Nga Kastriot Dervishi
Ministria e Punëve të Brendshme e diktaturës në vitet 1944-1991 ishte organi i specializuar që udhëhiqte luftën e klasës duke zbatuar rreptësisht platformën dhe porositë e Partisë së Punës. Megjithatë, Enver Hoxha asnjëherë nuk erdhi të mbante fjalim në këtë ministri. Ramiz Alia bëri përjashtim. Ai takoi më 17 gusht 1990 kuadrot e MPB-së në një nga sallat e ndërtesës së saj. Takimi i përgjigjej një situate jo në favor të Partisë së Punës. Spikat në këtë fjalim, lufta ndaj “armikut të klasës” dhe figurës së agjitacionit e propagandës.
Ndjekja, kuptimi dhe analiza kohë pas kohë e situatave të brendshme e të jashtme është një nevojë pune për të gjithë njerëzit tanë, veçanërisht për punonjësit e Ministrisë së Punëve të Brendshme.
Duke kuptuar drejt zhvillimin e situatave, do të shikoni, së pari, se si lidhen dhe ç’efekte kanë me vendin tonë (situata e jashtme), ose me njerëzit e kategorive të ndryshme të popullsisë (situata e brendshme), dite, së dyti, kuptimi i drejte i zhvillimit të situatave do t’u japë mundësi te diktoni ku puna të synojë dhe ku mund të gjejë pika mbështetjeje armiku.
Si duhet kundërvepruar? Pa studim, pa analiza nuk ka pune shkencore, ka vetëm diletantizëm. Koha e sotme kërkon punë të kualifikuar, sepse armiku e ka ndryshuar metodën e punës së vet dhe në kushtet e sotme ai vepron nga disa pozita me te favorshme.
Në radhë të parë reaksioni ka marrë kuraja, është nxitur në agresivitetin e tij nga fitoret në Lindje, ku mori pushtetin, likuidoi partine komuniste dhe vendosi elemente antikomunistë të tërbuar në krye të tyre. Kjo ndodhi në Poloni, Çekosllovaki, në Hungari, në Bullgari, në Republikën Demokratike Gjermane e gjetkë. Kjo ndodhi edhe në Bashkimin Sovjetik, ku jo vetëm ekonomia, por edhe politika janë vënë plotësisht në binarët e kapitalizmit. Së dyti, nga këto fitore armiku është bërë më prepotent dhe më arrogant, si asnjëherë tjetër. Prepotenca dhe arroganca e tij duket në faktin që ai u dikton vendeve të ndryshme edhe kushtet për marrëdhëniet ndërkombëtare, për lidhjet dhe kontaktet me vendet e ndryshme etj.
Çfarë kërkon sot reaksioni nga Shqipëria? Borgjezia dhe reaksioni kërkojnë që Shqipëria të bëjë ndryshime të thella, ato ndryshime që u bënë në vendet e Lindjes Evropiane, pa, as me pak e as më shumë, likuidimin komplet të sistemit socialist, shkatërrimin e pushtetit popullor, të lirisë dhe pavarësisë së atdheut.
Ky është thelbi ku synon veprimtaria armiqësore ndaj Shqipërisë sot. Po nuk u kuptua ky qëllim i armiqve, atëherë nuk është kuptuar, absolutisht, asgjë nga lufta që bën sot reaksioni. Për konsekuencë, po nuk u kuptua ky qëllim, nuk dimë të shpjegojmë fenomenet që kanë ndodhur, nuk dimë a të luftojmë kundër armikut.
Është më e drejtë të themi që partia dhe organet e Sigurimit nuk ishin të përgatitur si duhet për këtë lloj lufte. Ngjarjet e këtij viti nxorën në evidencë jo vetëm armikun klasik të klasës: diversantin, borgjezin, të deklasuarin, ish-kulakun e të tjerë (i cili përbën një kontingjent tërrezikshëm për ne, nuk duhet harruar kjo kategori, mundet të mos jetë sot në plan të parë, janë, ndoshta, në plan të dytë, në kuptimin që janë prapa ngjarjeve), por, në plan të parë, në fushë të betejës, nxorën njeriun tonë, punëtorin, të riun e çoroditur etj.
