Liri Berisha, ka folur për librin “Nënë Tereza në jetën time”, që ka hedhur dritë mbi identitetin e Gonxhe Bojaxhiu, e njohur nga e gjithë bota si Nënë Tereza, duke treguar kështu mbi mirësinë që e karakterizonte këtë familje.
E ftuar në “Opinion”, në Tv Klan, Berisha u shpreh se njohja fillestare me Nënë Terezën, ishte rreth viteve të para të adoleshencës, 12-13 vjeçe. Ajo asokohe nuk njihej me emrin “Nënë Tereza”, por si Gonxhe Bojaxhiu, vajzë e cila vinte nga një familje e respektuar për familjen e Liri Berishës dhe jo vetëm.
“Në jetën time unë kam pasur fatin ta takoj dhe të dëgjoj për të në periudha të ndryshme për të. Fillimisht e kam njohur Nënë Terezën si vajza me emrin Gonxhja, atëhere kur unë isha jo më shumë se 12-13 vjeç. Dëgjoja prindërit, nënën time, që ishte e besimit ortodoks, me gjyshën time e besimit mysliman, që flisnin me një respekt për familjen e Gonxhes”, tha ajo.
Në vegjëli, edhe pse ajo dëgjonte shumë për familjen Bojaxhiu, përshtypje nuk i bënin fjalët e mira që thuhej për të, por për Berishën e vetmja gjë që “tingëllonte fuqishëm” ishte emri Gonxhja. Interesi ndoshta mund të themi se vinte nga kurioziteti i këtij emri, e pse ajo nuk do e imagjinonte dot kurrë që Gonxhe do të bëhej “Nënë Tereza” për botën.
“Në atë kohë, kur ata flisnin me këtë respekt për familjen e Gonxhes, unë nuk mund të them se dëgjoja për familjen. Më bënte shumë përshtypje emri. Gonxhe. Ishte hera e parë që e dëgjoja. Jo i zakonshëm. Unë hera e parë që e dëgjoja atë emër dhe kur flisnin “Gonxhja”, nuk dëgjoja se çfarë flitej për familjen, por doja të dëgjoja kush ishte Gonxhja dhe çfarë flitej për Gonxhen. Ishte një kohë që unë nuk e njihja famën e Gonxhes në atë kohë. Kishte një famë të madhe, sapo kishte filluar. Kishte filluar fama nëpër botë. Nuk dija se çfarë shkruhej në gazeta për Gonxhen, as nuk flitej në Shqipëri, e nuk e njihte kush në Shqipëri”, u shpreh Berisha.
Por kur nisi interesi më i madh për të njohur realisht Gonxhen? Berisha shprehet se Gonxhja u memorizua tek ajo si vajza e një nëne të heshtur dhe të vuajtur, teksa përgjatë kalimit të viteve, nisi të investohej në historitë që familja e saj tregonte për Bojaxhitë.
“Historia ime me Gonxhen është lidhur me familjen e saj. Atëhere kur unë pata si të thuash një lloj rritje, por edhe një lloj kontakti më të madh me këto biseda që bëheshin në familje. Fillova të dëgjoja më shumë, të kem kuriozitet më shumë. Flasim për vitet ’62-’63 dhe në atë kohë Gonxhja, si të thuash, u memorizua tek unë si vajza e nënës Drane, si vajza e një nëne të heshtur dhe të vuajtur, që sapo kishte ardhur në shtëpinë e profesorit kosovar Avni Zajmi”, tha ajo.
Familja Bojaxhiu ishte shumë e nderuar nga shoqëria, por respekti tregohej mes fjalëve me zë të ulët. Kjo gjë shtoi kureshtjen tek Berisha, ndaj dhe pyeti asokohe nënën e saj përse fjalët e mira për Bojaxhitë thuhen me zë të ulët. Në vend Liri mori një kritikë nga nëna “ato janë dy zonja për ty”, për gratë e familjes Bojaxhiu, gjë që shtoi më tej kureshtjen për Gonxhen dhe familjarët e saj.
“Ajo që më bënte përshtypje, mirë që flasin… ndërkohë që flasin kaq mirë, kaq me respekt, pse flasin me zë të ulët kur vjen puna për këtë familje? Dhe isha shumë kurioze për të zbuluar këtë mister. Një herë e pyes mamanë time kur kthehemi në shtëpi: kush janë ato dy gra? Pse flisni me zë të ulët kur flisni për ata? Ajo për të folur me zë të ulët më thërret afër, se ishim në rrugë. Rrëfimin e saj e filloi me një kritikë ndaj meje: ato nuk janë dy gra për ty. Ato tha, janë dy zonja. Dy zonja të nderuara. Mënyra e asaj zonja, të thënë me një lloj, si qortim, më bëri shumë përshtypje”, tha Berisha.
