush që e mban atë sëbashku me ju. E kemi njohur Ferhatin si e zeza, njeriu që e mori Asllënë me dhunë.
Por për herë të parë Asllë provon shijen e hidhur të dhimbjes që Ferhati ka mbajtur me vite në supe dhe dhimbja bëhet pika e tyre e përbashkët. Asllë fliste, ndërsa Ferhat e dëgjonte; Asllë kishte ftohtë, Ferhat e ngrohu; Asllë qau, ndërsa Ferhat e përqafoi; Asllë e ndjeu veten të vetmuar, por dorën ja mbajti Ferhat. Në këtë pikë Ferhat bëhet familja e vetme që i ka mbetur Asllësë. Gjëja më e rëndësishme në një çift është të dish të ndashë dhimbjen. Dhe Ferhat i premtoi Asllësë se nuk ishte vetëm: “Më ke mua”. Vetëm me një fjali i riktheu shpresën Asllësë. Ferhat nuk flet fjali të gjata, por e rëndësishme është që të thuash gjënë e duhur qoftë edhe me një fjali./Burimi:gazetapaloma
