Takimi mes presidentit turk, Rexhep Tajip Erdogan dhe Presidentit Trump në Uashington gjatë kësaj jave,ka bërë që prestigjozja “New York Times” t’i kushtojë një artikull Erdoganit, duke krahasuar propagandën që serilet turke po bëjnë ndj figurës së tij.
Me Presidentin turk Rexhep Tajip Erdogan që viziton Presidentin Trump në Uashington këtë javë, mund të jetë e dobishme të largohemi shkurtimisht nga burimet shpjeguese konvencionale dhe të marrin më konsideratë një seri televizive me popullaritet të madh që po kap shpirti i kohës në Turqi.
Gjatë tre sezoneve bombastike, “Dirilis: Ertugrul” (Ringjallja: Ertugrul – i transmetuar në Shqipëri nën emrin Ertugrul) ka përshkruar fushatat mesjetare që turqit kanë ndërmarrë kundër armiqve të krishterë.
Duke u përqendruar në jetën e Ertugrul Beut, babait të Osman Beut, themeluesit të Perandorisë Osmane të shekullit të 13-të, seria kryeson shëkueshmërinë televizive në Turqi çdo javë.
Slogani i saj është: “Zgjimi i një kombi”.
Kjo këmbon me frymën e epokës pas z. Erdogan që e inkuadroi referendumin kushtetues të muajit prill si një luftë kundër armiqve të kombit turk dhe tradhtarëve vendas.
Gjendja kombëtare e Turqisë mund të matet shpesh nga popullariteti i shfaqjeve të caktuara televizive. Disa vite më parë, rritja e vetëbesimit u simbolizua nga seriali i suksesshëm “The Magnificent Century”, (i transmetuar në Shqipëri nën titullin “Sulejmani i Madhërishëm ” raporton lapsi.al), i bazuar në jetën e Sulltan Sulejmanit, i cili udhëhoqi Perandorinë Osmane në kulmin e fuqisë së saj në shekullin e 16-të. Përshkruar nga The Neë York Times në vitin 2012 si një “epokë osmane”, Sex and the City, “Sulejmani i Madhërishëm” ishte i pasur me intrigat e oborrit osman dhe u bë hit ndërkombëtar.
Që kur Partia për Drejtësi dhe Zhvillim erdhi në pushtet në 2002, seritë televizive janë bërë eksporti më tërheqës i Turqisë. Rreth 150 seri televizive turke janë shitur në mbi 100 vende në Lindjen e Mesme, Evropën Lindore, Amerikën e Jugut dhe Azinë Jugore. Eksportet vjetore mendohet se kanë kaluar 300 milionë dollarë vitin e kaluar. Është e zakonshme të shohësh grupe të turistëve arabë ose iranianë në Stamboll duke vizituar vendet joshëse që ata kanë parë në ekran.
Por “Ringjallja: Ertugrul” ka më shumë si objektiv audiecën e brendshme. Transmetimi në rrjetin shtetëror TRT 1, ndjenjat e tij janë të kufizuara dhe nacionaliste, në një vend që ndjehet i plagosur dhe luftëtar pas përpjekjes ushtarake të grushtit të shtetit në korrikun e kaluar. Sezoni i parë paraqiti një fushatë turke kundër kryqtarëve në Anadoll, sezoni i dytë betejat kundër Mongolëve, sezoni i tretë luftën me Bizantinët e Krishterë. Qasja e tij e relaksuar ndaj saktësisë historike është më pak e rëndësishme sesa mënyra se si seriali reflekton gjendjen politike. Seriali shfaq nacionalizmin musliman të shprehur nga Presidenti Erdogan, i cili gjatë referendumit foli për një “luftë të ashpër mes gjysmëhënës dhe kryqit”, citon lapsi.al.
Seritë televizive kanë rëndësi të konsiderueshme në kulturën turke. Instituti Statistikor Turk raportoi në 2015 se 94.6 përqind e turqve thonë se shikimi i televizionit është aktiviteti i tyre i preferuar. Sipas Këshillit të Lartë të Radios dhe Televizionit, qytetarët turq mesatarisht shikojnë 5.5 orë në ditë televizor, duke i bërë ata konsumatorët më të mëdhenj në botë të shfaqjeve televizive. Serialet shpesh i bëjnë jehonë atmosferës politike. Që nga përpjekja e grushtit të shtetit të vitit të kaluar dhe operacioneve ushtarake kundër Shtetit Islamik dhe Partisë së Punëtorëve të Kurdistanit ka pasur një valë serish televizive me ushtarë dhe operativë të inteligjencës që ndeshen me armiqtë e brendshëm dhe të jashtëm.
