Ilir Rusmali i bën thirrje demokratëve të refuzojnë liderin humbës në Partinë Demokratike. Përmes një shkrimi të botuar sot në Panorama, Rusmali analizon situatën në PD duke shpjeguar përse demokratët duhet t’i dalin zot partisë dhe jo kryetarit.
Shembullin e nis me slloganin që përdorën demokratët amerikanë kur Bill Klinton ishte kandidat për president.
“Ishte fushata elektorale e vitit 1992 në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ishte periudhë recesioni dhe amerikanëve nuk u ecnin punët mirë. Kandidati i demokratëve, Bill Klintoni, ndiente nevojën për të shkundur popullin e vet nga apatia e recesionit, ndaj lëshoi një thirrje të papranueshme për stilin e fushatave: “it’s the economy, stupid!”. Thirrja që më mirë shqipërohet nga fjalia: “dili zot ekonomisë, o i mjerë!”, ka hyrë në historinë e zgjedhjeve të botës për forcën e jashtëzakonshme të mesazhit që mbartte. Në vend që t’i fyente amerikanët, thirrja e Klintonit u hapi sytë, në vend që t’i rëndonte, ajo i lehtësoi, në vend që t’i armiqësonte, i bëri për vete.
Thirrja i preku atje ku u dhimbte më shumë, ishte e sinqertë, dashamirëse, ndaj iu bë ilaç. Thirrja e Klintonit ishte një mesazh i fortë, në përgjigje të një situate dëshpëruese. Një situatë tjetër dëshpëruese, boll të ndërrojë kundrinori, e mban thirrjen gjithaq të vlefshme, e bën gjithaq të fortë, e ruan klintoniane.
Në tërë këto vite angazhimi politik e profesional më ka ardhur në vëmendje me dhjetëra herë historia e kësaj anekdote elektorale, herë si kuriozitet, herë si burim humori, herë si qortim. Por asnjëherë nuk më ka ardhur në vëmendje, siç më ka ardhur këto ditë, si thirrje” shkruan Rusmali.
Ish zyrtari i lartë i PD-së vazhdon më tej me shpjegimin se vetëm kjo do ta mbronte partinë nga rrënimi.
“A është e mundur t’i dalësh zot partisë? Të duhet vetëm të kuptosh se në sistemet politike europiane lideri nuk ka “privilegjin e sundimit”, por ka “detyrimin e performancës”. Të refuzosh liderin humbës dhe me performancë negative që të të udhëheqë, nuk do të thotë të cenosh të drejtën e individit për të kandiduar, por do të thotë t’i shërbesh interesit më të mirë të anëtarësisë, do të thotë të mbrosh partinë nga rrënimi. Detyrimit për performancë duhet t’i nënshtrohet çdo lider politik në çdo zgjedhje. Liderët duhet të ndërrohen sa herë që humbin, apo nuk arrijnë objektivat, pa sentimente dhe pa kompromise, derisa të lindë lideri fitues, derisa të realizohen objektivat.
Vetëm kështu i dilet zot partisë.
Data 22 korrik është ditë e rëndësishme për PD-në. Në datë 22 korrik partia rikonfirmon liderin. Me votë plebishitare. Do ketë gëzim, hare, entuziazëm. Do ketë dhe mërzi, tulatje apo dëshpërim, por zor se do ketë shpresë. “Bill Klintoni” nuk do shfaqet te PD-ja (nuk pritet në fakt) ndaj, me gjasë, do mungojë thirrja klintoniane “it’s your Party, stupid!”. Me gjasë, demokratëve nuk do t’u hapen sytë, nuk do ringrihen, nuk do lehtësohen, lëvizja nuk do t’i rrëmbejë dhe nuk do shërohen.
Sëmundja vazhdon… Për të kuptuar kaq gjë nuk duhet pritur pa fund “Bill Klintoni”