Kjo luftë politike u zhvillua kryesisht në bazë. Me këtë luftë është angazhuar e tërë Partia, veçanërisht organizatat-bazë në një qendër pune, në një institucion, aty ku dalin thashethemet, parullat armiqësore, elementët që përpiqen të destabilizojnë gjendjen e shëndoshë në vendin tonë.
Dikush, për shembull, i bën jehone pluripartizmit, domethënë idesë që në vendin tonë, përveç partisë komuniste, të ketë dhe parti të tjera. A nuk duhet ta dëgjojmë këtë? A nuk ka interes Sigurimi ta dijë kush ka këtë mendim?! Si nuk i intereson?
Nga pikëpamja e njohjes së situatës, të dinë çfarë thuhet, çfarë mendohet, çfarë shpifet, e kanë detyrë të tyre numër një organet e Sigurimit të Shtetit. Çështja nëse fjalët që thuhen, parullat që përhapen përmbajnë apo jo elementet e figurës së krimit të agjitacionit e propagandës kundër pushtetit popullor, është një problem i dytë.
Pra, agjitacioni dhe propaganda antiparti, antishtetërore, antisocialiste, do të ndiqet nga organet e Sigurimit siç është ndjekur edhe më parë, në kuptimin e qenies në dijeni të atmosferës politike që ekziston në vend. Ndërsa me ndryshimin që ka pësuar figura e këtij krimi, organi përkatës i Sigurimit të Shtetit është i detyruar që sipas ligjit të klasifikojë atë që përbëjnë krim nga atë që nuk përbëjnë krim, dhe, mbi këtë bazë, kur është rasti, të veprojë sipas ligjit, duke ua paraqitur çështjen për ndjekje penale organeve të hetuesisë.
Asnjë nga ligjet e shtetit, asnjë nga vendimet e Partisë, nuk i ka hequr atributet as Sigurimit të Shtetit, as policisë, as kufirit, përkundrazi, ia ka shtuar. Vendimet e Partisë kërkojnë që atributet që i kishin deri tani këto organe, t’i kenë, po t’i përmirësojnë në mënyrë më të përpunuar, më të kualifikuar. Këtu qëndron dhe vështirësia e punës suaj.
Unë fola për anët negative të punës, për mësimet që duhet të nxjerrim, sepse këto dhe na preokupojnë, por, në të keqen, ka dhe të mira. Dhe këtë të mos e harrojmë. Përvoja e 2 korrikut tregoi se kuadrot, punonjësit e Ministrisë së Punëve të Brendshme dhe të organeve të punëve të brendshme, si dhe oficerët e ushtrisë, inteligjencia e të tjera, ishin të lidhur ngushte më Partinë, me pushtetin. Kjo tregon forcën tonë, që jo vetëm na gëzon, por edhe na inkurajon që të hidhemi në sulm. Në qoftë se armiku na sulmoi, tani e kemi ne radhën të kundërsulmojmë, te ngremë peshë masat kundër armikut të huaj dhe atyre që duan të na rrëmbejnë fitoret e popullit, pushtetin, socializmin.
Këto fitore do t’i mbrojmë me të tëra forcat tona dhe, po të jetë nevoja, do godasim fort mbi armiqtë.Pasivë nuk do qëndrojmë. Kjo kërkon të gjallërohet në mënyrë revolucionare puna e organeve të Sigurimit. Nuk ka arsye që njerëzit tanë të jenë nën peshën e ndonjë ngjarjeje që rëndon, përkundrazi, duhen ngritur shpirtrat, forcat e njerëzve, të hidheni në sulm, duke zbatuar gjithmonë ligjet dhe duke shikuar me kujdes interesat e popullit, te pushtetit e socializmit.
