Pamjet e kancelares britanike Rachel Reeves me lot në sy gjatë një seance në Parlament, dominuan faqet e para të gazetave dhe lajmet televizive këtë javë, duke rikthyer në vëmendje një pyetje të ndjeshme: A është në rregull të qash në vendin e punës?
Sipas përvojave të ndara për BBC, shumë njerëz kanë qarë në punë, për arsye personale, stresi apo thjesht për shkak të ngarkesës emocionale. Clara, 48 vjeçe nga Lancaster, tregon se ka qarë kur mori një “shpërthim” nga eprorët, por edhe më vonë, për shkak të frustrimit apo pas marrjes së lajmeve të këqija nga familja.
Ndërkohë, Emma rrëfen se punonte në një ambient mashkullor dhe të ashpër, ku ndjente presionin për të mos shfaqur emocione, nga frika se do të perceptohej si e dobët.
Megjithëse stereotipet sugjerojnë se gratë janë më të prira për të qarë, shumë burra kanë treguar për raste kur janë ndjerë emocionalë në punë. Doktori Guy Clayton thotë se shpesh ka qarë me pacientë dhe familjarë të tyre. Edhe një financier 38-vjeçar nga Londra tregoi se është ndier emocional për shkak të çështjeve personale, por e sheh si shenjë përkushtimi fakti që nuk e braktisi punën.
Emocioni si forcë
Shereen Hoban, trajnere ekzekutive dhe mentore suksesi, mendon se ideja se të qash në punë është e papranueshme i përket një mentaliteti të vjetër. “Inteligjenca emocionale sot konsiderohet forcë, jo dobësi,” thotë ajo.
Edhe këshilltarja për karrierën Georgia Blackburn thekson se është normale që njerëzit ndonjëherë të ndihen të brishtë në punë, dhe se punëdhënësit duhet të jenë të përgatitur për të treguar mirëkuptim. Sipas saj, një ambient pune ku shfaqet empati, sjell punonjës më të motivuar dhe më produktivë.
Një shembull prekës është Amanda nga Stockport, e cila gjatë një interviste për punë në Universitetin e Manchester-it shpërtheu në lot, pasi i ati sapo ishte diagnostikuar me kancer. Ajo e mori vendin e punës dhe, 17 vjet më vonë, është ende aty. “Qava çdo ditë për nëntë muaj, derisa babai ndërroi jetë. Por ajo përvojë më bëri të kuptoj se punoja për një vend që e kishte zemrën në vend,” thotë ajo.
“T’i rikthejmë lotët”
Dizenjatorja e njohur britanike Amy Powney thotë se kaloi një periudhë të vështirë fundvitin e kaluar, kur po largohej nga puna ndërkohë që përballej me probleme personale. “Nuk mund të ndaloja së qari – në publik, në skenë… kudo,” thotë ajo. Amy, që ka themeluar markën e modës së qëndrueshme Akyn, mendon se shfaqja e emocioneve është demonizuar, sidomos për gratë në pozita drejtuese.
“Jam e bindur që të tregosh ndjenjat është një superfuqi. Është forcë, jo dobësi,” shprehet ajo.
Standardet e dyfishta
Sidoqoftë, jo të gjithë janë aq pranues. Drejtoresha e Institutit të Menaxhimit të Çertifikuar në Mbretërinë e Bashkuar, Ann Francke, thotë se ekzistojnë ende paragjykime: gratë që qajnë perceptohen si “shumë emocionale”, ndërsa burrat “të dobët”. Ndërkohë, kur një drejtues qan, mund të shihet si i papërshtatshëm edhe pse, nëse ndodh me sinqeritet, mund të ketë efekt të fuqishëm dhe të tregojë humanizëm.
Por a ndikon kjo në karrierë? Trajnerja Hoban thotë se në disa vende pune, shfaqja e emocioneve mund të dëmtojë perspektivat për promovim. “Në disa organizata ende mbizotëron ideja se vetëpërmbajtja është forcë dhe emocioni është dobësi,” thotë ajo. Megjithatë, shton se ka gjithnjë e më shumë vende ku vlerësohen liderët që janë autentikë, të vetëdijshëm për veten dhe që përballen me kompleksitetin – përfshirë edhe emocionet e tyre.
“Një shpërthim i vetëm emocional nuk e shkatërron karrierën. Ajo që ka rëndësi është si ecën përpara dhe si ruan performancën dhe qëndrueshmërinë,” përfundon ajo.