Ndoshta në mënyrë të pashmangshme, “Ringjallja: Ertugrul” është përfshirë në luftën e ashpër të kulturës së Turqisë midis konservatorëve fetarë dhe elitave kulturore sekulariste. Në një ceremoni për dhënie çmimesh nëntorin e kaluar, prezantuesi talleshin me serinë, dhe producentët dhe aktorët nuk u lejuan të flasin në skenë kur ata morën çmimin. Skenaristi i tij më pas u zotua ta kthejë çmimin dhe vetë Presidenti Erdogan u hodh në polemikë, duke vlerësuar “Dirilis: Ertugrul” si zëdhënës për masat konservatore. “Derisa luanët të fillojnë të shkruajnë historitë e tyre, heronj do të jenë gjithmonjë gjuetarët e tyre”, tha ai.
Popullariteti i serisë nuk pasqyron domosdoshmërisht rritjen e madhe të islamizimit nën z. Erdogan. Është më shumë një ambicie të thellë për prestigj dhe mbrojtje kombëtare kundër armiqve. Seritë si “Ringjallja: Ertugrul” shprehin idenë se Turqia ka një mision unik si trashëgimtare e një perandorie të madhe, një komb i themeluar nga burrat e fortë, guximtarë e të menç. Në një skenë personazhet flasin pas një beteje rreth llojit të perandorisë së idealizuar që ata do të krijojnë, duke shpërblyer talentin, inteligjencën dhe aftësitë ushtarake.
Duke shkruar në ditarin kulturor Birikim, dijetari turk Semuhi Sinanoglu përshkroi se si një seri e tillë televizive punon si një lloj “teknologjie politike” që siguron legjitimitet për regjimin politik të sotëm. Sipas këtyre serive, “emrat e armiqve të Turqisë mund të kenë ndryshuar, por esenca e tyre ka mbetur e njëjtë që para themelimit të shtetit osman”, shkroi z. Sinanoglu duke shtuar se, “Qëllimi i këtyre armiqve është të ndajë dhe të shkatërrojë vendin”.
Ata kanë në mënyrë të pandryshueshme” zgjerime lokale “në formën e kozmopolitëve të lidhur mirë që janë të gatshëm të bëjnë tradhti për përfitime personale.
Ky është një mesazh i fuqishëm në kulturën politike turke të nxitur nga teoritë e konspiracionit turk.
Popullariteti i dramave të tilla mund të pasqyrojë dëshirën e shikuesve për të ikur në një botë fantazie më ngushëlluese se sa realiteti i çrregullt i Turqisë sot. Në një vend të polarizuar, të trazuar nga ngërçi ekonomik në rritje dhe i pushtuar nga lufta në kufirin me Sirinë, “Dirilis: Ertugrul” i lehtëson shikuesit, duke prekur mitin themelor të lavdisë turke.
Këto tema janë elemente të apelit populist të Presidentit Erdogan. Për vite ai ka portretizuar projektet e mëdha të ndërtimit që riformojnë peizazhin turk si pjesë e një lufte kundër fuqive të huaja xheloze për të penguar rritjen e Turqisë. Është zhvilluar kulti i personalitetit, në të cilin zoti Erdogan shihet si mishërim i vetëm i “vullnetit kombëtar”. Ai u tregon besimtarëve në tubime publike se Turqia po përmbush një fat të shenjtë nën presidencën e tij, duke u kthyer në rolin e saj historik si lider rajonal dhe fuqi globale.
Kjo ka kuptim për shumë votues të zakonshëm që kanë gëzuar stabilitetin ekonomik dhe përmirësimin e shërbimeve të mirëqenies në 15 vitet e sundimit të Partisë për Drejtësi dhe Zhvillim. Me masat që i shkojnë pas, zoti Erdogan në thelb thotë se po e bën Turqinë përsëri të madhe.
“Ne jemi së bashku me kombin tonë dhe do të ecim së bashku”, tha ai në një tubim para referendumit në qytetin juglindor të Urfa. “Ne themi:” Një komb, një flamur, një atdhe, një shtet. “Kush mund të qëndrojë përpara këtij uniteti, bashkimi dhe vëllazërie?”
- Erdogan i kanalizon me profesionalizëm emocionet e mbështetësve të tij. Ai shpesh rrëshqet në poezi gjatë fjalimeve, duke prekur zemrat e pasuesve të tij dhe duke konfirmuar ndjenjën e tyre për fatin e përbashkët.
Një ditë pas referendumit ai foli nën shi me një turmë adhuruese me mijëra vetë jashtë pallatit presidencial në Ankara.
“Ne kemi ecur së bashku në këto shtigje”, tha ai, duke cituar tekstet e një kënge popullore që shpesh reciton. “Ne jemi qullur nga shiu së bashku. Tani çdo këngë që dëgjoj me kujton ju.”
Referendumi mund të ketë qenë një paketë teknike e ndryshimeve në Kushtetutën e Turqisë, por shumë votues u udhëhoqën nga ndjenjat elementare. Ata që mbështetën ndryshimet kushtetuese po miratojnë projektin “Turqia e Re” të zotit Erdogan.
Një pjesë e këtij projekti ka të bëjë me riformësimin e mënyrës se si Turqia interpreton të kaluarën e saj. Prania e kudogjendur e “Dirilis: Ertugrul” në krye të shikueshmërisë televizive çdo javë tregon se miliona turq tashmë janë në bord.
