Poshtërim i merituar!

NGA AGRON GJEKMARKAJ

Dje një lajm i pazakontë u shpërnda në hapësirën tonë mediatike. Madje befasia e tij shkonte deri në kufijtë e çudisë, pse jo një Guinness në historinë e partive politike europiane.

Ambasadori i SHBA­ve Donald Lu dhe ajo e BE­së në vendin tonë, Romana Vlahutin, do të marrin pjesë në mbledhjet e grupeve parlamentare të tri partive më të rëndësishme që konturojnë Parlamentin dhe dominojnë politikën shqiptare, për t’i bindur ata të votojnë Reformën në Drejtësi.

Një akt in extremis për të përmbushur një dëshirë të aleatëve tanë, të cilët dëshirojnë një lloj tjetër drejtësie si pikënisje për të purifikuar disi jetën politiko­administrative nga korrupsioni mbytës që mbizotëron. Gjesti flet shqeto. Madje, filloi të flasë qysh me fjalimin e Lu para Komisionit për Reformën.

Ai tha pak a shumë se drafti i fundit është përgatitur nga dy prej ekspertëve më të famshëm të Amerikës dhe Europës, ndaj ka ardhë koha t’i braktisni cicmicet e zakonshme dhe ta votoni atë, përndryshe e mëshiroj atë parti dhe lider që e bllokon, sepse do të turpërohen dhe do të dështojnë. Vetëm kaq mjafton për të kuptuar qartë se cila është konsiderata e këtyre vendeve për thelbin e funksionimit të aksionit politik shqiptar.

Ende më e qartë shfaqet kuja për sistemin e Drejtësisë, si dhe lodhja e tyre ndaj nesh në kufijtë e braktisjes. Në dukje ngjan një akt që fyen sovranitetin e instrumenteve të politikës kombëtare, siç janë partitë politike, por në thellësi është një fund i merituar. Reforma në Drejtësi, e iniciuar nga Kryeministri Edi Rama, nuk hyri kurrë në shtratin logjik të një reformimi kushtetues që kërkon konsensus për diçka të qëndrueshme, të dobishme dhe afatgjatë përtej qëllimeve politike të momentit.

Qysh ditën e parë, Rama e tundi idenë e reformës si ndëshkim dhe kërcënim duke i paracaktuar asaj njëanshmërinë dhe politizimin. Ligjërimi i tij dhe bashkëpunëtorëve kishte në fokus opozitën dhe indirekt aleatin LSI dhe shefin e saj, Ilir Meta. Në këtë mënyrë, Rama me establishmentin që e ndjek doli si dishepull i së mirës, i së drejtës, i ndershmërisë, që me armën magjike, pra me Reformën në Drejtësi, do të mundë të keqen, të gabuarën të pandershmit, duke nënkuptuar pa kokëçarje kundërshtarët politikë, duke promovuar frikën.

Një sjellje kësodore e vuri me të drejtë opozitën në pozita skepticizmi dhe bashkë- kryetarin Meta në llogoren e vigjilencës së vazhdueshme. Shqisat e vetëmbrojtjes janë orakulli i Ilir Metës, i cili këtë nevojë e shndërroi në formulë bashkëpunimi me opozitën, duke revokuar konsensusin dhe krijuar një klimë trepolare. Në këtë kontekst, LSI u bë garant dhe luajti një rol sa pozitiv, aq edhe kushtëzues për PS­-në dhe Edi Ramën.

Kërkesa për të shndërruar Komisionin e Venecias dhe mendimet e tij në bazë të konsensusit, e futi procesin në shinat e normalitet. Nga ky moment kur opozita u shndërrua në faktor të kësaj reforme, entuziazmi i Kryeministrit për të filloi të binte dhe gradualisht ajo (drafti i Reformës në Drejtësi) filloi të mbulohej me pluhurin e heshtjes, të cilin e shkundin herë pas here ecejaket e Donald Lu­së, sa te Rama, aq te Basha, sa te Berisha, aq te Meta, duke i ngjarë një merimange në rrjetë.

Përtej gjuhës trimërore, më i painteresuari për miratimin e saj ngjante të ishte Kryeministri, ndonëse ia kishte dalë ta hidhte kopilin në oborrin e opozitës, i cili bezdiset nga institucione drejtësie me amerikanë nëpër këmbë, që as blihen, as shiten e as nuk i kërcënon dot.

Frika se ata merren më shumë me pushtetin, sesa me opozitën, i rri mbi krye. Ideale për të mbetej një reformë sipas Fatmir Xhafajt dhe në pamundësi të saj, dështimi përvijohej si sukses, sepse luante kartën morale kur ndërkohë i ka “tredhur” shumicën e gjykatësve dhe prokurorëve të vendit, shërbimi i të cilëve nuk i mungon asnjë dekik. Në këtë rrugëtim, Opozita ka demonstruar një sërë përsiatjesh, duke manifestuar klimën e plotë të mosbesimit që ekziston ndërmjet palëve.

Lulzim Basha, pas shqyrtimeve të Venecias, në parim ka dhënë dakordësinë e tij duke mos e fshehur preokupimin për kapjen e drejtësisë dhe jo “hallin” për “dorëzimin” e saj, siç pretendon Kryeministri. Ajo ka kërkuar kohë, fakt ky që ka furnizuar propagandën e Qeverisë, një kohë që gradualisht i ka vënë ndërkombëtaret në pozita reflektimi dhe ofrimi garancish për paanshmëri.

Drejtësia në Shqipëri nuk shitet e as nuk blihet, por është marrë me qira nga çdo pushtet. SHBA­të dhe BE­ja ­të cilat kanë menaxhuar krizat tona, kanë dhënë donacione për rrogat, institucionet dhe infrastrukturën tonë, pjesë e të cilave janë vjedhur prej atyre që duhet t’i
administrojnë – e kanë kuptuar se po të vazhdohet kështu, vendi ynë mund të shkojë drejt kolapsit.

Një krizë tjetër do të ishte fatale dhe hallka më e kalbur është Drejtësia, vendimet e së cilës kanë toleruar gjithçka. Mozaiku i padrejtësive mund të frymëzojë njerëzit për reagim. Ndaj ambasadorët përdorën kërcënimin dhe asistimin në qelizë të problemit te partitë politike.

Dy nga këto parti kërkuan shtyrje me pretekste se i kanë deputetët në rrethe, me shpresën se do ndodhë diçka që ua ndërron mendjen ambasadorëve. Çdo shoqëri do të fyhej nga një lajm i tillë, ndërsa shqiptarët me të drejtë gëzohen, sepse e kanë humbur besimin në demokracinë e Edi Ramës, në reformat e tij koncesionare, ndaj e mirëpresin poshtërimin e partive politike, me shpresën se reforma miratohet dhe na sjell sa më shumë prokurorë e gjykatës amerikanë se, nëse bëhet me këta që kemi, ajo do të jetë një vrimë në ujë nga prroi që lëviz mullirin e Kryeministrit.

Faleminderit Donald Lu për poshtërimin e merituar. Të pafajshmit nuk e pranojnë atë.

/Gazeta Panorama