Nga Reldar Dedaj
Partia Socialiste ka një veçori të jashtëzakonshme, sa herë veten e ka parë keq, në orët më të zymta të saj, ka ditur gjithmonë të gjejë në vete rrugët e duhura për t’iu shamngur një theqafje të mundshme, qoftë edhe me çmimin e sakrificave të mëdha. Dhe, herë tjetër, duke menduar se është papërgjegjshmëri të presësh çdo herë një mrekulli nga lart.
Edi Rama prej kohësh ka ndjerë se rrugëzgjidhjet po ngushtohen, pa diskutim, por nëse shpejt nuk vihet dorë, çdo gjë që vjen pas do jetë e kotë. Ky nuk është dëshpërimi që ai predikon, por urgjenca. Prej të gjitha kërcënimeve që socialistëve u rrinë mbi kokë në këtë periudhë, ai më i kapshmi sot, më i rëndi dhe krejt ndryshe nga sa mendojnë shumica, nuk është ndarja me Meten, por krijimi i një partie nga Ben Blushi, gjë e cila e shpie, në turbullime dhe shkundje të forta PS-në.
E para, pasi një ndarje e deputetit rebel Ben Blushi nga PS-ja e Edi Ramës, do apo s’do, ka legjitimuar një ndasi, ka bërë të mundur një luftë të fortë parimesh, mentalitetesh, e mbi të gjitha; ka zgjuar dyshimet e çdo socialisti se gjërat në familje nuk janë ashtu siç duken. Pavarësisht pamjes se tyre, servirjes dhe interpretimeve. Rama dhe Blushi e dinë mjaft mirë të dy, se në PS, nuk ka gjë më të rrezikshme sesa zgjimi i individit.
E dyta, një ndarje e mundshme mes Ramës dhe Blushit në mos qoftë një luftë vlerash dhe këndvështrimesh, të paktën duhet të konsiderohet një “vendroje”, që disa ushtarë të tjerë që rrinë strukur pas dere, mezi presin të japë alarmin për të mësyer në PS. Kështu është Blushi. Vendi perfekt për të bashkuar në një njesi të vetme ish socialistët e larguar me të pakënaqurit e rinj. Të gjithë të rrezikshëm, të gjithë të gatshëm për të kërcënuar.
Partia Socialiste është një parti e vjetër, gati 70 vjeçare, ku brenda saj vlon sa mendim aq dhe vandalizëm, sa progres aq dhe regres, sa dashuri po aq dhe urrejtje. Të gjitha këto tipare, që vlojnë anekënd Shqipërisë, janë në kërkim të një lideri, që ngjall në vetvete ideale po aq dhe motiv për të dalë në betejë.
Edi Rama këtë e ka kuptuar mjaft mirë, dhe pikërisht kjo heshtje e Blushit është për të thënë se është vonë por jo tepër vonë. Është për të thënë se do jetë një vetëvrasje nëse nuk vihen në dispozicion të gjitha energjitë dhe aftësitë për të parandaluar shëmbjen dhe kthimin mbrapsht.
Për të thënë se ende ekzistojnë mundësitë që t’ia ndryshojmë drejtimin rrymës se nga po shkojnë gjërat, por që për këtë duhet të tregohemi syçelët, të guximshëm dhe plot imagjinatë, në vend që të jemi vullnetdobët, frikacakë dhe fundjaherës dështakë.
Rama ka menduar mjaft mirë të mos varë krahët përpara regresit, për vete e për të tjerët, i cili po mundohet të ndryshojë rrjedhën e gjërave. Ai po përpiqet të lindë një forcë mobilizuese, që të mos jetë peng e asnjë tradite, që të mos bjerë në udhëhumbjet e klientelizmit, e që të mos duket as një instrument ideologjik ose politik i një lideri të vetëm. Por të ngjallë mes socialistëve bashkimin e tyre përballë rreziqeve që u rrinë në përgjim, pa u kënaqur me një bisedë qortuese.
Hëpërhë mendojmë se po…