Polici që më ka dorëzuar sendet personale të Francit më ka thënë: “Ata që kanë qëlluar në mes të kamerave në Spanjë, nuk e kishin për gjë që të qëllonin edhe këtu”.
Kështu shprehet Kristina Konomi, nëna e Franc Konomit, i vrarë në mes të Tiranës rreth 6 vite më parë nga persona ende të paidentifikuar. Gjatë një interviste për “Gazeta Shqiptare”, 75vjeçarja rrëfen momentet që i kujtohen nga përshëndetja e fundit që i biri i kishte dhënë një javë para tragjedisë, si dhe bisedën që pak kohë pas ngjarjes ka bërë me një shokun e tij.
Zonja Kristina, po bëhen rreth 6 vite që djali juaj, Franc Konomi, është vrarë me armë zjarri në mes të Tiranës nga persona, të cilët nuk janë identifikuar ende nga policia. Gjatë
gjithë këtyre viteve, keni marrë ndonjë përgjigje se si janë duke u zhvilluar hetimet?
Nuk kam marrë asnjë përgjigje. Më kanë premtuar, por ende asgjë gjë.
Keni takuar ndonjë person në drejtorinë e policisë për ta pyetur se si po vijojë hetimet për Francin?
Kohët e fundit nuk kam pyetur më, sepse më janë shuar shpresat, edhe pse thonë se shpresa vdes e fundit. Por, para disa vitesh, djali im së bashku me dy shokë të tij ka shkuar te një biznesmen që ka një ndërtesë te “Rruga e Kavajës” për t’i kërkuar disa para që ia kishte për të dhënë Francit. Kur djali i ka kërkuar paratë, ai kishte filluar ta ofendonte, duke i thënë se nuk do t’ia jepte asnjëherë. Në ato momente, në lokalin e biznesmenit mësova se ka qenë edhe një polic i komisariatit numër 3 dhe e ka dëgjuar të gjithë bisedën. Por, nuk e di arsyen përse djalin tim dhe dy shokët e tij i ka marrë dhe i ka çuar në komisariatin numër 2 dhe kanë qëndruar aty për 24 orë. Të nesërmen në mëngjes kam shkuar kam takuar një drejtor policie që të nxirrja djalin nga komisariati, pasi ai nuk kishte bërë asnjë faj. Kur djali ka dalë prej andej, më ka treguar se një polic i kishte qëlluar me shkelm në bark. As sot nuk e di përse ma morën djalin në komisariat. Më pas i kam thënë që jam nëna e Franc Konomit. Kur i jam prezantuar, më tha se do të interesohej. “E kam njohur nga afër – më tha – ai duhej të jetonte”. Ai më dha një shpresë. Të kujtohet takimi i fundit që ke pasur me Francin? Takimi i fundit me Francin ka qenë nga fundi i muajit qershor të 2010. Në atë kohë unë isha në Greqi dhe Franci erdhi ndenji rreth dy javë. Në Shqipëri ka ardhur një javë para tragjedisë. Më kujtohet se kur u ndamë, më ka përshëndetur disa herë me duar. Ecte dhe kthente sërish kokën nga mua (sytë i mbushen me lot). Franci ka qenë i martuar? Jo, nuk ka qenë i martuar. Franci ka dy fëmijë.
Një vajzë e ka me një shqiptare, ndërsa tjetrën me një gjermane. Bisedon me to? Takohesh? Jo, sepse nuk kam më asnjë kontakt me to. Ma kanë mbyllur telefonin. Madje, mbesa e Shqipërisë më ka thënë kur ishte e vogël se do vinte të më takonte kur të rritej.
Kur morët vesh për ngjarjen dhe erdhët nga Greqia në Tiranë, në momentin që efektivi i policisë ju dha çelësat e shtëpisë dhe sendet personale të Francit, çfarë ju tha? Personi që më dha sendet e tij personale, si çelësat e shtëpisë dhe portofolin me pak lekë që kishte pasur, sepse makinën ma kanë dhënë nja një javë më vonë, privatësisht më tha (jo në zyrë): “Ata që kanë qëlluar në mes të kamerave në Spanjë, nuk e kishin për gjë që të qëllonin edhe këtu”.
Kjo do të thotë se autorët e dyshuar të vrasjes janë në Spanjë?
Domethënë që dihen. Ata kanë pasur konflikt me njëritjetrin. 17 vite bashkë, qëlluan njëritjetrin, njëri vdiq, tjetri u plagos.
Kush ata?
