Walter Russell Mead Fryma e politikës së jashtme të Vladimir Putinit ka elektrizuar dhe tronditur botën për një dekadë të plotë. Që nga viti 2008, Putin ka ndarë Gjeorgjinë, ka pushtuar Ukrainën dhe ka aneksuar Krimenë. Ai ka rritur fuqinë dhe prestigjin rus në nivelet më të larta që nga Lufta e Ftohtë. Ai e ka forcuar Rusinë përsëri në Lindjen e Mesme duke futur veten në zgjedhjet presidenciale të Amerikës në 2016. Ai gjithashtu ka demonstruar një aftësi të paarritshme për të armatosur informacionin dhe për të rritu fuqinë ruse.
Thyerja e rregullave me pak fjalë, është specialiteti i zotit Putin. Por këtë vit ai duket se po merr një shtrirje më të madhe. Kremlini vazhdon të përhapet në dezinformata dhe kundërshtarët e saj politikë herë pas here dalin të helmuar ose të vdekur. Por, pasi politika amerikane është bërë më e zymtë nën ndikimin e Presidentit Trump, politika e jashtme ruse është bërë më e përmbajtur.
Në shkurt, sulmi ajëror dhe i armatosur i amerikës vrau qindra mercenarë rusë në Siri, por reagimi i zotit Putin nuk ishte impulsiv. Në mars ai njoftoi shkurtimet e para për shpenzimet ushtarake ruse që nga viti 1998. Në prill ai reagoi me durim dhe qetësi kur një revolucion popullor u ngrit në Armeni kundër qeverisë pro-ruse. Dhe në maj, Rusia u tërhoq pasi Izraeli bombardoi instalimet ushtarake iraniane në të gjithë Sirinë, duke sugjeruar se Putini ra dakord të paktën pjesërisht me SHBA-në për të ardhmen e pranisë së Iranit atje. Ndërsa sikur kjo të mos ishte e mjaftueshme, Rusia iu bashkua Iranit, dhe Arabisë Saudite, në rritjen e prodhimit të naftës. Kjo do të ndihmojë në stabilizimin e ekonomive në zhvillim që janë lënduar nga normat e interesit në rritje.
Mos u keqkuptoni: Putin nuk ka zbutur zemrën, apo nuk ka vendosur të përmirësojë marrëdhëniet me Perëndimin. Ai po zbeh politikën e tij të jashtme thjesht sepse janë arritur shumë nga objektivat e tij kryesore, dhe opsioni i tij më i mirë tani është të konsolidojë fitimet e tij.
Dhjetë vjet më parë, Bashkimi Evropian dhe Organizata e Traktatit të Atlantikut të Veriut ishin në shkelje në Evropën Lindore. Putin kishte frikë se përhapja e ideve perëndimore në Rusi do ta sfidonte sundimin e tij. Por këto shqetësime janë zhdukur: Një Perëndim i ndarë dhe i hutuar ka braktisur ëndrrën e shtyrjes drejt lindjes, dhe si BE-ja dhe NATO-ja janë më pak të sigurta dhe më pak efektive se sa ishin një dekadë më parë. Perëndimi nuk e rrezikon më Rusinë. Pyetja e vërtetë është se sa Rusia rrezikon Perëndimin.
Putin nuk është Stalini; ai në fakt kërkon të dobësojë Perëndimin, në vend që ta shkatërrojë atë. Nga këndvështrimi i tij, situata aktuale në Evropë duket premtuese: SHBA-ja dhe Evropa janë duke u larguar. Hendeku brenda kontinentit po vazhdon të rritet, pasi pakënaqësia rritet mes Gjermanisë dhe shumë prej partnerëve të saj jugorë dhe lindorë. Qeveria e re e Italisë ka gjasa të shtyjë dhe t’i japë fund sanksioneve kundër Rusisë, duke e detyruar Evropën të shkojë në një periudhë të re. E gjithë kjo favorizon Moskën pa e kërkuar Putin të bëjë shumë gjëra.
Në Lindjen e Mesme, Rusia do të përfitonte në mënyrë të ngjashme nga një periudhë e mosveprimit relativ. Putin nuk mund të presë që të bëjë Rusinë një pushtet hegjemonik atje, por shpreson të zëvendësojë SHBA-në si balancuesin kryesor të rajonit dhe ndërmjetësin diplomatik të pushtetit. Për shkak se ndërhyrja siriane është jopopullore në një Rusi që ende mban mend marshimin katastrofal të Bashkimit Sovjetik në Afganistan, Putin duhet ta kryejë këtë mision me çmim të lirë.
Për momentin gjërat po e thyejnë mënyrën e Putinit. Nëse Siria do të jetë një fushë loje për fuqitë e jashtme, SHBA dhe Izraeli do të preferonin që Rusia të jetë lider në vend të Iranit. Putin mund t’i tregojë Benjamin Netanjahut se Rusia është siguria më e mirë kundër forcave iraniane në kufirin e Izraelit. Në të njëjtën kohë, Putin mund t’i premtojë Ajatollah Ali Khameneit se Rusia do ta mbajë Bashar Assadin në Damask dhe në SHBA.
Pavarësisht sukseseve të Putin, Rusia mbetet e dobët, dhe ndikimi i saj mbi kombet e tjera është i kufizuar. Kina mund t’i shqetësojë fqinjët e saj me projekte shumë miliarda dollarësh si iniciativa e saj tregtare “Një Rrip, Një Rrugë”. Rusia ka shumë më pak për të ofruar: Nëse Kina është një tigër, Rusia është një kotele. Putin mund të pengojë projektin e vështirë të Gjermanisë në Europë, por ai nuk ka burime për të ofruar një alternativë. Në Lindjen e Mesme, pozicioni i Kremlinit varet nga durimi amerikan. Nëse Presidenti Trump vendos të kundërshtojë regjimin e Asadit dhe një pjesë të rëndësishme të strategjisë së tij anti-Iran, Putin mund të duhet ti qëndrojë pranë dhe të shikojë rënien e “klientit” të tij.
Ndërkohë, zhvillimet në shtëpi kanë edhe një përmbajtje të kufizuar. Ndërsa vargjet e sukseseve dramatike të politikës së jashtme të Putin kanë rritur popullaritetin e tij të brendshëm, ekonomia sklerotike e Rusisë dhe rendi shoqëror i korruptuar sigurojnë që themelet e pushtetit të tij të mbeten të dobëta. Putin e ka bërë Rusinë të madhe përsëri në skenën ndërkombëtare, por populli rus do të preferonte ta përdorte atë guxim dhe finesë për të përmirësuar situatën në vend./Opinion.al
Burimi: Wall Street Journal