Autorët që dyshohet se janë edhe autorë të vrasjes së Francit? Për këtë dyshohet. Tani unë nuk i di me emra dhe nuk mund të flas nëse është Xi apo Yi. Dyshime kemi. Këta duhet t’i zbulojnë. U bënë 6 vite. Unë mendoja se do zbulohej që ditët e para se ishte qendër, shumë njerëz kishte përreth që pinin kafe, kamera po. Jo vetëm që e kanë qëlluar, por kur ka tentuar të kapë timonin (djali), janë kthyer për herë të dytë dhe kanë qëlluar prapë. E kishte marrë plumbin në qafë.
Këto detaje nga i ke marrë? Nga ekspertiza?
Këto detaje i kam kur ma sollën kufomën këtu. Kullonte gjaku.
Po shokët e Francit i njihje?
Unë e di se cilët ishin shokët e Francit. Para pak vitesh është vrarë një person këtu afër (duke nënkuptuar afër banesës ku ndodhej edhe shtëpia e Francit) dhe thoshin se ishte shoku i Francit. Ai nuk ishte shoku i Francit. Nuk është e vërtetë. Shokët e Francit unë i di, se më kanë ardhur këtu. I njoh shumë mirë, por çdo person që është me precedent penal, thonë se ishte shoku i Francit.
Mendon se këto fjalë janë thënë pasi më herët është folur se djali juaj ishte i përfshirë në grupe që merreshin me çështje kriminale? Personat që kanë qenë në Spanjë merreshin, por Franci merrej vetëm me fajde. Domethënë u jepte para biznesmenëve me përqindje.
Mbante armë djali juaj?
Ai ishte me duart lartë, me duart bosh. Ai ishte i fortë (herë pas here hedh vështrime nga dy shtanga që zonja Kristina thotë se kanë qenë të Francit dhe i ngrinte pa problem). Po të kishte pasur armë, ishte i zoti që të qëllonte dhe ndoshta sot do të jetonte, do të shpëtonte, por s’kishte armë. Ata ishin dy veta me armë, dy veta me motor.
Nga e di këtë fakt?
Nga gazetat. I kam të gjitha aty. Ti ke takuar edhe një nga shokët e Francit dhe ke biseduar me të.
Çfarë të ka thënë? Ai i njihte ata të Spanjës dhe nëpërmjet atij u prezantua edhe Franci. Meqenëse mendohej se janë ata të Spanjës, e pyeta: “Kush e ka qëlluar Francin”? “Shko në polici – më tha – dhe ta thonë ata. Domethënë nuk donte të tregonte.
E ke pyetur këtë person nëse ka dhënë dëshmi në polici?
Nuk e di. Kanë thirrur shumë vetë atëherë. Pas kaq shumë vitesh, ke shkuar më në polici? Jo, nuk kam shkuar. Nuk kam shkuar, sepse i humba shpresat. Kaluan gjithë këto vite. Pjesën më të madhe të kohës ti jeton në Greqi, pasi disa muaj më parë ju humbët edhe bashkëshortin. Si ndiheni kur ktheheni në Shqipëri?
Shqipëria është vend i bukur. Është vend i pasur, por njerëzit janë të këqij. Dhe tani më është bërë që ky vend kaq i bukur, si varr.
Cili është mesazhi që ti ke ndaj shtetit shqiptar?
Po bëhen 6 vite dhe s’është bërë asgjë dhe s’kam asnjë shpresë. Ndërsa jashtë shtetit, edhe me dyshimet që mund të kenë, e ndjekin problemin me vite e vite të tëra derisa të gjejnë autorin e vërtetë. Ndërsa këtu mbyllen çështjet.
E ke njohur se cili ka qenë prokurori i çështjes së djalit tuaj?
Prokuror i çështjes në atë kohë ka qenë një me emrin Blerim, mbiemri nuk më kujtohet. Vajta ta takoja një herë dhe më thanë se ky nuk është më. Por kur e kam takuar atëherë, e kam pyetur se kam edhe dy djem të tjerë dhe kur ata të vijnë në Shqipëri, janë të rrezikuar. “Po ke të drejtë – më tha. – Por si ta marr unë vesh se cilët janë autorët”? “Ka dyshime për Xin për Yin – i thashë – por unë e dua nga ju zyrtarisht kush është”. “Shko në polici – më tha – e ta marrësh përgjigjen”.
Ti personalisht, gjatë gjithë kësaj kohe je ndjerë ndonjëherë e kërcënuar në Shqipëri?
Jo
